లెమ్ము! యేసులో పరలోక తండ్రిని చూడు:: యెహోషువ 5:9a.10-12; 2 కొరింథీ 5:17-21; లూకా 15:1-3.11-32 (Lent 4/C)

 

లెమ్ము! యేసులో పరలోక తండ్రిని చూడు

యెహోషువ 5:9a.10-12; 2 కొరింథీ 5:17-21; లూకా 15:1-3.11-32  (Lent 4/C)

“దేవునికి భయపడేవారందరూ వచ్చి వినండి. ఆయన నా ఆత్మ కోసం ఏమి చేసాడో నేను చెబుతాను” (Divine Office)

 

ఈ ఆదివారమును “లేతరే” ఆదివారంగా పిలుస్తుంది మాతృ శ్రీసభ. లతీను పదం  “లేతరే” అంటే “సంతోషించు” అని అర్ధం. ఈ లెంట్ నాల్గవ ఆదివారపు అర్చన “తప్పిపోయిన కుమారుని’ ఉపమానమును ధ్యానిస్తుంది. దీనితోపాటు ఇంకా రెండు ఉపమానాలు నేటి సువార్తలో కన్పిస్తాయి. ఈ మూడు ఉపమానాలను “తప్పిపోయిన” అను శీర్షికన ఉపమానాలుగా పిలుస్తాడు లూకా గ్రంథ కర్త. మొదటి ఉపమానం తప్పిపోయిన గొర్రె దయనీయమైన మూర్ఖత్వాన్ని వర్ణిస్తుంది. రెండవ ఉపమానం తప్పిపోయిన నాణెపు దౌర్భాగ్య స్వీయ-అధోకరణాన్ని చిత్రీకరిస్తుంది. ఇక మూడవది కృతజ్ఞత లేని దుడుకు తనమును చూపుతుంది. తప్పిపోయిన దానిని తిరిగి దేవుడు కనుగొన్నాడు. అందుచేతనే తిరుసభ ఈ ఆదివారమును “లేతేరే” లేదా “సంతోషించు” ఆదివారంగా కొనియాడుతుంది.

తప్పిపోయిన కుమారుని ఉపమానంలో మూడు పాత్రదారులు వున్నారు. మొదటగా, పెద్ద కుమారుడు. వ్యసనాలకులోనై పశ్చత్తాపం చెంది  ఇంటికి తిరిగి వచ్చిన తమ్ముడిని చూచి సంతోషించక బాధపడిన కుమారుడు. అతను స్వనీతిమంతుడైన పరిసయ్యులను సూచిస్తున్నాడు. పరిసయ్యులు, ఒక పాపి రక్షించబడటం కంటే తాను నాశనం చేయబడటం చూడటానికే ఎక్కువ ఇష్టపడతారు. అలాగునే తన తండ్రికి విధేయత చూపినవాడుగానూ, సంవత్సరాల తరపడిన  కాలమంతా ప్రేమపూర్వక సేవతో కాకుండా కఠినమైన విధితో నిండి వున్నట్లుగా  అతని వైఖరి చూపిస్తుంది. అతనికి సానుభూతి లేదు. అతను ఆ తప్పిపోయిన కుమారుడిని 'తన సోదరుడు' అని కాకుండా 'నీ కుమారుడు' అని సంబోధించాడు. సంతోషించక అసూయ నైతికతన దిగజారిపోయినప్పుడు, నిజానికి తనే స్వార్థపరుడు. చిన్నావాడు కాదు. తన సోదరుడు చేయలేని పాపము “వేశ్య” అనే పదం వాడి ఆ పాపమును తనకు అంటగట్టాడు. నిందలు వేయడం పరిశుద్ధ గ్రంథ భాషలో మహా చావైన పాపం!

రెండవది, తండ్రి. పాపం వల్ల నాశనమైన కుమారుడు తిరిగి రావడంతో తన తిరుగు రాక కొరకు వేచి యున్న తండ్రి లేచి ఎదురు వెళ్ళాడు. అది క్రీస్తు ముఖంలో ప్రతిబింబించే మన పరలోక తండ్రి వైఖరికి చిహ్నం: “అతను ఇంకా చాలా దూరంలో ఉన్నప్పుడు, అతని తండ్రి అతన్ని చూసి కరుణతో నిండిపోయాడు. అతను తన కుమారుని దగ్గరకు పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లి, అతన్ని కౌగిలించుకుని ముద్దు పెట్టుకున్నాడు” (లూకా 15:20). ఎటువంటి  అత్యంత పాపి అయినా, దేవునికి చాలా ముఖ్యమైనవాడని, అతన్ని ఏ విధంగానూ కోల్పోకూడదని యేసు మనకు నేర్పిస్తున్నాడు. తండ్రి దేవుడు వర్ణించలేని ఆనందంతో ఉన్నాడు.  తన కుమారుని ప్రాణాన్ని కూడా లెక్కించకుండా ఎల్లప్పుడూ క్షమాపణ ఇవ్వడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాడు.

మూడవది, చిన్న కుమారుడు. నిజమే. అతను స్వార్థపరుడే! స్వార్థం అనే మూలం నుండి ఇంద్రియాలకు సంబంధించిన పాపాలు మరియు అధిక గర్వం పెరుగుతాయి. ఆ స్థితి శాశ్వత అసంతృప్తి, నిష్క్రమణ మరియు దేవుని నుండి దూరాన్ని పెంచే దీన హీన  స్థితి. ఇది ఒక నీచమైన, దాస్య స్థితి. లోకానికి లేదా శరీరానికి దుఃఖంగా మార్చబడిన ఆత్మ, తన తత్వాన్ని  వృధా చేసుకుంటుంది మరియు అల్లరిగా అల్లకొల్లోలంగా జీవిస్తుంది (ప్రసంగి 9:18). దారి తప్పిన ప్రయాణికుడిలా తప్పిపోయినటు వంటిది ఈ దుడుకు ఆత్మ. తప్పిపోయిన కుమారుడు తన పరిస్థితి ఎంత దారుణంగా ఉందో ఆలోచించాడు. అతను ఆకలితో అలమటించాడు. "నేను లేచి నా తండ్రి దగ్గరకు వెళ్తాను" అని చెప్పుకోవడానికి అతను నిశ్చయించుకున్నాడు. నిజమైన పశ్చత్తాపం అనేది ధైర్యంగా తలెత్తి అణకువతో దేవుని వద్దకు తిరిగి వస్తోంది. ఇది తనలో కన్పించే పారదర్శక పరివర్తన. పాపాన్ని ఒప్పుకోవడం అంటే శాంతి మరియు క్షమాపణకు అవసరమైన ఒక షరతు. నిజంగా పశ్చాత్తాపపడేవారు దేవుని ఇల్లు మరియు దాని ఆధిక్యతలకు అధిక విలువను కలిగి ఉంటారు (కీర్తన 84: 4,10).

ఈ దీక్షా రోజుల్లో మనం నేర్చుకొనే పాఠం - పాపపు  సేవలో నశించడానికి సిద్ధంగా ఉన్నట్లు తాము గ్రహించేవరకు పాపులు క్రీస్తు సేవకు రాలేరు. పాపము పాపితో మాట్లాడాలి. పాపి దేవుని హస్తాలలో చిక్కబడాలి. అప్పుడే సంసిద్దత. మనం శరీరానికి రుణగ్రస్తులం కాదు. పాపం నుండి పరివర్తన అంటే ఆత్మను మరణం నుండి జీవానికి చైతన్య పరచడం మరియు కోల్పోయిన దానిని కనుగొనడం. ఇది గొప్ప అద్భుతమైన సంతోషకరమైన మార్పు. ఎందుకంటే కోల్పోయినది కనుగొనబడుతుంది, చనిపోయినది తిరిగి జివింపజేస్తుంది మరియు పనికిరానిది ప్రయోజనకరంగా మార్చబడుతుంది. మరి నీ పరిస్థితి ఏమిటి? నేడు దేవుని హస్తాలలో ఉన్నందుకు ఈ నాటి అర్చన సంతోషాన్ని వాక్య సంతోషాన్ని తనివితీరా పొందుకొని పొరుగువారితో కూడా పంచుకుందాం.

"నీ వాక్యం నా అడుగులకు దీపం, నా మార్గానికి వెలుగు"

 

 

 

 

Arise to go to the Heavenly Father: Jos 5:9a.10-12; 2 Cor 5:17-21; Lk 15:1-3.11-32 (Lent 4 / C)

Arise to go to the Heavenly Father

Jos 5:9a.10-12; 2 Cor 5:17-21; Lk 15:1-3.11-32 (Lent 4 / C)

“Come and hear, all who fear God. I will tell what he did for my soul” (Divine Office)

Today, on this “Laetare”  (Rejoice) Sunday, we hear the story of the Prodigal Son. There are two more parables in today’s Gospel. These three parables are to be known as parables of the lost. The first parable of the lost sheep depicts the pitiable folly. The second parable of the lost coin portrays wretched self-degradation, and the third is about ingratitude.

In the parable of the Prodigal son, there are three characters. First, the elder brother. He was sorry that his brother had come home. He stands for the self-righteous Pharisees who would rather see a sinner destroyed than saved. His attitude shows that his years of obedience to his father had been years of grim duty and not of loving service. He lacks sympathy. He referred to the prodigal not as ‘his brother’ but as ‘your son’. He was the kind of self-righteous character who would cheerfully have kicked a man farther into the gutter when he was already down.  He suspected his brother of the sins he would have liked to commit.

Secondly, the father. He was moved by the return of the son ruined by sin. He is indeed an icon of our Heavenly Father reflected in the face of Christ: “While he was still a long way off, his father caught sight of him and was filled with compassion. He ran to his son, embraced him and kissed him” (Lk 15:20). Jesus makes us feel that any man, even the worst sinner, is so very important to God that he does not want to lose him in any way. He is with ineffable joy, always willing to grant us forgiveness even to the point of not sparing his Son’s life.

Thirdly, the self-seeking younger. From the root of self-seeking grow the sins of sensuality and pride. It is a state of perpetual dissatisfaction, departure, and distance from God. It is a vile, servile state. The soul that is made a drudge, either to the world or to the flesh, wastes its substance and lives riotously (Eccl. 9:18). It is a lost soul like a traveler out of the way. The Prodigal son considered how bad his condition was. He perished with hunger. He is determined to say, “I will arise and go to my father”. True repentance is arising and coming back to God. The confession of sin is a necessary condition of peace and pardon. True penitents have a high value for God’s house and its privileges (Ps 84: 4,10).

Sinners will not come to the service of Christ till they are brought to see themselves just ready to perish in the service of sin. We are not debtors to the flesh. The conversion of a soul from sin to God is the raising of our soul from death to life. It is finding the lost. It is a great, wonderful, and happy change. Because the lost is found, the dead is made alive, and the unprofitable became profitable.

“Your word is a lamp for my steps, and a light for my path” (Divine Office)

 

దేవునితో మానవుని రహస్య కలయిక

 

దేవునితో మానవుని రహస్య కలయిక

మనస్సు ద్వారా వినయం, శక్తి ద్వారా బలహీనత, శాశ్వతత్వం ద్వారా మరణము అనుగ్రహించబడతాయి. బాధను భరించలేని మన అసమర్థ స్వభావం, ఆ పాపపు స్థితి రుణాన్ని తీర్చడానికి, వ్యాకులతను తాళ గలిగే స్వభావంతో జోడించబడింది. అందువలన, మనకు అవసరమైన స్వస్థతకు అనుగుణంగా, దేవునికి మరియు మనుష్యులకు మధ్య ఒకే  మధ్యవర్తి అయిన మానవుడు యేసుక్రీస్తు ఒక స్వభావంలో చనిపోగలిగాడు మరొక స్వభావంలో చనిపోలేకపోయాడు. కాబట్టి నిజమైన దేవుడు నిజమైన మానవుని పూర్తి  పరిపూర్ణ స్వభావంలో జన్మించాడు. తన స్వంత దైవిక స్వభావంలోనూ, పరి పూర్తిగా, మన స్వభావంలో జనించాడు. మన స్వభావం అంటే సృష్టికర్త ప్రారంభం నుండి మనలో ఏమి రూపొందించాడో తిరిగి దానిని పునరుద్ధరించడానికి తనను తాను అదే స్వభావాన్ని తీసుకున్నాడని మనం అర్థం చేసుకుంటున్నాము.

మనిషిని తప్పుదారి పట్టించిన మోసగాడి జాడ రక్షకుడిలో లేదు. అందువలన అతను మన మానవ బలహీనతలో పాలుపంచుకోగలిగాడు. అతను మన పాపాలను తన భుజాన వేసుకున్నాడు. అతను పాపపు  మచ్చ లేని సేవకుడి స్వభావాన్ని తీసుకున్నాడు. తన దైవత్వాన్ని తగ్గించకుండా మన మానవత్వాన్ని హెచ్చించాడు. ఆయన తనను తాను ఖాళీ చేసుకున్నాడు. అదృశ్యతను కలిగి ఉన్నప్పటికీ, తనను తాను మనకు కనిపించేలా చేసుకున్నాడు. అన్నిటికీ సృష్టికర్త ప్రభువు అయినప్పటికీ, ఆయన మర్త్య మానవులలో ఒకరిగా ఉండాలని ఎంచుకున్నాడు. అయినప్పటికీ ఇది కరుణకు కలిగిన దయ. అంతేగాని సర్వశక్తిని కోల్పోవడం కాదు. కాబట్టి దేవుని స్వభావంలో మనిషిని సృష్టించినవాడు సేవకుడి స్వభావంలో మానవుడిగా మారాడు. ఆ విధంగా దేవుని కుమారుడు ఈ నీచమైన లోకంలోకి ప్రవేశించాడు. ఆయన పరలోక సింహాసనం నుండి దిగివచ్చాడు. అయినప్పటికీ తండ్రి మహిమ నుండి తనను తాను వేరు చేసుకోలేదు. ఆయన ఒక కొత్త స్థితిలో కొత్త జన్మ ద్వారా జన్మించాడు.

ఆయన ఒక కొత్త స్థితిలో జన్మించాడు. ఎందుకంటే ఆయన తన స్వభావములో కనిపించకుండా, మన స్వభావములో కనిపించాడు. మన స్థితికి అతీతంగా ఆయన మన స్థితిలోకి రావాలని ఎంచుకున్నాడు. కాలం ప్రారంభం కావడానికి ముందే ఉనికిలో ఉన్నవాడు. ఆయన కాలంలోని ఒక క్షణ కాలం పాటు ఉనికిలోకి రావడం ప్రారంభించాడు. విశ్వ ప్రభువు, ఆయన తన అనంతమైన మహిమను దాచిపెట్టి, సేవకుడి స్వభావాన్ని తీసుకున్నాడు. దేవుడిగా బాధపడటానికి అసమర్థుడు. ఆయన మనిషిగా ఉండటానికి నిరాకరించలేదు, బాధపడటానికి సమర్థుడు. ఆయన అమరుడు మరియు  మరణ నియమాలకు లోబడి ఉండాలని ఎంచుకున్నాడు. నిజమైన దేవుడు కూడా నిజమైన మనిషి. మానవుని అణకువ మరియు దేవుని గొప్పతనం పరస్పర సంబంధంలో కలిసి ఉన్నంత వరకు ఈ ఐక్యతలో అబద్ధం అనేది లేదు.

దేవుడు మారనట్లే, ఎల్లకాలము ఆయన మారని దేవుడు కాబట్టి అతి ఉన్నతంగా మార్చబడిన మానవుడు ఎన్నటికి మోసగాని ఉచ్చులో మ్రింగివేయబడడు. ప్రతీ ప్రకృతి జీవి మరొకదాని సహవాసంలో దాని స్వంత కార్యకలాపాలను నిర్వహిస్తుంది. వాక్కు వాక్యానికి తగినది చేస్తుంది. శరీరం శరీరానికి తగినది నెరవేరుస్తుంది. ఒక స్వభావం అద్భుతాలతో ప్రకాశిస్తుంది. మరొకటి గాయాలకు గురవుతుంది. వాక్కు తండ్రి మహిమతో సమానత్వాన్ని కోల్పోనట్లే, శరీరం మన జాతి స్వభావాన్ని వదిలిపెట్టదు. ఆయన నిజంగా దేవుని కుమారుడు మరియు నిజంగా మనుష్యకుమారుడు. ఆయన ఒకే ఒక్క వ్యక్తి. ఆదిలో వాక్కు  ఉంది. ఆ వాక్కు దేవునితో ఉంది. ఆ వాక్కు దేవుడు అనే వాస్తవం ద్వారా ఆయన దేవుడు. వాక్యం శరీరధారియై మన మధ్య నివసించింది అనే వాస్తవం ద్వారా ఆయన మానవుడు. దీనిని పదే పదే చెప్పాలి.

పునీత లియో ది గ్రేట్ పోపు గారు వ్రాసిన లేఖ నుండి తీసుకోబడినది (Divine Office)

The Mystery of Man's Reconciliation with God

 

The Mystery of Man's Reconciliation with God

Lowliness is assumed by majesty, weakness by power, mortality by eternity. To pay the debt of our sinful state, a nature that was incapable of suffering was joined to one that could suffer. Thus, in keeping with the healing that we needed, one and the same mediator between God and men, the man Jesus Christ, was able to die in one nature, and unable to die in the other. He who is true God was therefore born in the complete and perfect nature of a true man, whole in his own nature, whole in ours. By our nature we mean what the Creator had fashioned in us from the beginning, and took to himself in order to restore it.

  For in the Saviour there was no trace of what the deceiver introduced and man, being misled, allowed to enter. It does not follow that because he submitted to sharing in our human weakness he therefore shared in our sins. He took the nature of a servant without stain of sin, enlarging our humanity without diminishing his divinity. He emptied himself; though invisible he made himself visible, though Creator and Lord of all things he chose to be one of us mortal men. Yet this was the condescension of compassion, not the loss of omnipotence. So he who in the nature of God had created man, became in the nature of a servant, man himself. Thus the Son of God enters this lowly world. He comes down from the throne of heaven, yet does not separate himself from the Father’s glory. He is born in a new condition, by a new birth.

  He was born in a new condition, for, invisible in his own nature, he became visible in ours. Beyond our grasp, he chose to come within our grasp. Existing before time began, he began to exist at a moment in time. Lord of the universe, he hid his infinite glory and took the nature of a servant. Incapable of suffering as God, he did not refuse to be a man, capable of suffering. Immortal, he chose to be subject to the laws of death. He who is true God is also true man. There is no falsehood in this unity as long as the lowliness of man and the pre-eminence of God coexist in mutual relationship.

  As God does not change by his condescension, so man is not swallowed up by being exalted. Each nature exercises its own activity, in communion with the other. The Word does what is proper to the Word, the flesh fulfils what is proper to the flesh. One nature is resplendent with miracles, the other falls victim to injuries. As the Word does not lose equality with the Father’s glory, so the flesh does not leave behind the nature of our race. One and the same person – this must be said over and over again – is truly the Son of God and truly the son of man. He is God in virtue of the fact that in the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. He is man in virtue of the fact that the Word was made flesh, and dwelt among us.

From a letter of Saint Leo the Great, pope (Divine Office) 

 

పశ్చాత్తాప అనుకూల సమయం ఇదే: నిర్గమ 3:1-8a,13-15; 1 కొరింథీ 10:1-6,10-12; లూకా 13:1-9 (Lent 3/C)

పశ్చాత్తాప అనుకూల సమయం ఇదే

నిర్గమ 3:1-8a,13-15; 1 కొరింథీ 10:1-6,10-12; లూకా 13:1-9 (Lent 3/C)

“దగ్గరకు రాకండి! మీ పాదాల నుండి చెప్పులు తీయండి, ఎందుకంటే మీరు నిలబడి ఉన్న స్థలం పవిత్ర భూమి”

నేటి లూకా సువార్త పఠనం యేసు యెరూషలేముకు ప్రయాణం చేస్తున్నప్పుడు ఆయన చేసిన బోధన మరియు స్వస్థతను వివరిస్తుంది. లూకా మనకు బంజరు అంజూరపు చెట్టు ఉపమానాన్ని అందిస్తున్నాడు. మార్కు లేదా మత్తయి సువార్తలలో దీనికి సమాంతరం లేదు. పిలాతు 18 మందిని చంపడం గురించి జనసమూహం యేసుకు ఫిర్యాదు చేసినట్లు లూకా నివేదిస్తున్నాడు. సువార్తలో రెండు విపత్తుల గురించి మనం చదువుతున్నాము. వేద పండితుడు విలియం బార్క్లీ వాటి గురించి ఒక కథనాన్ని ఇస్తున్నాడు. అయితే వాటి నిమిత్తమై చారిత్రాత్మక సమాచారం మనకు లేదు కానీ ఉహాగాన మాత్రమె. యెరూషలేములోని ఒక గోపురం ఊహించని విధంగా కూలిపోయిన సంఘటన ఒక ప్రకృతి వైపరీత్యం. యూదులు తరచుగా ప్రకృతి వైపరీత్యాలను మరియు విపత్తులను పాపపు కారణంతో ముడిపెడతారు. పాపం విపత్తుకు దారితీస్తుందని లేఖనం హెచ్చరిస్తుంది! దీనికి నిదర్శనం “నీతిమంతులు ఏడుసార్లు పడిపోయినా, తిరిగి లేచినా; దుష్టులు కీడుచేత నశించిపోవుదురు” (సామె 24:16).

ఈ అవకాశాన్ని ఉపయోగించుకుని యేసు తన అనుచరులను వారి పాపాల నుండి జాగ్రత్తగా ఉండమని హెచ్చరించాడు. యెరూషలేములోని గోపురపు వినాశనానికి బలయిన వారు ఫిర్యాదు చేసిన వారి కంటే ఎక్కువ లేదా తక్కువ పాపులు కారని ఆయన వివరించాడు. ప్రకృతి వైపరీత్యాన్ని పాపానికి ఫలితం శిక్షగా అర్థం చేసుకోకూడదని ఆయన చెప్పాడు. ఊహించని విపత్తు లేదా ఆకస్మిక మరణం మన పాపాల గురించి పశ్చాత్తాపపడటానికి మరియు పరలోక భూలోక న్యాయాధిపతిని కలవడానికి మనల్ని మనం సిద్ధం చేసుకోవడానికి సరిపడినంత సమయం ఇవ్వదని యేసు ఎత్తి చూపిన నిజమైన ప్రమాద మరియు విపత్తు సంఘటన ఇది. దురదృష్టం మరియు విపత్తు నీతిమంతులకు మరియు అనీతిమంతులు ఇద్దరికీ సమానంగా సంభవిస్తుందని యోబు గ్రంథం మనకు గుర్తు చేస్తుంది. మన చర్యలు మరియు నైతిక ఎంపికలకు బాధ్యత వహించాలనీ,  పాపం మన హృదయం, మనస్సు, ఆత్మ శరీరాన్ని కూడా నాశనం చేసే ముందు ఈరోజే దానిని నాశనం చేయమని యేసు స్పష్టమైన హెచ్చరికను మనకు ఇస్తున్నాడు.

యేసు బోధించిన  బంజరు లేదా ఫలించని అంజూరపు చెట్టు ఉపమానం ఇశ్రాయేలు ప్రజల  ఉదాసీనత,  పశ్చాత్తాపం మరియు పునరుద్ధరణ పిలుపుకు ప్రతిస్పందన లేకపోవడం యొక్క ఫలితాన్ని సూచిస్తుంది. దేవుని పట్ల వారి అవిశ్వాసం కారణంగా ఇశ్రాయేలు పతనం మరియు వినాశనాన్ని ప్రవక్తలు క్షీణిస్తున్న అంజూరపు చెట్టుగా చిత్రీకరించారు (యోవేలు 1:7,12; హబ 3:17; యిర్మీ 8:13). యిర్మీయా మంచిచెడు పాలకులను మరియు ఇశ్రాయేలు సభ్యులను మంచి లేదా కుళ్ళిన అంజూరపు పండ్లతో పోల్చాడు (యిర్మీ 24:2-8). యేసు ఉపమానం దేవుని హెచ్చరిక, సహనం మరియు దయను వర్ణిస్తుంది. దేవుడు తన దయతో, మన తప్పులను సరిదిద్దుకోవడానికి సమయం ఇస్తాడు. ఆ పశ్చాత్తాపం చెందడానికి అనుకూల సమయం ఇప్పుడే. మనం ఎల్లప్పుడూ సిద్ధంగా ఉండాలని యేసు మనల్ని హెచ్చరిస్తున్నాడు. పాపపు అలవాట్లను సహించడం వల్ల కలిగే, పశ్చాత్తాపపడని పాపం, బాధాకరమైన వినాశనం, మరణం మరియు విధ్వంసానికి దారితీసే ఆధ్యాత్మిక వ్యాధి తప్పక వస్తుంది. ప్రభువు తన అనంతమైన దయలో మనం పాపం నుండి దూరంగా ఉండటానికి తన కృప మరియు సమయం రెండింటినీ ఇస్తున్నాడు. సమయం ఇదే!

దేవుని సాన్నిధ్య అగ్ని ఎల్లప్పుడూ ఆయన శుద్ధి చేసే ప్రేమ దయలను ప్రదర్శిస్తుంది. అది పాపాన్ని కాల్చివేసి, ఆయన పవిత్రత మరియు నీతిలో మనలను తిరిగి రూపొందిస్తుంది. బంగారాన్ని అగ్నిచే పరీక్షించినట్లే, దేవుడు తాను ప్రేమించే  ప్రజలను పరీక్షించి శుద్ధి చేసి, వారిని తన  పవిత్ర ప్రేమాగ్నితో నింపుతాడు.

 

"క్రీస్తు, సజీవ దేవుని కుమారుడా, మాపై దయ చూపండి"

The time is Now to Repent: Ex 3:1-8a,13-15; 1 Cor 10:1-6,10-12; Lk 13:1-9 (Lent 3/C)

 

The time is Now to Repent

Ex 3:1-8a,13-15; 1 Cor 10:1-6,10-12; Lk 13:1-9 (Lent 3/C)

“Come no nearer! Remove the sandals from your feet, for the place where you stand is holy ground”

Today’s Luke's Gospel reading describes his teaching and healing during Jesus' journey to Jerusalem. Luke presents us with the parable of the barren fig tree. There is no parallel parable in the gospels of Mark or Matthew's Gospels. Luke reports about the crowd’s complaining to Jesus about killing 18 people by Pilate. We read about two disasters in the Gospel. Dr William Barkley gives a narration about them. However, we do not have definite information, and we can only speculate. This was a natural disaster when a tower in Jerusalem unexpectedly collapsed. The Jews often associated such natural calamities and disasters because of sin. Scripture warns that sin can result in calamity! “Though the righteous fall seven times, and rise again; the wicked are overthrown by calamity” (Prov 24:16).

Jesus takes up this opportunity to warn the people to take care of their sinfulness. He interpreted that those who were killed at a tower in Jerusalem were no more or less sinful than the ones who complained. He said that even a natural disaster should not be interpreted as punishment for sin. The real danger and calamity which Jesus points out is that an unexpected disaster or a sudden death does not give us time to repent of our sins and to prepare ourselves to meet the Judge of heaven and earth. The Book of Job reminds us that misfortune and calamity can befall the righteous and the unrighteous alike. Jesus gives a clear warning to take responsibility for our actions and moral choices and put sin to death today before it can destroy our hearts, minds, souls, and bodies as well.

Jesus' parable of the barren and unfruitful fig tree symbolizes the outcome of Israel’s indifference and lack of response to God’s word of repentance and restoration. The prophets depicted the desolation and calamity of Israel’s fall and ruin - due to their unfaithfulness to God - as a languishing fig tree (Joel 1:7,12; Hab 3:17; Jer 8:13). Jeremiah likened good and evil rulers and members of Israel with figs that were either good or rotten (Jer 24:2-8). Jesus’ parable depicts the warning, patience, and mercy of God. God, in his mercy, gives us time to get right with him and that time is now. Jesus warns us that we must always be ready. Tolerating sinful habits and excusing unrepentant sin and wrongdoing will result in bad fruit, painful discipline, and spiritual disease that leads to death and destruction. The Lord in his mercy gives us grace and time to turn away from sin.

 The fire of God’s presence always demonstrates his purifying love and mercy that burns away sin and refashions us in his holiness and righteousness. Just as gold is tested through fire, God tests and purifies his people and fills them with the fire of his love and holiness.

“Christ, Son of the living God, have mercy on us”

నమ్మకమైన పోషక సంరక్షకుడు: 2 సమూ 7:4-5a.12-14a.16; రోమ 4:13.16-18; మత్త 1:16.18-21.24a

 

నమ్మకమైన పోషక సంరక్షకుడు

2 సమూ  7:4-5a.12-14a.16; రోమ  4:13.16-18; మత్త 1:16.18-21.24a

“విశ్వాసం మరియు క్రియలు కలిసి పనిచేశాయి. అతను చేసిన దాని ద్వారా అతని విశ్వాసం పరిపూర్ణమైంది” (Divine Office)

ఎవ్వరికి ఎటువంటి ప్రత్యేక కృపలు ఇవ్వబడినప్పటికీ వాటికి సంబంధించి ఒక సాధారణ నియమం ఉంది. ఎవరినైనా దైవానుగ్రహం తన ప్రత్యేక కృపను పొందుకోవడానికి లేదా ఉన్నతమైన ప్రేశిత కార్యమును చేపట్టడానికి అనుగ్రహించి ఎంచుకున్నప్పుడల్లా, దేవుడు ఆ పనిని నెరవేర్చడానికిగానూ అవసరమైనన్ని ఆత్మ బహుమతులతో వారిని అలంకరిస్తాడు.

మన ప్రభువు సాకుడు తండ్రి, పరోలోక భూలోక రాణి సంరక్షక భర్త, మరియు దేవదూతల స్థానాన్నిమించిన సింహాసనాన్ని అధిష్టించినటువంటి పునీత జోజప్పగారి విషయంలో కూడా ఈ సాధారణ నియమం ప్రత్యేకంగా ధృవీకరించబడింది. ఇటువంటి వరానుగ్రహితను మన శాశ్వత పరమ తండ్రి తన గొప్ప సంపదైనటువంటి తన ఏకైక అద్వితీయ కుమారుడు మరియు కన్య మరియకు నమ్మకమైన సంరక్షకుడుగా ఎన్నుకున్నాడు. దేవుడు ఆయనను "మంచి నమ్మకమైన సేవకుడా! మీ ప్రభువు ఆనందంలోకి ప్రవేశించు" అన్న భూలోక అంతిమ క్షణ వర పిలుపు వరకు ఈ  ప్రేశిత ధర్మాన్ని పూర్తి విశ్వాసంతో కొనసాగించాడు యోసేపు.

క్రీస్తు స్థాపిత సంఘంలో యోసేపు స్థానం ఏమిటి? ఆయన దేవాధి దేవునిచే ఎన్నుకోబడి రక్షణ చరిత్రలో ఒక ప్రత్యేక పనిని నెరవేర్చడానికిగానూ ఏర్పాటు చేయబడిన కారణజన్ముడు కాదా? ఆయన సంరక్షణన  క్రీస్తు సముచితంగా గౌరవప్రదంగా లోకంలోనికి ప్రవేశపెట్టబడ్డాడు. అలాగునే పవిత్ర తిరుసభ కన్య మరియ తల్లికి రుణపడి ఉంది. ఎందుకంటే ఆమె ద్వారా క్రీస్తును స్వీకరించడానికి తిరుసభ అర్హమైనదిగా నిర్ణయించబడింది. కానీ ఆమె తర్వాత మనం నిస్సందేహంగా పునీత జోసెఫ్‌ వారికి మాత్రమె  ప్రత్యేక కృతజ్ఞతా గౌరవ వందనాన్ని ఇవ్వడంలో రుణపడి ఉన్నామని మర్చిపోకూడదు.

మరో గమనించదగ్గ విషయం ఏమిటంటే - పాత నిబంధనాల వాగ్ధాన పరిపూర్ణతా మార్గ ముఖతేజస్సు తన కుటుంబ పర్యవేక్షణా విధానంలో ఆయన అనుసరించిన విధానమే! పాత నిబంధనలోని పితృస్వామ్యులు, ప్రవక్తల గొప్ప ప్రవచనాల వాగ్దానాన్ని నెరవేర్చుటకు వచ్చే భగవంతుని మార్గ రక్షకునిగా కన్పిస్తున్నాడు జోజప్పగారు. వాగ్దానంగా ప్రవక్తలకు అందించబడిన దైవిక వెలుగును ఆయన తన చేతుల్లో పట్టుకొని లాలించాడు పాలక జోజప్ప గారు. అది ఎన్ని నోముల పంట!

అందుచేతనే తన భూలోక శారీరక దినములలో కుమారునిగా తనకు ఇచ్చిన సాన్నిహిత్యం, శ్రద్ధాభక్తుల వల్ల  తన సాకుడు తండ్రి యోసేపుకు ఉన్నతమైన గౌరవాన్ని బహుకరించడంలో వెనుకంజ వేయలేడు క్రీస్తు ప్రభువు. కాబట్టి నజరేతులో తనకు సమకూర్చినవన్నీటికి బదులుగా  పరలోకంలో  తన సాకుడు తండ్రికి పరిపూర్తిగా బహుకరించాడని సుస్పష్టంగా మనం నమ్మాలి. చెప్పుకోవాలి.

పునీత జోసెఫ్‌ వారితో “నీ ప్రభువు ఆనందంలోకి ప్రవేశించు” అని ప్రభువు పలికిన మాటలు సముచితమైనట్లుగా మనం ఇప్పుడు అర్ధంచేసుకోవచ్చు కదా! వాస్తవానికి, కడన ఒక భక్తుని శాశ్వత ఆనందంలోని ఆనందం తన ఆత్మలోకి ప్రవేశిస్తుంది. కానీ  ప్రత్యేకంగా ప్రభువు జోసెఫ్‌ వారితో “ఆనందంలోకి ప్రవేశించు” అని చెపుతూ ఆహ్వానం పలికి ఉండి వుండవచ్చు అని మనం నమ్ముతున్నాము. ఆ పదాలలో దాగి ఉన్న ఆధ్యాత్మిక పరమార్థాన్ని మన నుండి దాగి ఉండాలనేది ఆయన మహిమ ఉద్దేశ్యం. ఈ పవిత్ర వ్యక్తి అంతర్గత ఆనందాన్ని మాత్రమే కలిగి ఉన్నాడని కాకుండా, అది అతని చుట్టూ ఒక మహిమా కిరీటమై  సర్వలోకాల్లో  అతన్ని కొనియాడుతుందని కూడా తెలియజేస్తుంది.

పునీత జోజప్ప గారా! మమ్ములను జ్ఞాపకపరచుకొనండి. మా కోసం  మీ సాకుడు బిడ్డను వేడుకోండి. మీ అత్యంత పవిత్ర కన్య వధువు, మరియను మమ్మల్ని దయతో చూడమని అడగండి. ఎందుకంటే ఆమె – తన తండ్రి కుమార పరిశుద్ధాత్మలతో శాశ్వతంగా జీవించి పరిపాలించే మహా తల్లి. ఆమెన్.

“దేవుడు నన్ను రాజుకు తండ్రిగాను, అతని ఇంటివారందరిపై ప్రభువుగాను నియమించాడు” (Divine Office)

The Faithful Foster-Father and Guardian: 2 Sam 7:4-5a.12-14a.16; Rom 4:13.16-18; Mt 1:16.18-21.24a

 

 

The Faithful Foster-Father and Guardian

2 Sam 7:4-5a.12-14a.16; Rom 4:13.16-18; Mt 1:16.18-21.24a

“Faith and deeds worked together; his faith became perfect by what he did” (Divine Office)

There is a general rule concerning all special graces granted to any human being. Whenever the divine favor chooses someone to receive a special grace, or to accept a lofty vocation, God adorns the person chosen with all the gifts of the Spirit needed to fulfill the task at hand. This general rule is especially verified in the case of Saint Joseph, the foster-father of our Lord and the husband of the Queen of our world, enthroned above the angels. He was chosen by the eternal Father as the trustworthy guardian and protector of his greatest treasures, namely, his divine Son and Mary, Joseph’s wife. He carried out this vocation with complete fidelity until at last God called him, saying: “Good and faithful servant enter into the joy of your Lord.”

What then is Joseph’s position in the whole Church of Christ? Is he not a man chosen and set apart? Through him and, yes, under him, Christ was fittingly and honorably introduced into the world. Holy Church is indebted to the Virgin Mother because it was judged worthy to receive Christ through her. But after her, we undoubtedly owe special gratitude and reverence to Saint Joseph. In him, the Old Testament finds its fitting close. He brought the noble line of patriarchs and prophets to its promised fulfillment. What the divine goodness had offered as a promise to them, he held in his arms. Obviously, Christ does not now deny to Joseph that intimacy, reverence, and very high honor which he gave him on earth, as a son to his father. Rather, we must say that in heaven Christ completes and perfects all that he gave at Nazareth.

Now we can see how the last summoning words of the Lord appropriately apply to Saint Joseph: “Enter into the joy of your Lord.” In fact, although the joy of eternal happiness enters into the soul of a man, the Lord preferred to say to Joseph: “Enter into joy.” His intention was that the words should have a hidden spiritual meaning for us. They convey not only that this holy man possesses an inward joy, but also that it surrounds him and engulfs him like an infinite abyss.

Remember us, Saint Joseph, and plead for us to your foster-child. Ask your most holy bride, the Virgin Mary, to look kindly upon us, since she is the mother of him who with the Father and the Holy Spirit lives and reigns eternally. Amen.

“God has made me a father to the king, and lord over all his household” (Divine Office)

 

 

 

The Gospel of Luke and The Book of Jonah (Lesson 6 – Mar 18, 2025)

 

The Gospel of Luke and The Book of Jonah

(Lesson 6 – Mar 18, 2025)

 

                                              Disobedience - the Call to Mercy

 

The Book of Jonah, a story of a prophet's disobedience as a “drama of Israel”

Prophesied during the time of Jeroboam II, demanded to “restore Israel’s borders (2 King 14:25)

 

The ancient city of Nineveh is today the city of Mosul, Iraq. Tarshish is uncertain—it could be Spain, Lebanon, or the Red Sea. Jonah tries to use his theology and his spirituality. The symbolism of both the first and Second Adam.

 

1:2-3 “Arise, go to Nineveh… But Jonah rose up to flee unto Tarshish from the presence of the LORD;  and he went down to Joppa, and found a ship going to Tarshish

 

V. 4:  The LORD sent out a great wind into the sea…the ship was likely to be broken.

 

V. 5    Jonah had gone down into the inner parts of the ship, and he lay and was fast asleep.

 

V. 9: “I fear the LORD, the God of heaven, who has made the sea and the dry land.”

 

V. 12: 'Take me up and cast me forth into the sea. So shall the sea be calm unto you.

 

V.15: They took up Jonah and cast him forth into the sea, and the sea ceased from her raging

 

V.17: The LORD had prepared a great fish to swallow up Jonah. And Jonah was in the belly of the fish for three days and three nights.

 

2.1: Then Jonah prayed unto the LORD his God out of the fish's belly.

 

2.10: And the LORD spoke unto the fish, and it vomited out Jonah upon the dry land

 

3.4: And Jonah began to enter into the city a day's journey, and he cried and said, 'Yet forty days, and Nineveh shall be overthrown.'

 

3.7: 'Let neither man nor beast, herd nor flock, taste anything; let them not feed, nor drink water.

 

3.10: And God saw their works, that they turned from their evil way. And God repented of the evil that He had said that He would do unto them, and He did it not.

 

4.2:  I fled before unto Tarshish; for I knew that Thou art a gracious God and merciful, slow to anger and of great kindness, and repents of the evil.

 

4.4: Then said the LORD, 'Doest thou well to be angry?'

 

4.6:  And the LORD God prepared a gourd and made it to come up over Jonah, that it might be a shadow over his head to deliver him from his grief. So, Jonah was exceedingly glad for the gourd.

 

4.7: But God prepared a worm when the morning rose the next day, and it smote the gourd so that it withered.

 

4.8: It is better for me to die than to live.'

 

4.11: And should not I spare Nineveh, that great city, wherein are more than six thousand persons who cannot discern between their right hand and their left hand, and also many cattle?'

 

Jonah's Disobedience and the Call to Mercy

 

Jonah’s Resistance: Jonah initially disobeyed God's command to prophesy against the city of Nineveh, the capital of the Assyrian Empire, a major enemy of Israel.

 

Jonah’s Perspective: Jonah’s resistance stems from his own nationalistic biases and his desire for God to punish his enemies, rather than show them mercy.

 

God's Universal Love and compassion desire for the salvation of all people, even enemies.

 

The Sea and the Fish symbolize his descent into a place of despair and isolation.

 

Jonah's Repentance in the belly of the fish seeking mercy, not entirely genuine repentance. It was the place of the Leviathan (Job 3:8; 41; Psa. 74:14; Ps. 104:26; Is. 27:1), as well as the sea monster Rahab (Job 26:12; Ps. 89:10; Is. 30:7; 51:9).

Upon hearing Jonah's message, repent and God spares the city, Nineveh's Repentance further highlights God's mercy and the potential for transformation.

 

Jonah is Frustrated by God's mercy, which he sees as a betrayal of his own expectations for justice.

 

Thematic Connections to Israel: The story of Jonah can be seen as a reflection of Israel's own history of disobedience and the challenges of embracing God's universal love.

 

Nationalism vs. Universalism: Jonah's story forces the reader to confront the tension between nationalistic pride and the call to embrace a broader vision of God's love for all people.

 

The Importance of Repentance: Jonah's story underscores the importance of repentance and the transformative power of turning to God, even in the face of personal hardship or conflict.

 

 

 

“O sleeper? arise, call upon thy God” (Jonah 1:6)

 

 

 

In the Gospel of Luke Jonah is referenced 4 times in 3 verses

 

11:29 'This is an evil generation; it is asking for a sign. The only sign it will be given is the sign of Jonah ...'

 

11:30      For Jonah became a sign to the people of Nineveh, so will the Son of man be a sign to this generation.

 

11:32      On judgment day the men of Nineveh will appear against this generation and be its condemnation, because when Jonah preached they repented, and look, there is something greater than Jonah here.

 

The Gospel of Luke emphasizes God's profound love and mercy for sinners particularly highlighted in parables like the lost sheep, lost coin, and the prodigal son.

 

Jesus, Friend of Sinners (Lk 5:27-32): Luke’s Gospel consistently portrays Jesus as associating with and eating with tax collectors and “sinners”.

 

Parables of Repentance (Lk 15): The famous parables of the lost sheep, lost coin, and the prodigal son are central to understanding God’s love for sinners.

 

Lost Sheep (15: 4-7): The shepherd leaves 99 sheep to search for the one lost sheep, illustrating God's pursuit of individuals who have strayed.

 

Lost Coin (15:8-10): A woman searches diligently for a lost coin, representing God's tireless search for the lost.

 

Prodigal Son (15:11-32): The father's unconditional love and joyous welcome of his repentant son, even after his mistakes, epitomizes God's grace and mercy.

 

Zacchaeus' Transformation (Lk 19:1-10): The story of Zacchaeus, a tax collector who repents after encountering Jesus, demonstrates God's willingness to forgive and transform even the most notorious sinners.

 

Love for Enemies: Jesus teaches his followers to love their enemies, do good to those who hate them, and bless those who curse them (Lk 6:27-36), reflecting God's universal and unconditional love.

 

God's Mercy: Jesus emphasizes the importance of being merciful, just as God is merciful (Lk 6:36), highlighting the need for compassion and forgiveness.

 

Jesus' Mission: Luke emphasizes that Jesus came to seek and save the lost (Lk 19:10), further solidifying the message of God's love for sinners.

 

 

 

 

The Sacrament of Reconciliation and Marriage

 Restoration of familial Relationships

 

Marriage: God’s Great Plan “Be fruitful and multiply, and fill the earth and subdue it; and have dominion over the fish of the sea and over the birds of the air and over every living thing that moves upon the earth” (Gen 1:28)

 

Repentance and the Restoration of Married Life: Willed by God in the very act of creation, marriage and the family are interiorly ordained to fulfillment in Christ and have need of his graces in order to be healed from the wounds of sin and restored to their    “beginning” (Role of Christian Family in the Modern World, n. 3) JP II.

 

“The sacrament of marriage is the specific source and original means of sanctification for Christian married couples and families” (Role of the Christian Family, n. 56) JP II.

 

Responsibilities in God’s call to holiness: The Responsibilities are fourfold in nature: 1) to God; 2) to spouse; 3) to children; 4) to society at large.

 

(1)  Responsibilities to God: Have I gone to Mass every Sunday? Have I read the Bible? Have I told God that I want to love him with my whole heart, mind and strength? Do I hold any resentments toward God? Have I been financially generous to the Church? Have I participated in parish or religious activities?

 

(2)  Responsibilities to my spouse: Have I cared for my spouse? Have I told my spouse that I love him or her? Have I allowed resentments and bitterness toward my spouse to take root in my mind? Have I nurtured these? Have I forgiven my spouse for the wrongs he or she has committed against me? Have I had an abortion or encouraged others to have one? Have I misused alcohol or drugs?

 

(3)  Responsibilities to children: Have I cared for the spiritual needs of my children?  Have I prayed with them? Have I disciplined them when necessary? Have I talked with them to find out their problems, concerns and fears? Have I been impatient and frustrated with them? Have I been of one heart and mind with my spouse in the upbringing of the children?

 

(4)  Responsibilities to society: Have I been a Christian witness to those with whom I work or associate? Have I allowed the Gospel to influence my political and social opinions? Have I fostered or nurtured hatred toward my “political” enemies, either local, national or international? Have I been prejudiced toward others because of race, color, religion or social status?

 

“Have mercy on me, O God….Wash away all my iniquity and cleanse me from my sin” (Ps 51: 1-2)