In Giving We Receive: 1 Kings 17:10-16; Heb 9:24-28; Mk 12:38-44 (32 B)

 

In Giving We Receive

 

1 Kings 17:10-16; Heb 9:24-28; Mk 12:38-44 (32 B)

“Blessed are those who hunger and thirst for justice, for they shall have their fill” (Divine Office)

 

In ancient times widows were in a precarious situation if they did not have an adult son to protect and care for them. The widow of Zeraphath suffered from famine. Yet she cared for the stranger offering her little food. God rewarded her generosity. Elisha came upon another widow who cried to him, “Creditors have come to take my two children away as slaves.” She had no defender. She was at the mercy of dishonest judges. The Books of Exodus and Deuteronomy place a curse on anyone who would deprive widows of justice. The prophets noted that the land suffers the sin of those who abuse widows. 

 

God rewarded Ruth for her virtue. She said to her mother-in-law Naomi, “Wherever you go, I will go. Wherever you stay, I will stay. Your people will be my people. Your God, my God.” The reward was that one of her great-grandchildren would be King David. Another descendant would be Jesus Christ. God never abandons virtuous people.  

 

Jesus attacked the scribes who devoured the houses of widows. He stated that the widow gave her whole livelihood from her poverty. It was praised for her generosity. These widows were poor but rich in faith. So often the poor are more generous than the rich. How had these widows become impoverished? Had shrewd people found ways to take advantage of them? Or were they merely victims of the economic system of their day? How had it happened that society could take advantage of the destitute? How does it happen that society continues to take advantage of those who have no protection?

 

The Church has written quite a lot about the sinful structures of society. Pope Francis has been determined to lead the Church to be mindful of the poor. Wealth is not bad. What is wrong and sinful is using improper means to gain wealth. What is wrong and sinful is wasting wealth without regard for the poor around us. Jesus marveled at a widow with little given to the Temple Treasury.  He rejoices when those who care for society. The strength of society is measured by the concern we have for the weakest members.

 

Jesus teaches that real giving must come from the heart. A gift given with a grudge or for display loses its value. But a gift given out of love, with a spirit of generosity and sacrifice, is invaluable. The amount or size of the gift doesn't matter as much as the cost to the giver. What we have to offer may look very small and not worth much, but if we put all we have at the Lord's disposal, no matter how insignificant it may seem, God can do with it and with us what is beyond our reckoning.

 

“How then shall we repay him? What fruit can we bear that would be worthy of what he has given us?” (Divine Office)

ఇవ్వడంలో మనం అందుకుంటాం: 1 రాజులు 17:10-16; హెబ్రీ 9:24-28; మార్కు 12:38-44 (32 B)

 

ఇవ్వడంలో మనం అందుకుంటాం

1 రాజులు 17:10-16; హెబ్రీ 9:24-28; మార్కు 12:38-44 (32 B)

"న్యాయం కోసం ఆకలితో మరియు దాహంతో ఉన్నవారు ధన్యులు, ఎందుకంటే వారు సంతృప్తి చెందుతారు" (Divine Office)

పురాతన కాలంలో వితంతువులు తమను చూసుకోవడానికి, తమకు ఎదిగిన కుమారులు లేకుంటే అనిశ్చిత పరిస్థితిలో వుండేవారు. మనము మొదటి పఠనంలో జెరపతు విధవరాలి కఠిన పరిస్థితిని విన్నాము. ఆమెకు కలిగిన కొంచెం ఆహారాన్ని తాను తన కుమారుడు భుజించకుండా తన అతిధి అయిన ప్రవక్త ఏలియాకు వడ్డించింది. దేవుడు ఆమె దాతృత్వానికి ప్రతిఫలమిచ్చాడు. మరో వితంతువు ఎలీషాదగ్గరకు వచ్చి, “నా ఇద్దరు పిల్లలను బానిసలుగా తీసుకెళ్లడానికి రుణదాతలు వేధిస్తున్నారు” అని మొరపెట్టుకుంది. ఆమెను ఆదుకొనేవాడే లేడు. నిజాయితీలేని న్యాయమూర్తుల దయచేతుల్లో ఆమె నలిగిపోయింది. నిర్గమ కాండం మరియు లెవీకాండ గ్రంధాలు వితంతువులకు న్యాయాన్ని చేకూర్చని ఎవరినైనా వదలక శపిస్తున్నాయి. వితంతువులను వేధించే వారి  భూమి పాపానికి గురవుతుందని ప్రవక్తలు కూడా దూయబట్టారు. 

రూతు ఆమె చేసుకున్నపుణ్యానికి దేవుడు ఆమెకు ఒక చక్కటి ప్రతిఫలమిచ్చాడు. ఆమె తన అత్తగారు నయోమితో, “నువ్వు ఎక్కడికి వెళ్లితే నేను అక్కడకు వస్తాను. నువ్వు ఎక్కడ వుంటే నేనూ అక్కడే ఉంటాను.  మీ ప్రజలు నా ప్రజలుగా ఉంటారు. మీ దేవుడు, నా దేవుడు.” అని చెప్పి తన దేశాన్ని బంధువులను విడిచిపెట్టి అత్తను తల్లిగా స్వీకరించి భర్తలేని జీవితాన్ని అత్తగారి దేవునికి సమర్పణ చేసుకుంది. అందుకు ఆమెకు దేవుడిచ్చిన బహుమతి ఏమిటంటే తన మునిమనవళ్లలో ఒకరు దావీదుడు రాజయ్యాడు. మరొక వారసుడు యేసు క్రీస్తు. సజ్జనులు అన్యులైనప్పటికి భగవంతుడు వారిని ఎన్నడూ విడిచిపెట్టడని మనం నేర్చుకుందాం. 

వితంతువుల ఇళ్లను మింగేసే శాస్త్రులపై యేసు దాడి చేశాడు. ఒక వితంతువు ధార్మికతను శాస్త్రులకు గుణ పాఠవంగా నేర్పాడు. తన పేదరికం నుండి ఆమెకు కలిగిన మొత్తం జీవనోపాధిని భగవంతునకు ఇచ్చేసుకుందని  యేసు చెప్పాడు. ఆమె దాతృత్వాన్ని యేసు ప్రశంసించాడు. ఈ వితంతువులు పేదవారే కానీ విశ్వాసంలో అధిక ధనవంతులు. తరచుగా ధనవంతుల కంటే పేదలైన వాళ్ళే చాలా ఉదారంగా ఉంటారు.  దేవుని వాక్య పరిచర్యకు మరియు సువార్తీకులకు సహకరించే వారిలో ఎక్కువుగా మనకు కన్పించేది ఇటువంటి పేద వితంతువులే! అసలు ప్రజలు  ఎలా పేదలుగా మారారు?  తెలివిగల వ్యక్తులు వారిని సద్వినియోగం చేసుకోవడానికి మార్గాలను వెతకి వెతకి  కనుగొన్నారా?  లేక వారి వారి కాలంలోని అసమాన సామాజిక ఆర్థిక వ్యవస్థకు వారు బలైపోయారా? నిరుపేదల నుండి అసంఘిక సమాజం తమ స్వార్ధ ప్రయోజనాలను  పొందుకో గలగడం ఎలా జరిగింది?

సమాజం యొక్క పాపపు నిర్మాణాలను గురించి మాతృ తిరుసభ ద్వితీయ వాటికను మహాసభ   ద్వారా చాలానే ఉద్ఘాటించింది. పోప్ ఫ్రాన్సిస్ గారు పేదల పట్ల శ్రద్ధ వహించేలా తిరుసభను  నడిపించాలన్న నిశ్చయాన్ని సినడాలిటి ద్వారా మనం గ్రహించాం. సంపద చెడ్డదెమీ కాదు. అది లేకుండా అభివృద్ధి లేనేలేదు. తప్పు మరియు పాపం ఏమిటంటే సంపదను సంపాదించడానికి అనుచితమైన మార్గాలను ఉపయోగించడం. మన చుట్టూ ఉన్న పేదలను పట్టించుకోకుండా సంపదను వృధా చేయడం తప్పు మరియు పాపం. ఆలయ ఖజానాకు తనకు కలిగిన కొంచెమైనటువంటి అంతటనూ ఇచ్చివేసిన వితంతువును చూసి యేసు ఆశ్చర్యపోయాడు. సమాజాన్ని పట్టించుకునే వారుంటే ఆయన సంతోషిస్తాడు. బలహీనమైన సభ్యుల పట్ల మనకున్న శ్రద్ధ సమాజ బలం కొలవబడుతుంది.

నిజమైన ఇవ్వడం అనేది హృదయం నుండి రావాలని యేసు బోధించాడు. పగతో లేదా ప్రదర్శన కోసం ఇచ్చిన బహుమతి దాని విలువను కోల్పోతుంది. కానీ ప్రేమతో, దాతృత్వం మరియు త్యాగ స్ఫూర్తితో ఇచ్చిన బహుమతి అమూల్యమైనది. బహుమతిగా మొత్తం లేదా పరిమాణంగా ఇచ్చే వ్యక్తికి ఎంత ఖర్చయినా పట్టింపు ఉండదు. మనం అందించేది చాలా చిన్నదిగా కనిపించవచ్చు లేదా పెద్ద విలువైనదేమీ కాక పోవచ్చు కానీ మన దగ్గర ఉన్న ధనం/ తలంతులను భగవంతునికి సమర్పించి నట్లయితే, అవి ఎంత చిన్నవిగా అనిపించినా, దేవుడు వాటిని మన లెక్కకు మించినవిగా  చేయగలడు!!!

“అయితే మనం అతనికి ఎలా తిరిగి చెల్లించాలి? ఆయన మనకిచ్చినదానికి తగిన ఫలాన్ని మనం ఎలా భరించగలం?” (Divine Office)

షేమా - నూతన ఇజ్రాయెలూ వినుము! ద్వితీ 6:2-6; హెబ్రీ 7:23-28 మార్కు 12:28-34 (31 B)

 

షేమా - నూతన ఇజ్రాయెలూ వినుము!

ద్వితీ  6:2-6; హెబ్రీ  7:23-28 మార్కు  12:28-34 (31 B)

“ప్రభువు తన మాటలన్నిటిలో నమ్మకమైనవాడు మరియు తన పనులన్నిటిలో ప్రేమగలవాడు”. అల్లెలూయా (Divine Office)

 

"నీ పూర్ణహృదయముతోను, నీ పూర్ణాత్మతోను, నీ పూర్ణ శక్తితోను, నీ పూర్ణ బుద్ధితోను నీ దేవుడైన ప్రభువును ప్రేమించవలెను" అనేది పాత నిబంధనలోని ప్రతి యూదుని ప్రార్థన. మన శత్రువులతో సహా మనం ఒకరినొకరు ప్రేమించుకోవడంలో ఫలితం లేకుంటే భగవంతునిపై మనకున్న ప్రేమ భ్రమే అవుతుంది. అలాగునే మనకున్న పొరుగువారి ప్రేమ దేవుని ప్రేమ నుండి విడాకులు తీసుకుంటే, అది శుద్ధి చేయబడిన స్వీయ-ప్రేమగా మారిపోతుంది. కాబట్టి, అది దేవుని ప్రేమ అనేది సోదర ప్రేమ ద్వారా మాత్రమే గ్రహించబడుతుందని  మనకు చెబుతుంది.

 

క్రీస్తు జననానికి ముందు, ఒకడు – ప్రఖ్యాత యూదు పండితుడైన హిల్లెల్‌ను, “ఏది గొప్ప ఆజ్ఞ?” అని అడిగాడు. అందుకు అతను, “నిన్ను ద్వేషించేది ఏదయినా, నువ్వు ద్వేషించేది ఏదయినా దానిని నీ పొరుగువాడికి చేయకు” అని జవాబిచ్చాడు. గొప్పదయినటువంటి ద్వితీయోపదేశ కాండ ఆజ్ఞపై వ్యాఖ్యానిస్తూ, పునీత అగస్టిను ఇలా సలహా ఇచ్చాడు, “మొదట దేవుణ్ణి ప్రేమించండి, ఆపై మీరు కోరుకున్నది చేయండి." అంటే మనం మన పూర్ణహృదయంతో, ఆత్మతో, శక్తితో, మనస్సుతో దేవుణ్ణి ప్రేమిస్తే, పొరుగువారి పట్ల ఆయన చిత్తానికి విధేయత చూపకుండా ఉండలేమని అర్థం కదా!!

 

యోహాను సువార్తికుడు ఇలా వ్రాశాడు, “నేను దేవుణ్ణి ప్రేమిస్తున్నాను అని చెప్పి, తన సోదరుడిని ద్వేషించేవాడు అబద్ధాలకోరు, ఎందుకంటే తాను చూడగలిగే సోదరుడిని ప్రేమించని వ్యక్తి తాను ఎన్నడూ చూడని దేవుణ్ణి ఎలా ప్రేమిస్తాడు? కాబట్టి, దేవుణ్ణి ప్రేమించే ప్రతి ఒక్కరూ తన సోదరుడిని కూడా ప్రేమించాలని ఆయన మనకు ఇచ్చిన ఆజ్ఞ ఇదే” (1 యోహాను 4:20).  మనం ఈ ఆజ్ఞను స్వీకరించి, దానిని ఆచరణలో పెడితే, అది నిజంగా ఒక విప్లవం అవుతుంది. అలాగునే క్రైస్తవేతరులు మనల్ని, మూర్ఖులుగా చూస్తారు. ఎందుకంటే దేవుని జ్ఞానం ప్రపంచ జ్ఞానానికి విరుద్ధంగా ఉంది. జీవితం మరణం నుండి వస్తుంది, లాభం నష్టం నుండి వస్తుంది మరియు స్వీకరించడం అనేది  ఇవ్వడం ద్వారా వస్తుంది. మనం స్వర్గంలో అతనితో కొత్త జీవితాన్ని పంచుకోవడానికి క్రీస్తు చనిపోయి మళ్లీ బ్రతికాడు. అతను తన జీవితాన్ని, తన ఉజ్జివ శక్తులను మరియు తన సమయాన్ని ఇతరుల సేవకే వినియోగించాడు.

 

మనం క్రీస్తులా శిలువ మీద కొట్టబడి చంపబడ నవసరంలేదు. అయితే, అది సూచిస్తున్నదేమిటంటే - మనం దేవునికి లొంగిపోవడం అంటే మనం అవాస్తవమైన ఆధ్యాత్మికతతో కూడిన స్వర్గంలోకి వెనుదిరగడం కాదు. మనం దేవుణ్ణి ప్రేమిస్తే, మనం ఇతరుల పట్ల శ్రద్ధ వహించాలి. అంటే మనం మనకంటే మన అభిరుచుల కంటే పైకి ఎదగాలి మరియు పునీత పౌలులోని క్రీస్తు చెప్పిన మాటలు "తీసుకోవడం కంటే ఇవ్వడంలో ఎక్కువ ఆనందం ఉంది" (అపొ. కా. 20:35) అన్న మాటల ద్వారా మనం ఒప్పించబడాలి,

 

కవి విలియం వర్డ్స్‌వర్త్ ఒకసారి ఇలా వ్రాశాడు, "లోకం మనకు చాలా భారంగా వుంటుoది." ప్రజలు భౌతిక సాధనలను ఎంతగా వినియోగిస్తారంటే, వారు ప్రకృతితో తమ సంబంధాన్ని పూర్తిగా విస్మరించేస్తారు. వారి చుట్టూ ఉన్న ప్రకృతి అందాన్ని మెచ్చుకోకుండా వారి సామర్థ్యాన్ని "వృధా" చేస్తున్నారు. “షేమా ఇజ్రాయెలూ,” అంటే “ఇజ్రాయెలూ వినుము!” - ఆధునిక జీవితంలో భౌతికవాదంపై దృష్టి పెట్టవద్దు. దేవునికి మరియు ఇతరులకు సేవ చేయడంలో దేవుడు మనకు ఇచ్చిన ఉజ్జివ శక్తులతో మనం చేయగలిగినంత మేలు చేద్దాం. కానీ షేమా నూతన ఇజ్రాయెలూ వినుము! “ఎవడు నాయందు, నాతో కూడ ఉండునో, అతడు సమృద్ధిగా ఫలించును” (యోహాను 15:5) అనే యేసు వాగ్దానాన్ని ఎల్లప్పుడూ గుర్తుంచుకుందాం.

 

“నా కుమారుడా, నా మాటలను గమనించు. నేను చెప్పేది శ్రద్ధగా వినండి” (Divine Office)

 

 

 

Shema New Israel! Dt 6:2-6; Hb 7:23-28 Mk 12:28-34 (31 B)

 

Shema New Israel!

Dt 6:2-6; Hb 7:23-28 Mk 12:28-34 (31 B)

The Lord is faithful in all his words and loving in all his deeds. Alleluia.

 

“You shall love the Lord your God with all your heart, with all your soul, with all your strength, and with all your mind” is a prayer of every Jew in the Old Testament. Our love of God becomes illusory if it does not result in our loving each other even our enemies. And if the love of neighbor is divorced from the love of God, it could become refined self-love. So, it tells us that the love of God is realized only by the love of neighbor.

 

Just before the birth of Christ, someone asked Hillel, a renowned Jewish scholar, “Which is the greatest commandment?” He answered, “What you hate for yourself, do not do to your neighbor”. Commenting on the greatest Deuteronomic commandment, St Augustine advised, “Love God first, and then do what you will.” It means that if we love God with all our heart, soul, strength, and mind, then we cannot but be obedient to his will for neighbor.

 

John the evangelist writes, “Anyone who says, “I love God,” and hates his brother, is a liar, for how can a man who does not love the brother that he can see, love God whom he has never seen? So, this is the commandment that he has given us, that anyone who loves God must also love his brother” (1 Jn 4:20f).  If we embrace this commandment and put it into practice, it will become truly radical. We will be seen as odd and foolish by the non-Christians. Because the wisdom of God contradicts the knowledge of the world. The life comes from death, gain comes from loss, and receiving comes from giving. Christ had to die and come to life again so that we might share a new life with him in heaven. He gave up his life, his energies, and his time in the service of others.

 

We don’t have to tread the same path as Christ. What it indicates, however, is that our surrender to God does not mean that we retreat into a paradise of unreal spirituality. It means that if we love God, then we must concern ourselves with others. It means that we must rise above ourselves, and our interests, and become convinced by Christ’s words in St Paul, “There is greater happiness in giving than in receiving” (Acts 20:35).

 

Poet William Wordsworth once wrote, “The world is too much with us.” It means that people are so consumed by material pursuits that they are neglecting their connection to nature and essentially “wasting” their potential by not appreciating the beauty around them. “Shema Yisrael,” meaning “Listen Israel!” – Let us not focus on materialism in modern life. Let us do as much good as possible with our God-given powers in serving God and others. But Shema new Israel! Always remember the promise of Jesus: “Whoever remains in me, with me in him, bears fruit in plenty” (Jn 15:5).

 

“My son, pay attention to my words. Listen carefully to what I say” (Divine Office)

 

Blessed is the Peaceful in the Lord (All Saints Day); To be Purified and be Blessed (All Souls Day)

 

                    Blessed is the Peaceful in the Lord

                                            All Saints Day

 

Apo 7:2-4,9-14; 1 Jn 3:1-3; Mt 5:1-12a (Nov. 1/ B)

“The saints will dwell in the kingdom of heaven; their peace will last forever, alleluia” (Divine Office)

 

 

Each year, we commemorate the prayer life, witness, and exemplary life of the saints chosen by the Holy Mother Church. These saints serve as more than just examples. They are our family members with whom we remain connected in a spiritual tie known as the Communion of Saints. The beatitudes in today’s gospel remind us of Jesus’ teachings on happiness. In this reading, we rapidly observe that none of the people Jesus refers to as “blessed” or “happy”—the gentle, the oppressed, and the impoverished in spirit—were not the same when they lived in the world. St Paul says that “the wisdom of this world is foolishness in the sight of God” (1 Cor. 3:19). Little of what the world might consider happiness or wise is not blessed in Jesus’ model for happiness.

 

When Jesus uses the term “blessed,” what does he mean? This term can occasionally be interpreted as “favorable,” “happy,” or “fortunate.” Jesus states that those who suffer from poverty, grief, and persecution are blessed by God.  We should consider the Beatitudes as guidelines for our Christian living. We also proclaim this gospel reading on the feast of All Saints. The saints are those who followed the Beatitudes. They embodied the Beatitudes in the same way that Jesus did. We are also challenged on this day to live our lives according to the Beatitudes' promises and spirit.

 

 

 

To be Purified and be Blessed

All Souls Day

 

Job 19:1,23-27a; 1 Cor 15:51-57; Jn 5:24-29 (B)

“You made me from the clay of the earth; you gave me a body of flesh. Lord, raise me up on the last day” (Divine Office)

 

On the feast of All Souls, we pray for the souls of all those who have died. Today’s Liturgical readings focus on our belief in the resurrection of the dead and eternal life. The Catechism of the Catholic Church explains: “All who die in God’s grace and friendship, but still imperfectly purified, are indeed assured of their eternal salvation; but after death, they undergo purification, to achieve the holiness necessary to enter the joy of heaven. The Church gives the name Purgatory to this final purification of the elect, which is entirely different from the punishment of the damned” (1030–31).

 

Saint John of the Cross wrote extensively about the process of purification. He described two main purifications a soul going through on the journey toward perfection. The first is the night of the senses, by which every bodily sense and appetite is purified. The second is the night of the spirit, by which the intellect, memory, and will are fully purified by the perfection of infused faith, hope, and charity. Before the first purification, the soul is in the purgative way. While in between the two purifications, the soul is in the illuminative way. After completing the second purification, the soul enters the unitive way or mystical marriage.

 

As we participate today in this Commemoration of All Souls, let us pray for the dead who require final purification. Purgatory is God’s final mercy for those he loves with a burning and purifying love. Our prayers will open the floodgates of God’s love for them.

 

Jesus is the Resurrection and the life for all those who believe in him. This is the profession of faith we continue to make, and it is the promise on which we base our hope for eternal life for ourselves and for all those who have died. In his death and resurrection, Jesus has conquered death for all those who believe in him. We believe that we continue to share a relationship with those who have died. When we pray for the souls of the faithful departed, we are praying for the souls journeying through purgatory, being prepared for eternal life in heaven. We believe that our prayers for them will help to speed up their journey to eternal life with God in heaven. By this act of charity, we also obtain God’s grace and God will also be glorified.  

 

“My soul is thirsting for the God of my life: when can I enter and see the face of God?” (Divine Office)

ప్రభువునందు శాంతియుతమైనవారు ధన్యులు (Nov. 1); (Nov 2) దైవ దర్శనానికై ఉత్తరించు ఆత్మలు

ప్రభువునందు శాంతియుతమైనవారు ధన్యులు

సకల పునీతుల పండుగ

Apo 7:2-4,9-14; 1 Jn 3:1-3; Mt 5:1-12a (Nov. 1/ /B)

 “పరిశుద్ధులు పరలోక రాజ్యంలో నివసిస్తారు. వారి శాంతి శాశ్వతంగా ఉంటుంది. అల్లెలూయా” (Divine Office)

 

ప్రతీ సంవత్సరం, మాతృ శ్రీసభ ఎంపిక చేసిన పునీతుల ప్రార్థనను, సాక్షివంతమైన మరియు ఆదర్శప్రాయమైన వారి జీవితాన్ని మనము ఈరోజున స్మరించుకుంటాము. ఈ పునీతులు లేదా సాధువులు కేవలం తమ సుమాత్రుక జీవితం కంటే మిన్ననైన జీవితాన్ని కలిగి యుంటారు. మనము విశ్వాస సంగ్రహాన్ని జపించినపుడు అందులో వున్న ఒక వాక్యం “పునీతుల బాధవ్యం” అని ప్రార్దిస్తాము. అంటే వారితో మనకు కలిగిన బాంధవ్యం అని అర్ధం. వారు, మనము ఒకే కుటుంబ సభ్యులమైయున్నాము. నేటి సువార్తా ప్రబోధలనలోని అష్ట భాగ్యాలు మరియు ఆనందం ఇందుకు అద్దం పడుతున్నాయి. నేటి సువర్తా పఠనంలో, యేసు "ఆశీర్వదించబడినవారు" లేదా "సంతోషవంతులు" అని సూచించే వ్యక్తులలో ఎవరూ -మృదువైనవారుగానూ, అణచివేయబడినవారుగానూ లేదా ఆత్మలో పేదలైనవారుగా -ప్రపంచంలో ఎపుడూ, ఎక్కడా లేరని మనము స్పష్టముగా గమనించాము. పునీత పౌలు "ఈ లోక జ్ఞానము దేవుని దృష్టికి వెర్రితనము" (1 కొరిం. 3:19) అని చెప్పాడు. యేసు నేర్పించే జ్ఞానానందం – ప్రాపంచికి సంతోషం లేదా లోక తెలివితేటలకు భిన్నంగా వుంటుంది కదా !!!

 

యేసు “ధన్య” అనే పదాన్ని ఉపయోగించినప్పుడు ఆయన అర్థం ఏమిటి? అప్పుడప్పుడు దీనికి కలిగిన పర్యాయ పదాలైన "అనుకూలమైనది", “ఆశీర్వాదం”, “భాగ్యవంతం”, "సంతోషం" లేదా "అదృష్టవంతుడు" అన్న అర్ధాలను చెప్పుకోవచ్చు. అలాగునే పేదరికం, దుఃఖం మరియు హింసతో బాధపడేవారు దేవునిచే ఆశీర్వదించబడతారని యేసు పేర్కొన్నాడు. మన క్రైస్తవ జీవనానికి ధన్యులైన పునీతులను మార్గదర్శకాలుగా పరిగణించాలి. ఈ సువార్త పఠనాన్ని మనము సకల పునీతుల పండుగలో కూడా వింటాము. పునీతులు అంటే అష్ట భాగ్యాలను అనుసరించిన వారు. వారు యేసు జీవించిన బాటలోనే నడిచారు. ఈ రోజున ఆ ధన్య వాగ్దానాలను మరియు స్ఫూర్తికి అనుగుణంగా మన జీవితాలను జీవించడానికి మనకు ఒక సవాలు మన ఎదుట నిలుచుంది!!!

 

దైవ దర్శనానికై ఉత్తరించు ఆత్మలు

సకల ఆత్మల పండుగ  

యోబు 19:1,23-27a; 1 కొరింతి 15:51-57; యోహాను 5:24-29 (Nov. 2// B)

“నువ్వు నన్ను భూమిలోని మట్టితో చేసావు; నువ్వు నాకు మాంసపు శరీరాన్ని ఇచ్చావు. ప్రభూ! చివరి రోజున నన్ను లేపుము" (Divine Office)

సకల ఆత్మల పండుగ సందర్భంగా, మరణించిన వారందరి ఆత్మల కోసం మనము ఈ రోజు ప్రత్యేకముగా ప్రార్థిస్తున్నాము. నేటి దివ్యార్చానా పఠనాలు చనిపోయిన మరియు శాశ్వతమైన జీవిత పునరుత్థానంపై మనకు కలిగిన విశ్వాసంపై దృష్టి పెడుతున్నాయి. తిరుసభ సత్యోపదేశo ఇలా వివరిస్తుంది: “ఇంకా సంపూర్ణంగా శుద్ధి గావింపబడనటువంటి, దేవుని దయ మరియు స్నేహంలో మరణించిన వారందరూ, నిజంగా వారి శాశ్వతమైన మోక్షానికి చేరుకోవడానికి భరోసా ఇవ్వబడింది; కానీ మరణం తరువాత, వారు స్వర్గపు ఆనందంలోనికి ప్రవేశించడానికి అవసరమైన పవిత్రతను సాధించు  నిమిత్తం శుద్ధి గావింపబడతారు. ఎన్నుకోబడిన వారి ఈ చివరి శుద్ధీకరణ స్థలమునకు తిరుసభ ఉత్తరించు స్థలము (purgatory/ purgatorio) అనే పేరును ఇస్తుంది, ఇది హేయమైన శిక్షకు పూర్తిగా భిన్నంగా ఉంటుంది (1030–31).

పదహారవ శతాబ్దపు కర్మేలు సభ పునీతుడు జాన్ ఆఫ్ ది క్రాస్ శుద్దీకరణ ప్రక్రియ గురించి విస్తృతంగా వ్రాశాడు. పరిపూర్ణత వైపు పయనించే ప్రయాణంలో ఆత్మ కలిగివుండే రెండు ప్రధాన శుద్ధీకరణలను గురించి వివరించాడు. మొదటిది - ఇంద్రియాల రాత్రి (the night of the senses). దీని ద్వారా ప్రతీ శారీరక ఇంద్రియo మరియు దాని ఆకలి లేదా దాని దాహార్తి శుద్ధి చేయబడుతుంది. రెండవది - ఆత్మ యొక్క రాత్రి (Dark night of the Soul). దీని ద్వారా బుద్ధి, (చెడు)జ్ఞాపకశక్తి (మహా భయంకరమైన రోగం) మరియు చిత్తం అనేవి సంపూర్ణంగా నిండుకొనియున్న పరిపూర్ణ విశ్వాసం, ఆశ మరియు దాతృత్వం చేత పూర్తిగా శుద్ధి చేయబడతాయి. మొదటి శుద్ధీకరణకు ముందు, ఆత్మ ప్రక్షాళన మార్గంలో ఉంటుంది. ఈ రెండు శుద్ధీకరణల మధ్య ఉండగా, ఆత్మ ప్రకాశించే మార్గంలో ఉంటుంది. రెండవ శుద్దీకరణను పూర్తి చేసిన తర్వాత, ఆత్మ ఏకీకృత మార్గం లేదా ఆధ్యాత్మిక వివాహంలోనికి (mystical marriage with God) ప్రవేశిస్తుంది.

ఈ రోజు మనం సకల ఆత్మల స్మారక కార్యక్రమంలో పాల్గొంటున్నప్పుడు, చనిపోయి తుది శుద్ధి కొరకు తపించే ఆత్మల కోసం ప్రార్థిస్తున్నాము. ప్రక్షాళన అనేది భగ భగ మండే మరియు శుద్ధి చేయ గలిగే ఆత్మీయ ప్రేమతో తనను ప్రేమించే వారి కోసం అందించే కృపా సంపన్నమైనటువంటిదే దేవుని చివరి దయ. మన పూజా ప్రార్థనలు అటువంటి వారి పట్ల దేవుని ప్రేమకృపా ద్వారాలు తెరచుకోవడానికి సహాయ పడతాయి!!

యేసు పునరుత్థానం అన్నది తనను విశ్వసించే వారందరికీ జీవనదాయకం. ఇది మనం కొనసాగిస్తున్న విశ్వాస వృత్తి. ఇది మన కోసం మరియు మరణించిన వారందరి నిత్యజీవం కోసం మన నిరీక్షణను ఆధారం చేసుకునేటటువంటి వాగ్దానం. తన మరణ పునరుత్థానం ద్వారా, యేసు తనను విశ్వసించే వారందరికొరకు మరణాన్ని జయించాడు. ఇందువలననే మరణించిన వారితో మనము ఇంకా మన సంబంధాన్ని పంచుకుంటూనే ఉన్నామని మనము నమ్ముతున్నాము. మరణించిన విశ్వాసుల ఆత్మల కోసం మనం ప్రార్థించినప్పుడు మన పూజా ప్రార్ధనా ఫలాలు ఆ బలహీనమైన ఆత్మలకు తోడ్పడి భగవంతుణ్ణి మొరపెట్టుకోవడానికి సహాయ పడతాయి. స్వర్గంలో నెల కొనివున్న నిత్యజీవం కోసం సిద్ధమవుతున్న ఆ ఆత్మలు ప్రక్షాళన లేదా ఉత్తరింపు ద్వారా శాశ్వత జీవితానికొరకు వారి ప్రయాణాన్ని వేగవంతం చేయడానికి మరియు మోక్ష దైవ దర్శనాన్ని పొందుకోవడానికి సహాయపడతాయని తిరుసభ విశ్వసిస్తూ మనలను అదే విశ్వాసంలో బలపరుస్తుంది. ఈ దాతృత్వ/ సహాయక చర్య ద్వారా, మనం దేవుని దయను పొందుతాము. దేవుడు కూడా మహిమపరచబడతాడు. 

"నేనే పునరుత్థానం మరియు జీవం: నన్ను విశ్వసించేవాడు, అతను చనిపోయినప్పటికీ, అతను జీవించి ఉంటాడు." (Divine Office)