జీవమిచ్చే వాక్యానికి “తెరువబడుము” : యెషయ 35:4-7a; యాకోబు 2:1-5; మార్కు 7:31-37 (B 23)

 

జీవమిచ్చే వాక్యానికి “తెరువబడుము”

యెషయ 35:4-7a; యాకోబు 2:1-5; మార్కు 7:31-37 (B 23)

“ఈ రోజు నిత్య కన్యక  జన్మించిది...  దేవుని తల్లిగా ఆమె తన రంగస్థల పాత్రకు సిద్ధమైంది" (DO)

 

ఈ నాటి సువిశేషo ద్వారా చెవుడు గల నత్తి వానికి కలిగిన వైద్యం (మార్కు 7:32) గురించి మనల్ని ధ్యానo చేయమంటుంది తల్లి శ్రీసభ. యేసు అతనిని జనసమూహం నుండి దూరంగా తీసుకెళ్లి, ఆ వ్యక్తి చెవుల్లో వ్రేళ్ళు పెట్టి, అతని నాలుకను తాకి, స్వర్గం వైపు చూస్తూ నిట్టూర్పువిడచి “ఎఫ్ఫతా” అని అరమాయిక భాషలో అన్నాడు. దీని అర్ధం “తెరువబడుము”. వెంటనే అతని చెవులు తెరవబడ్డాయి, అతని నాలుక విడుదలైంది. అతను స్పష్టంగా మాట్లాడాడ గలిగాడు (వ. 33-35). ఈ అరమాయిక పదం “ఎఫ్ఫతా” అన్నది ఆదిమ సంఘ రోజుల నుండి మన కాలం వరకు జ్ఞానస్నాన సంస్కార  ఆచారంలో భాగమైంది. జ్ఞానస్నాన సమయంలో గురువు, శిశువు చెవులు మరియు నోటిని తాకుతూ, "ప్రభువైన యేసు చెవిటివారు వినేలా మరియు మూగవారు మాట్లాడేలా చేసాడు. ఆయన తన మాటను అంగీకరించడానికి నీ చెవులను మరియు తండ్రియైన దేవుని స్తోత్రానికి మరియు మహిమకు తన విశ్వాసాన్ని ప్రకటించడానికి మీ నోరును త్వరలో ముట్టుకుంటాడు” అని ప్రార్ధిస్తాడు.

యేసు తన వేళ్లను మనిషి చెవుల్లో పెట్టడం యొక్క ప్రాముఖ్యత ఏమిటి? గ్రెగొరీ ది గ్రేట్ ఇలా అంటాడు, “ఆత్మను దేవుని వ్రేళ్ళు అంటారు. ప్రభువు చెవిటి-మూగ చెవులలో తన వేళ్లను ఉంచినప్పుడు, అతను పరిశుద్ధాత్మ బహుమతుల ద్వారా మనిషి యొక్క ఆత్మను విశ్వాసానికి తెరతీస్తున్నాడు”.  యేసు చెవిటి వ్యక్తిని జనసమూహం నుండి ఎందుకు దూరంగా తీసుకెళ్లాడు? దేవుని వాక్యానికి చెవిటితనం నుండి స్వస్థత పొందాలంటే, చుట్టూ ఉన్న సమూహాల నుండి దూరంగా ఉండటం అవసరం. ఎందుకంటే యేసు స్వస్థత అన్నది ఒకరి స్వంత హృదయంలో జరుగుతుంది. మన చెవులు దేవుని వాక్యాన్ని స్వీకరించాలి. ఇది చేయడానికి మనం అపసవ్య గుంపు నుండి దూరంగా ఉండాలి. మనం కనీసం ఇరవై నిమిషాల పాటు అయినా మౌన ధ్యానంలో గడపాలి. ప్రభువు మనతో ఏమి చెబుతున్నాడన్న దానిపై మనం దృష్టి పెట్టాలి.

మార్కు సువార్తికుడు తన సువార్తను తొలి క్రైస్తవ హింసాకాండ కాలంలో రాశాడు. అటువంటి పరిస్థితిలో క్రీస్తు కొరకు మాట్లాడటం, సాక్ష్య మివ్వడం అన్నది అతి ప్రమాదకరమైన విషయం. ప్రభువు సాక్ష్యం రక్త ప్రాణాలను కోరింది. మార్కు చెప్పే చెవిటి-మూగవాని అద్భుత కథ యేసుకు సాక్ష్యమివ్వలేని అతని సంఘంలోని సభ్యులను లక్ష్యంగా చేసుకున్నదని మనకు స్పష్ట మవుతుంది. ఆయనను గూర్చి మాట్లాడడంలో వారికి వాగ్ధాటి ఉన్నప్పటికీ వారు యేసు మాటలకు చెవిటి-మూగ వారయ్యారు. అలాగునే చెవిటి-మూగ మరియు యేసు అనుచరుల మధ్య ఇదే సమాంతరత మనకు కన్పిస్తుంది. చెవిటి-మూగుడు సరిగా వినలేడు, మాట్లాడలేడు. అలాగునే యేసు మాట వినలేని పలుక లేని శిష్యుల్లోకూడా తమ సాక్ష్యానికి అడ్డంకిని పెంచుకుంటారు. వారికి ధైర్య వైద్యం కావాలి. అలాంటి స్వస్థత మాత్రమె యేసుకు సాక్ష్యం ఇవ్వడంలో అడ్డంకులను తొలగిస్తుంది.

యేసు సందేశానికి సాక్ష్యం ఇవ్వడంలో మనకు ఎలాంటి అవరోధం వుంది? విశ్వాసులుగా, సంఘముగా మనం స్వస్థత కోసం యేసు దగ్గరకు రావాలి. ఈ స్వస్థత కేవలం బలి పూజా వేడుకలోనే జరగవచ్చు. వైద్యం అన్నది శారీరకంగా, మానసికంగా ఉంటుంది. కానీ ఆధ్యాత్మిక జీవితంలో అందరికి వైద్యం ఎల్లప్పుడూ అవసరం. మచ్చుకు... మనల్ని మనం తగ్గించుకునే సందర్భాలు ఉన్నాయి. ప్రభువు ప్రేమించే వ్యక్తి పట్ల కొన్నిసార్లు మనం ప్రతికూలంగా ప్రవర్తిస్తూవుంటాము. అప్పుడు మనతో మనం సంతోషంగా ఉండలేము. అది మనకు నిజంగా అవసరమా? ఆయన ప్రేమ, ఆయన దయ, ఆయన కరుణ మన అవగాహనకు మించినవి. "ఎఫ్ఫతా” అంటే “తెరువబడుము". మనం ఇతరులకు స్వస్థతా వాహనాలుగా ఉండాలని యేసు మనలనుండి కోరుకుంటున్నాడు. దానికి తగినట్లుగా మనము ఆతనితో వుంటే ఆతను మనల్ని స్వస్థపరుస్తాడు.

“సృష్టికర్తకు దైవిక నివాస స్థలంగా ఒక కొత్త జీవి సిద్ధమైంది” (DO)

Expressions Manifest Conversion: Dt 4:1-2,6-8; Js 1:17-18,21b-22,27; Mk 7:1-8,14-15,21-23 (B22)

 

Expressions Manifest Conversion

Dt 4:1-2,6-8; Js 1:17-18,21b-22,27; Mk 7:1-8,14-15,21-23 (B22)

“God saw all he had made, and indeed it was very good. Alleluia.” (DO)

This Sunday, our lectionary returns to Mark’s Gospel after several Sundays in which we heard the Bread of Life discourse from the Gospel of John. Mark includes Gentile Christians in his audience who had no knowledge or experience of Deuteronomic and Levitical laws. Mark introduces Jewish practices to the gentile Christians to observe some of them. Mark presents Jesus criticizing the Pharisees for putting human tradition above God’s Law. The Law tied Israel to God. The observation of the law was religion. The word religion comes from the Latin word ligare meaning “tied to something” or someone.

The Pharisees used the law to attack others instead of as the way to honor God. People could not possibly follow all the statutes and thus would be condemned. Jesus quoted the prophets, “This people honor me with their lips, but their hearts are far from me” (Ezek 33:31; Is 29:13). What then is religion? How should people be tied to God? James answers this question (Js 1:27). Religion that is pure and undefiled before God is to care for vulnerable. Who, then, are the vulnerable in our society?

Orphans and widows in their affliction, the physically or mentally challenged, children being preyed upon by the porn industry, people who are struggling with their gender identity, people who are forced to leave their homelands to support their families, people who cannot work and are thus homeless, voiceless because marginalized due to deprivation are to be considered vulnerable. Do you and I recognize such a kind of vulnerable still around us? What sort of vulnerable do we have with us? Are we religious? Are we tied to God? We are tied to God!!

At the end of today’s gospel reading, Jesus speaks about the things that defile a person and religion and religious life. It also recognizes the things in the heart that lead closer to God. The virtues like truth, beauty, love and the determination to live for God are really gifts of grace planted within a person. They show their presence when one is generous, truthful, kind, empathetic, and wise. By treasuring these we treasure the presence of God. By treasuring it we cannot but serve his presence in others. Religion that is pure and undefiled is to care for those vulnerable.

The symbol of the Christian is the Cross. The cross is a reminder of the sacrificial gift and love. All that is required of us is to take a close look at our interior attitudes. In our desire to show that we are holy, we might also give much credence to externals, following customs and traditions. Yet, Jesus’ words challenge us. He reminds us that we do not make ourselves holy by our external actions. Rather, we become holy when we allow God’s Spirit to transform us. Our transparent actions should be an expression of the conversion of our heart to God.

“Listen, and understand these traditions which the Lord has given to you.” (DO)

భగవంతునిగా మార్చే వ్యక్తిత్వం: ద్వితీ 4:1-2,6-8; యాకోబు 1:17-18,21b-22,27; మార్కు 7:1-8,14-15,21-23 (B 22)

 

భగవంతునిగా మార్చే వ్యక్తిత్వం 

ద్వితీ  4:1-2,6-8; యాకోబు 1:17-18,21b-22,27; మార్కు 7:1-8,14-15,21-23 (B 22)

“దేవుడు తాను చేసినదంతా చూశాడు, నిజానికి అది చాలా బాగుంది. అల్లెలూయా.” (DO) 

అర్చన కాలం ప్రకారం ఈ సంవత్సరం (బి) మార్కు సువార్తను ధ్యానం చేస్తున్నాము. కాని గత కొన్ని ఆదివారములుగా యోహాను సువార్త నుండి “జీవాహారం” గురించిన సువిశేష పఠనాలను తిరుసభ మనకు అందించిది. ఈ ఆదివారపు సువిశేషం నుండి మళ్లి మార్కు సువార్తవైపు తిరుసభ మనలను  నడిపించడం గమనిస్తున్నాము. ఈనాటి మార్కు సువిశేషంలో సువార్తీకుడు యూదుల ఆచారాలపై  ఎటువంటి జ్ఞానం, అనుభవం లేని అన్యులైన తన క్రైస్తవ సంఘస్తులకు ద్వితీయోపదేశ మరియు లేవీయకాండ చట్టాలను గురించి తెలియ చేస్తున్నాడు. అటువంటి చట్ట సంప్రదాయాలను పరిసయ్యులు దేవుని ధర్మశాస్త్రానికి మించి పాటిస్తున్నారనీ, పాటించమని వేధిస్తున్నారని యేసు విమర్శిస్తున్నట్లు మార్కు తెలియచేస్తున్నాడు. నిజానికి ఇశ్రాయేలీయులను దేవునితో ముడిపెట్టింది ధర్మశాస్త్రమే కదా!! మతం చట్టాన్ని పాటించాలి. రెలిజియన్ (మతం) అనే పదం లాటిన్ పదం లిగారే నుండి వచ్చింది. లిగారే అంటే "ఏదో ఒకదానితో లేదా ఎవరితోనైనా ముడిపడి ఉండడం" అని అర్థం.

చట్ట సంప్రదాయాల విషయంలో పరిసయ్యులు దేవుణ్ణి గౌరవించే మార్గంగా కాకుండా ఇతరులపై దాడి చేయడానికి మాత్రమే సంప్రదాయ చట్టాలను ఉపయోగించారు. ప్రజలు భారమైన శాసనాలను అనుసరించలేకపోయారు. అందువల్ల వారు పరిసయ్యుల చేత ఖండింపబడ్డారు. అందుకే యేసు, “ఈ ప్రజలు తమ పెదవులతో నన్ను గౌరవిస్తారు, కానీ వారి హృదయాలు నాకు దూరంగా ఉన్నాయి" (యెహే 33:31; యేష 29:13) అని హెచ్చరించాడు. అటువంటప్పుడు మతం అంటే ఏమిటి? ప్రజలు దేవునితో ఎలా ముడిపడి ఉండాలి? యాకోబు తన పత్రికలో ఈ ప్రశ్నకు, “తండ్రియైన దేవునియెదుట పవిత్రమును నిష్కళంకమునైన భక్తి యేదనగా దిక్కులేని పిల్లలను, విధవరాండ్రను వారి యిబ్బందిలో పరామర్శించుటయు, ఇహలోకమాలిన్యము తనకంటకుండ తన్నుతాను కాపాడుకొనుటయునే” (యాకోబు 1:27) అని  సమాధానమిచ్చాడు. మన సమాజంలో అటువంటి బలహీనులు ఎవరు?

బాధలలో వున్న అనాథలు మరియు వితంతువులు; శారీరక, మానసిక వికలాంగులు; అశ్లీల చిత్ర   పరిశ్రమకు బలైపోతున్న పిల్లలు, యువత; లింగ గుర్తింపు కొరకు పోరాడుతున్న వ్యక్తు,లు; కుటుంబాలను పోషించుకోవడానికి తమ స్వస్థలాలను విడిచిపెట్టిన వలస బ్రతుకులు; చాలీచాలని వేతనాలకు గురైన  నిరాశ్రయులు; లేమి కారణంగా గొంతు విప్పలేని అభాగ్యులు; కనీస అవసరతలు గడవలేక అమ్ముడుబడ్డ నిట్టూర్పు బ్రతుకులు; సైబర్ క్రైంలో బలైపోతున్న అమాయకులవంటి వారు బలహినులుగా పరిగణించబడతారు. మీరు, నేను మన చుట్టూ ఉన్న అటువంటి దుర్బలత్వాన్ని గుర్తించగలమా? మనచుట్టూ ఎలాంటి దుర్బలత్వం కన్పిస్తుంది? మనం మతస్థులమా? మనం దేవుడితో ముడిపడి ఉన్నామా? నిజమే  మనం దేవుడితోనే ముడిపడి ఉన్నాం!!!

నేటి సువార్త పఠనం ముగింపులో, యేసు ఒక వ్యక్తిని మరియు మతాన్ని మరియు మతపరమైన జీవితాన్ని అపవిత్రం చేసేటటు వంటి విషయాల గురించి హెచ్చరించాడు. అలాగునే దేవుని దరికి చేర్చే  విషయాలను కూడా గుర్తు చేస్తున్నాడు. సత్యం, అందం, ప్రేమ మరియు భగవంతుని కోసం జీవించాలనే సంకల్ప తపన వంటి సద్గుణాలు నిజంగా ఒక వ్యక్తిలో నాటబడిన దేవుని దయా బహుమానాలే. ఒక వ్యక్తి, నిజాయితీగా, దయతో, సానుభూతితో ఉదారంగా ఉన్నప్పుడు వారు తమ మత ఉనికిని చూపుతారు. ఈ విలువలను నిధిగా కాపాడుకోవడం ద్వారా మనం భగవంతుని సన్నిధిని విలువైనదిగా పరిగణిస్తాము. దానిని విలువైనదిగా కాపాడుకోవడం ద్వారా మనం ఇతరులలో దేవుని ఉనికి సన్నిధిని చూడగలం. స్వచ్ఛమైన, నిష్కళంకమైన మతం, మత జీవితం అంటే బలహీనుల పట్ల శ్రద్ధ కలిగి వుండడమే కదా నిజమైన క్రైస్తవ్యం.

క్రైస్తవుల చిహ్నం శిలువ. సిలువ త్యాగం ప్రేమను గుర్తు చేస్తుంది. మన అంతర్గత వైఖరిని మనం నిశితంగా పరిశీలించడం మనకు చాలా అవసరం. మనం పవిత్రులమని చూపించుకోవాలనే మన కోరికలో, బాహ్యమైన ఆచార సంప్రదాయాలను అనుసరిస్తూ, వాటికి కూడా మనం విశ్వసనీయతను ఇవ్వవచ్చు!! అయినప్పటికీ, యేసు మాటలు మనకు సవాలుగా నిలుస్తున్నాయి. కేవలం మన బాహ్య చర్యల ద్వారా మాత్రమె మనల్ని మనం పవిత్రం చేసుకోలేమని కూడా ఆయన మనకు గుర్తు చేస్తున్నాడు. బదులుగా, దేవుని ఆత్మ మనలను మార్చడానికి అనుమతించినప్పుడు మాత్రమె మనం పవిత్రులం అవుతాము. మన ఆచార సంప్రదాయాలు, పారదర్శక చర్యలు మనతో జీవించే అభాగ్యులను మెరుగు పరుస్తూ మన హృదయాన్ని భగవంతునిగా మార్చడానికి వ్యక్తీకరణగా ఉండాలన్నది నేటి అర్చన సారాంశం.

“ప్రభువు మీకు ఇచ్చిన ఈ సంప్రదాయాలను వినండి మరియు అర్థం చేసుకోండి." (DO)

 

విశ్వాసం అవగాహనను కోరుకుంటుంది: యెహోషువా 24:1-2a,15-17,18b; ఎఫేసి 5:21-32; యోహాను 6:60-69 (B 21)

 

విశ్వాసం అవగాహనను కోరుకుంటుంది

యెహోషువా  24:1-2a,15-17,18b; ఎఫేసి  5:21-32; యోహాను  6:60-69 (B 21)

ప్రభువు యొక్క సిలువ మనకు జీవ వృక్షంగా మారింది

యేసు “జీవాహారమును నేనే” అని పేర్కొన్నాడు. పరలోక తండ్రి వద్దకు మన ప్రయాణంలో మనల్ని నడిపించడానికి మరియు నిలబెట్టడానికి ఆధ్యాత్మిక ఆహారంగా దేవుడు మనకు ఇచ్చిన జీవాహారామే యేసు. ఆతని వాక్కు మరియు రక్త మాంసములు మనకు నిత్య జీవం. మనం యేసు మాటలను దైవంగా అంగీకరించాలి లేదా మోసగాడి వాదనగా తిరస్కరించాలి. ఒక్కొక్క సారి ఆతని మాటలు కఠినంగా వుంటాయి. ఇది “కఠినమైన మాట” అని అపొస్తలులు కూడా ఒప్పుకున్నారు. యేసు మాటలు కష్టతరంగా వున్నాయి అని అర్థం చేసుకోవడం కష్టం కాదు గాని, అంగీకరించడం చాలా కష్టం. యేసు తన శిష్యులతో కూడా ఈ సమస్యను నొక్కిచెప్పాడు. ఎందుకంటే పరిశుద్ధునిగా మరియు ఏకైక అద్వితీయ కుమారునిగా అతను తండ్రి నుండి పంపబడినట్లు తన పట్ల వారి విశ్వాసాన్ని మరియు విధేయతను పరీక్షించాలనుకున్నాడు. యేసు తన శిష్యులకు నిత్యజీవముతోపాటు దేవునిలో పరిపూర్ణ ఐక్యతా ప్రసాద ఆశీర్వాదాన్ని కూడా వాగ్దానం చేశాడు. “కఠినమైన సూక్తులను” అర్ధం చేసుకొని  విశ్వసించి  అనుసరించడానికి ఆహ్వానాన్ని మరియు దయను ఇచ్చేది తన పరలోకపు తండ్రి అని యేసు తన శిష్యులకు హామీ ఇస్తున్నాడు.

తన మాటలు "ఆత్మ మరియు జీవము" (యోహాను 6:63) ను కలిగి ఉన్నాయని యేసు తన శిష్యులతో చెప్పాడు.  తన ఆత్మ స్వర్గపు తండ్రిది. తన మాటలు తన తండ్రివి కాబట్టి ఆతని మాటలు జీవానికి కర్త. మరియు తనను శ్వాసించే విశ్వాసులలో అదే తండ్రి ఆత్మ నెలకొని వుంటుంది. విశ్వాసపు బహుమానం ద్వారా పేతురు నిజంగా యేసు ఎవరో అని ఆత్మీయ ప్రత్యక్షతను పొందగలిగాడు. యేసు దిగజారిపోయిన మానవ జాతిని విమోచించి, వారిని దేవునితో సమాధానపరచ గలిగే రక్షకుడనని గ్రహించ ప్రేరణ పొందుకోగలిగాడు.

అర్థం చేసుకోవడానికి కష్టంగా ఉండే కొన్ని కఠినమైన యేసు సూక్తులను తన మాటపై విశ్వాసం మరియు నమ్మకం పెంచుకోవడానికి దేవుడు మనకు ఎలా సహాయం చేస్తాడు? విశ్వాసం అనేది దేవుడు తన మాట వినేవారికి మరియు తనపై నమ్మకం ఉంచేవారికి ఉచితంగా ఇచ్చే ఒక బహుమతి. విశ్వాసం అనేది దేవుని ఎడల ఒకరి వ్యక్తిగత ప్రతిస్పందన. విశ్వాసం గుడ్డిదా లేదా అజ్ఞానమా అని కాదు. ఇది దేవుని సత్య వాక్యం మరియు విశ్వసనీయతపై ఆధారపడి ఉంటుంది. నిజమైన విశ్వాసం అనేది మార్మిక  మరియు ఆధ్యాత్మిక మాటల ఎడల అవగాహనను కోరుకుంటుంది. సెయింట్ అగస్టీన్ ఇలా వ్రాసాడు, “నేను అర్థం చేసుకునే క్రియా క్రమంలో నమ్ముతాను మరియు నమ్మడం మాత్రమె ఉత్తమం అని నేను అర్థం చేసుకున్నాను." ప్రభువైన యేసు తన అనుచరులందరికీ తన జీవాన్ని ఇచ్చే వాక్యాన్ని మరియు ఆత్మను అందజేస్తాడు. దేవుని గురించి మన జ్ఞానం మరియు అవగాహనలో వృద్ధి చెందడానికి సహాయం చేస్తాడు.

దేవుని నుండి వచ్చే సత్యాన్ని మరియు జ్ఞానాన్ని అర్థం చేసుకోవడానికి మన హృదయం మరియు మనస్సు యొక్క కళ్లను ప్రకాశవంతం చేసేటటు వంటిది పరిశుద్ధాత్మ పని అని అపొస్తలుడైన పౌలుడు  మనకు చెప్తున్నాడు (ఎఫే 1:17-18). మన వ్యక్తిగత జీవితాలలో దేవుని పనిని  అర్థం చేసుకోవడానికి మరియు అనుభవించడానికి విశ్వాసమే కీలకం. అపొస్తలుడైన పౌలుడు "మనకు అనుగ్రహించబడిన పరిశుద్ధాత్మ ద్వారా దేవుని ప్రేమ మన హృదయాలలో కుమ్మరించబడింది" (రోమా 5:5) అని కూడా విశిదం చేస్తున్నాడు.

మనము యేసు మాటలను వింటూ, ఆతని సూచనలకు విధేయత చూపుతున్నప్పుడు ఆయన స్వరాన్ని గుర్తించడంలో వృద్ధి చెందుతాము. మనం దేవుణ్ణి వ్యక్తిగతంగా తెలుసుకోగలుగుతాము. పేతురు వలే, “నీవు నిత్యజీవపు మాటలు కలవాడవు” అని సాక్ష్యమివ్వ గలిగి మన జీవితాన్ని మార్చగలిగే శక్తి ఉన్నవాడని యేసయ్యను మనము నమ్ముతున్నామా? మన ప్రభువుగా, విమోచకునిగా, బోధకునిగా మరియు వైద్యునిగా మనము తెలుసుకోవడం, ప్రేమించడం మరియు సేవించడంలో మన విశ్వాసాన్ని పెంచమని ప్రభువైన యేసును అడుగుదాం. ఆతని ఆత్మతో మనలను నిలబెట్టగలడు.

 

"నీవే, ప్రభూ, నా రక్షణ మరియు నా మహిమ: నీవు నా తల పైకెత్తువాడవు"

Faith seeks Understanding: Jos 24:1-2a,15-17,18b; Ep 5:21-32; Jn 6:60-69 (B 21)

 

Faith seeks Understanding

Jos 24:1-2a,15-17,18b; Ep 5:21-32; Jn 6:60-69 (B 21)

The cross of the Lord is become the tree of life for us 

Jesus claimed to be the bread of heaven, the very life of God given to us as spiritual food to sustain us on our journey to the Father in heaven. We must either accept his word as divine or reject it as the claim of an imposter. Even the apostles admitted that this was a “hard saying”. This expression meant that it was not just hard to understand, but hard to accept. Jesus pressed the issue with his beloved disciples because he wanted to test their faith and loyalty to him as the Holy One sent from the Father. Jesus promised his disciples nothing less than the full blessing of eternal life and union with God. Jesus assures his disciples that it is his heavenly Father who gives the invitation and the grace to believe and follow even in the “hard sayings”.

Jesus told his disciples that his words were “spirit and life” (Jn 6:63) and his words came from the heavenly Father who is the author of life and the One who breathes his Spirit into those who believe in him. Through the gift of faith Peter was able to receive spiritual revelation of who Jesus truly is. He is to redeem a fallen human race and reconcile them with God.

How does God help us grow in faith and trust in his word, even the hard sayings which are difficult to understand? Faith is a gift which God freely gives to those who listen to his word and who put their trust in him. Faith is a personal response to God’s revelation of himself. Faith is neither blind nor ignorant. It is based on the truth and reliability of God’s word. True faith seeks understanding. Saint Augustine of Hippo said, “I believe in order to understand, and I understand the better to believe.” The Lord Jesus offers all his followers his life-giving word and Spirit to help us grow in our knowledge and understanding of God.

Paul the Apostle tells us that it is the work of the Holy Spirit who enlightens the eyes of our heart and mind to understand the truth and wisdom which comes from God (Ep 1:17-18). Faith is the key to understanding and experiencing God’s action and work in our personal lives. Paul the Apostle tells us that “God’s love has been poured into our hearts through the Holy Spirit which has been given to us” (Rom 5:5). We can know God personally, and we grow in recognizing his voice as we listen to his word and obey his instruction. Do we believe, as Peter did, that Jesus has the words of everlasting life and the power to change and transform your life? Ask the Lord Jesus to increase your faith that you may grow in knowing, loving, and serving him as our Lord and redeemer, teacher and healer.

 

“You, Lord, are my salvation and my glory: you lift up my head”

20th Sunday: Him we Eat to Live for Ever

 

Him we Eat to Live for Ever

Prov 9:1-6; Eph 5:15-20; Jn 6: 51-58 (B 20)

“You will be my witnesses to the ends of the earth”

 

Today, we persevere in the interpretation of the Discourse of the Living Bread that we have been commenting these last Sundays: “I am the living bread which has come from heaven” (Jn 6:51). It has a very well thought-out, and even literary structure, full of valuable teachings. How wonderful it would be if we, Christians, could have a better knowledge of the Scriptures! We would discover the very Mystery of God that we receive as the true food of our souls, that can change our hearts.

Jesus Christ, who is the Way, the Truth and the Life, speaks of himself by saying he is the Bread of Life. And, as we know quite well, the bread is to be eaten. But to eat —we should not forget— we must be hungry (Ps 63:1). How can we understand what being a Christian really means, if we have lost our hunger for God (Ps 42)? Hunger to know Him, hunger to regard Him savior. Jesus is offering himself as the Living Bread, and it is himself who sets up the measure, and who gives himself away to us, with an overflowing magnanimity that makes us shudder with emotion.

Some of the sayings and prayers of the Mystery Religions are meaningful. In the Mysteries of Mithra, the devout prayed: “Abide with my soul; leave me not, that I may be initiated and that the holy spirit may dwell within me.” In the Hermetic Mysteries the religious said: “I know thee Hermes, and thou knowest me; I am thou and thou art I”. In the same Mysteries a prayer runs: “Come to me, Lord Hermes, as babes to mothers' wombs.’ In the Mysteries of Isis, the worshipper said: “As truly as Osiris lives, so shall his followers live. As truly as Osiris is not dead, his followers shall die no more.”

Bread of Life..., of what Life? It is quite clear that it will not allow us to live down here any longer than we should; though it may indeed change the quality and depth of every instant we live here. Let me ask myself: What life do I want for me? And let me compare it with what my present life really is. Is this what I expected? Don't we think our horizon can widen much more? Then, look much more than you and I together could ever imagine... much fuller... much more beautiful... much more... is the Life of Christ that throbs and pulsates in the Eucharist. And He is there, expecting us to eat Him, waiting at the door to our heart, patient, passionate, for He knows how to love. And, after that, the eternal Life: “Whoever eats of this bread will live forever” (Jn 6:58) —What else do we want?

“May we love you in all things and above all things and reach the joy you have prepared for us”

19th Sunday: Believe in the word of Jesus for Life

 

Believe in the word of Jesus for Life

1 Kg 19:4-8; Ep 4:30-5:2; Jn 6:41-51 (B 19)

“Surely only love could so dignify your creatures”

 

On this Sunday, we continue to read from the “Bread of Life discourse” found in the sixth chapter of John’s Gospel. Recall that we have been reading this chapter for the past two weeks and will continue to read from it for another two. Jesus promises that the bread of life will bring eternal life to those who partake of it, and he tells us that the bread of life will be his own flesh, given for the life of the world.

Listening to Jesus, the Jews argued with each other. They were so taken up with their private arguments that it never struck them to refer the decision to God. The Jews listened, but they did not learn. There are different kinds of listening. There is the listening of criticism. There is the listening of resentment. There is the listening of superiority. There is the listening of indifference. There is the listening of the one who listens only because for the moment one cannot get the chance to speak. The only listening that is worthwhile is that which hears and learns. And that is the only way to listen to God.

The Jews resisted the drawing of God. Only those accept Jesus whom God draws to him. The word which John uses to draw is helkuein. The word used in the Greek translation of the Hebrew when Jeremiah hears God “With loving-kindness have I drawn thee” (Jer 31:3). The interesting thing about the word is that it almost always implies some kind of resistance. It is the word for drawing a heavily laden net to the shore (Jn 21:6; Jn 21:11). It is used of Paul and Silas being dragged before the magistrates in Philippi (Acts 16:19). It is the word for drawing a sword from the belt or from its scabbard (Jn 18:10). Always there is this idea of resistance. God can draw men, but man's resistance can defeat God's pull.

Jesus is the bread of life which means that he is the essential for life. Therefore, to refuse the invitation and command of Jesus is to miss life and to die. The Rabbis had a saying: “The generation in the wilderness have no part in the life to come.” In the old story in Numbers the people who cravenly refused to brave the dangers of the promised land after the report of the scouts, were condemned to wander in the wilderness until they died. Because they would not accept the guidance of God. They were forever shut out from the promised land. The Rabbis believed that the fathers who died in the wilderness not only missed the promised land, but also missed the life to come. To refuse the offer of Jesus is to miss life in this world and in the world to come, whereas to accept his offer is to find real life in this world and glory in the world to come.

We believe that receiving Jesus in the Eucharist will lead us to eternal life.

18th Sunday: Work Hard for the Imperishable

 

Work Hard for the Imperishable

Ex 16:2–4, 12–15; Ep 4:17, 20–24; Jn 6:24–35 (B 18)

“Do not labor for the food which perishes, but for the food which endures to eternal life”

The aim of work according to God’s will is much more than daily living. When Jesus spoke about the works of God, the Jews immediately thought in terms of “good” works. It was their conviction that a man by living a good life could earn the favor of God. When the Jews asked Jesus about the work of God, they expected him to lay down lists of things to do. But Jesus says that God's work was to believe in him whom God had sent. Paul says that the one work that God desires from man is faith.

We must work for the perishable bread. Civilization means continuous hard work. But when we come to consider spiritual life and growth, the idea of work seems to slip out of the mind altogether. Belief in Christ is obedience, because God sent his Son, Jesus Christ, as the Object of human faith. It is the will of God that men should believe on his Son. It is the supreme moral probation of every Christian when Jesus comes to him and demands his faith. Christ points away from many works to this one work – faith.

As a matter of fact, belief in Christ is the turning of the soul to righteousness. For this is the means of securing pardon and acceptance, of becoming right with God, and of securing spiritual strength and guidance for the duties of the earthly life. It is a great moral principle that the gospel uses for highest ends, that faith underlies doing. A Christian’s inner convictions determine what his or her habitual works, moral life, should be. Such is the relation between faith and work, as taught by both Paul and James. The one apostle lays stress upon faith and the other upon works. And both plead for the authority of the great Teacher himself.

Believing is the beginning. Work is the continuation of life. Belief is the inner, work is the outer, process. Belief is the motive, work the result. Belief is the cause, work the effect. The Divine life for a Christian is a work but it is a work based upon a Divine Person. And it is faith that unites the worker to the living and personal Power. It will be in three directions, each of which corresponds to what Jesus told us of God. (i) God is love. In our lives there must be love and service of others corresponding to the love and the service of God, and forgiveness of others corresponding to his forgiveness of God. (ii) God is holiness. In our lives there must be purity corresponding to the holiness of God. (iii) God is wisdom. In our lives there must be complete submission and trust corresponding to the wisdom of God.

The essence of the Christian labor in life lies in a new relationship to God, a relationship which issues in that service, purity and trust which are the reflection of God. This is the work which God wishes us and enables us to perform.

“Hope of life is the beginning and end of our Faith” (DO)

 

 

 

17th Sunday: Share the Divine Grace

 

Share the Divine Grace

2 Kgs 4:42-44; Eph 4:1-6; Jn 6:1-15 (B 17)

“I Rejoice exceedingly in all my Tribulations” (DO)

 

Through most of Lectionary Cycle B, our Sunday Gospel readings are taken from the Gospel of Mark. Our Lectionary, however, leaves Mark’s Gospel for the next several weeks and instead presents this event from the Gospel of John. In John’s Gospel, Jesus’ multiplication of the loaves and the fishes is presented as a sign of his authority and divinity. Jesus interprets the meaning and significance of this miracle as a sharing of his Body and Blood.

Today, we contemplate how both human and supernatural love can grow in us, given that we use the same heart to love both man and God. Love starts to grow in the human heart with the progressive discovery of that which is attractive in the other person: their friendliness, their goodness. This is the case of the “boy who has five barley loaves and two fish” (Jn 6:9). He gives Jesus all he has got with him, the bread and the fish, because he has let himself be won over by the attractiveness of Jesus. Because a little is always much in the hands of God.

The next step is falling in love, the consequence of feeling a response. “A large crowd followed him, because they saw the signs he was performing on the sick” (Jn 6:2). Jesus listened to them; He paid attention to them because He knew what they needed. But the people looked at him as an earthly king. That’s why, St Augustine says, “Many are those who look for Jesus guided solely by worldly interests! (…) Rarely do they seek Jesus for Jesus.”

The fullness of love is love that gives itself, when we look for the good of a loved one without expecting anything in return, even when it entails personal sacrifice. Today, we can say along with St Josemaria: “Lord, you make us share in the miracle of the Eucharist. We beg you not to hide away. Live with us. May we see you; may we touch you; may we feel you. May we be beside you all the time and have you as the King of our lives and of our work” Finally, we learn Jesus words “Gather up the fragments that remain, that nothing be lost.” A gift so precious and obtained so mysteriously was not to be wasted. Our Lord gathered the fragments, perhaps, for the use of his disciples in coming days. In the same way we should never waste anything that is useful for our fellow brethren. He would hereby teach us, not to make waste of any of God's good creatures. Remember how many there are that do want, and that we know not but we may some time or other want such fragments as we throw away. waste for us is much useful for the survival of the needy.

“For nothing so much wins love as the knowledge that one’s lover desires”

 

16th Sunday: Seek Him in the Self to be Instructed

Seek Him in the Self to be Instructed

Jer 23:1-6; Eph 2:13-18; Mk 6:30-34 (B 16)

“We should then really live as Christians and not merely have the name”

Today, the Gospel invites us to discover the importance of resting in the Lord. The Apostles were returning from the mission on which Jesus had sent them. They cast out demons, cured the sick and preached the Gospel. They were tired and Jesus told them: “Come away by yourselves to a deserted place and rest a while.” (Mk 6:31).

We engage ourselves in too many charitable activities. One of the temptations to which some Christians can succumb is that of wanting to do too many things and leaving the Lord a little. The Catechism reminds us that, when it comes to prayer, one of the biggest dangers is that we can easily think that there are more important and urgent things to be done, not taking care for the things of God. For this reason, Jesus tells the Apostles, who have worked hard and exhausted that they must rest. The Gospel says, “they went off in the boat by themselves to a deserted place” (Mk 6:32).

To be able to pray properly we need at least two things: the first is to be with Jesus as He is the person with whom we can speak. Make sure that we are with Him. For this reason, all times of prayer normally begin with an act of presence of God which is often the most difficult part. We must make ourselves conscious of the fact that we are truly with Him. The second thing is that we must be alone. If we really want to talk with someone, to have an intimate and profound conversation we choose to be alone with them. Dialogue with him.

Saint Peter Julian Eymard recommended that one should rest with Jesus after receiving Holy Communion. He warned of the danger of filling thanksgiving after Communion with many memorized words. He said that, after receiving the Body of Christ, the best thing to do is to stay in silence for a while to regain our strength and to let Jesus talk to us in the silence of our hearts. Sometimes, rather than telling Him about our plans and projects it is better that we let Jesus instruct and encourage us.

“For many invoke the bishop’s name but do everything apart from him”