శిష్యరికానికి అయ్యే ఖర్చు జ్ఞాన 9:13-18b; ఫిలే 9-10, 12-17; లూకా 14:25-33 (24/C)

 

శిష్యరికానికి అయ్యే ఖర్చు

జ్ఞాన 9:13-18b; ఫిలే 9-10, 12-17; లూకా 14:25-33 (24/C)

“నేడు, కన్య మరియ దావీదు  వంశం నుండి జన్మించింది” (DO)

 

క్రీస్తు శిష్యులు అంటే ఆధ్యాత్మిక సైనికులులా ఉండడానికి పిలువబడినారని అర్ధం. అందుకు దానిలో ఎదురయ్యే ప్రమాదాలను ఎదుర్కోవాల్సిన ఇబ్బందులను (లూకా 14:31, 32) పరిగణనలోకి తీసుకోవాలని కోరుతుంది. అంకితభావంతో కూడిన జీవితంలో ప్రతి క్రీస్తు అనుచరుడు విశ్వాసపు పోటీలో పోరాడటానికి మరియు దానిని నిర్మించ దలచిన ఖరీదైన విశ్వాసపు గోపురాన్ని లేదా ఒక తటస్థ యుద్ధాన్నే కలిగి ఉంటాడు. అలాగునే సువార్తను వ్యాప్తి చేసే రంగంలోనూ, దానికి అవసరమయ్యే గణాంకాలు, అంచనాలు చాలానే అవసరం. ఈ కాలంలో మనం ఒక పెద్ద సామాజిక-సాంస్కృతిక మార్పులోనూ, కృత్రిమ మేథా సంస్కృతిలో జీవిస్తున్నాము. ప్రపంచంలోని ఈ కొత్త దశలో పెనవేసుకుపోయిన విశ్వాసాన్ని బాగా తెలుసుకోకుండా, దాని అంతర్గికతను అర్థం చేసుకోకుండా మనం విశ్వాసాన్ని ఏమాత్రం వ్యాప్తి చేయలేము. మన ప్రస్తుత కాలపు ఆలోచనా విధానాన్ని, భావాలను మరియు వాటి భాషా విధానాలను మనం తృణీకరించినా లేదా వాటిని విస్మరించినా మనం సువార్తకు ఎలాంటి ప్రాప్యతను అందించలేము కదా? అలాగని మారుతున్న వివిధ సామాజిక విలువల భాషను జతపరచి దేవుని ప్రణాళికతో నడవకుండా నేటి సవాళ్లకు మనం ప్రతిస్పందించలేమా! “వాక్కు శరీరమును దాల్చి” నట్లు (యోహా 1:14) నానాడు మార్పుచెందే నేటి సంస్కృతులలో వేదము శరీరాన్ని దాల్చుకోవాలా?

అబ్రాము తన స్వంత దేశాన్ని వీడి అబ్రహాముగా తెలియని దూరాలకు బయలుదేరాడు. మోషే దేవుణ్ణి సేవించడానికి ఫరో ఆస్థానాన్ని విడిచిపెట్టాడు. పౌలు తన సంపద మరియు ధర్మశాస్త్ర వృత్తిని విడిచిపెట్టి “వాక్కు” వ్యాప్తి కోసం బయలుదేరాడు. అపొస్తలులు ప్రపంచంలోని వివిధ ప్రాంతాలకు దానిని బాహాటం చేయడానికి బయలుదేరారు. వారు తమ ప్రేరేపితుని కోసం తప్ప లోక ప్రమాణాలను  ఎప్పుడూ లెక్కించలేదు. కానీ ఆ జాడ తప్పనిసరి! యోబు విచారణలో, యోబు తన ప్రాణాన్ని కోల్పోకుండా తనకున్నదంతా వదులుకుంటాడని సాతాను ఊహించాడు (యోబు 2:4). పిల్లలు మరియు ఆస్తిని కోల్పోయినప్పుడు దేవుణ్ణి శపించని పితృస్వామ్యుడు కనీసం దేవుడు తన ఎముకను లేదా శరీరాన్ని తాకితే విచ్ఛిన్నమవుతాడని సాతాను ఊహించాడు. కానీ యోబు చాలా ఆధ్యాత్మికంగా ఆలోచించాడు. లోక తీరుకు భిన్నంగా ఆలోచించాడు. చంపబడినా సరే దేవుణ్ణి విశ్వసించడానికి వెనుకాడలేదు (యోబు 13:15).

అవిలాపురికి చెందిన థెరెసా తన జీవితమంతా శారీరక వ్యధతో బాధపడింది. తన కష్టాల వల్ల తాను ఎప్పుడూ బయటపడలేదు. తన  ఆధ్యాత్మిక సన్నిహిత సహచరుడు జాన్ అఫ్ ది క్రాస్, కార్మెలైట్ ఆర్డర్ నుండి లేచిన తిరుగుబాటుదారుడిగా జైలు పాలయ్యాడని మరియు శిక్షింపబడ్డాడని విన్నప్పుడు, ఆమె తనకు ఇలా వ్రాసింది, "దేవుడు తన స్నేహితులతో వ్యవహరించడానికి భయంకరమైన మార్గాన్ని కలిగి ఉన్నాడు మరియు వాస్తవానికి అతను వారికి ఎటువంటి తప్పు చేయడు. ఎందుకంటే అతను తన స్వంత కుమారుడైన యేసుక్రీస్తుతో కూడా అదేవిధంగా వ్యవహరించాడు." ఆటువంటప్పుడు, సర్వ పవిత్ర దేవుని కుమారుడైన క్రీస్తు – బాధ మరియు మరణానికి లోనైతే,  అతని సేవకులమైన మనం, మన గురువు నుండి భిన్నంగా వ్యవహరింపబడతామని ఆశించగలమా? భారతీయ జెస్యూట్ అయిన ఫాదర్ స్టాన్ స్వామి,  ఉత్తర భారత అటవి తెగలకు సామాజిక న్యాయం తీసుకురావడానికి కృషి చేసి పోరాడినందుకు బెయిలు రాకముందే కోవిడ్-19లో మరణించాడు. ఇందు నిమిత్తమే, "తన సిలువను మోసుకెళ్ళని మరియు నా తర్వాత రాని ఎవరైనా నా శిష్యుడు కాలేరని యేసు చాలా స్పష్టంగా పేర్కొన్నాడు." జీవితంలోని ప్రతి రంగంలో, ఒక క్రైస్తవుడు తన క్రైస్తవ్యపు విలువ ఖర్చును లెక్కించమని మాతృశ్రీసభ మనలను ఆహ్వానిస్తుంది. బాప్తిస్మము, వివాహం, మఠవాస్యత మరియు ఆర్డినేషన్ వంటి దివ్య సంస్కారములను తేలికగా లేదా అనాలోచితంగా లెక్కించకూడదు. ఈ సంస్కారాల స్వికరణను ఆలోచనాత్మకంగా, భక్తితో మరియు దేవుని భయంతో పరిగణించాలి.

దేవుడు తన పిల్లలు బాధపడటం చూసి అపవిత్రంగా ఆనందించేవానిగా మనం ఊహించకూడదు. ఆదికాండము 1:31 లోని సృష్టి కథనం చివరలో, "దేవుడు తాను చేసినదంతా చూశాడు మరియు అది నిజంగా (తన) కంటికి ఇంపుగా ఉన్నది" అని మనకు చెపుతుంది. కాబట్టి దేవుని ఉద్దేశ్యానికి ఉపయోగపడేంత వరకు ప్రతిదీ మంచిదే అని మనం చెప్పగలం. యేసు తన కోసమే బాధను కోరుకున్నాడని సువార్తలు ఎక్కడా సూచించలేదు. గెత్సేమనేలో, "తండ్రీ, సాధ్యమైతే, ఈ పాత్రను నా నుండి తొలగిపోనివ్వండి" (మత్త 26:39) అని ఆయన ప్రార్థన చేశాడు. ఇటువంటి యేసు ఉదాహరణ, అలాగే ఆతని పాపరహిత తల్లి మరియ ఉదాహరణ – నీతిమంతులు, సద్గుణవంతులు తమ తమ బాధలను మరియు ప్రపంచంలోని పాప ప్రభావాలను నివారించడం అనేది అసాధ్యమని మనకు చూపిస్తుంది. పౌలు తన బాధలను నివృత్తి  చేయమని దేవుడిని వేడుకున్నప్పుడు, అతనికి లభించిన సమాధానం, "నా కృప నీకు చాలును" ​​(2 కొరింథీ 12:9). అందుకే పౌలు, “మీ కొరకు నేను సంతోషముగా బాధపడుచు, నా శరీరమందు క్రీస్తు ఇంకా అనుభవించవలసినదంతయు తన శరీరమైన సంఘము కొరకు తీర్చుకొనుటకు నేను చేయగలిగినదంతయు చేయుచున్నాను” (కొలొ 1:24) అని వ్రాశాడు. కాబట్టి మన సమస్తము ఆతని మహిమ కొరకే!

“వెలుగు రాకముందు చీకటి వచ్చును మరియు కృప చట్టబద్ధతను స్వేచ్ఛకు బదులుగా మారుస్తుంది” ( St Andrew of Crete)

 

 

The Cost of Discipleship Wis 9:13-18b; Phile 9-10, 12-17Lk 14:25-33 (24/ C)

 

The Cost of Discipleship

Wis 9:13-18b; Phile 9-10, 12-17Lk 14:25-33 (24/ C)

Today, the Virgin Mary was born of the race of David (DO)

 

The disciples of Christ are called to be like soldiers who go to war, must consider the hazards of it, and the difficulties that are to be encountered (Lk 14:31, 32). Each follower would have a costly tower to build in the devoted life and a war to wage in the contest for the faith. Even in the field of spreading the Gospel, it calls for calculation and estimation. In our times, we are living through a major socio-cultural change. We cannot spread faith in this new phase of our world without knowing it well and understanding it from within. What access to the Gospel can we offer if we despise or ignore the thinking, feelings, and language of our own times? We cannot respond to today’s challenges without walking with the divine plan of God.

 

Abraham departed from his own country. Moses departed Pharaoh’s court to serve God. Paul departed from his wealth and profession of Law. Apostles departed to different parts of the world to proclaim him. They never calculated the measures of the world except for their motivator. But the trail is inevitable. Satan, in the trial of Job, imagined that Job would give up all that he had rather than lose his life (Job 2:4). He fancied that the patriarch, who would not curse God under the loss of children and property, would break down if God touched his bone or his flesh. But Job was so spiritually minded as to be ready to trust God, even should he be slain (Job 13:15).

Teresa of Avila suffered all her days, never allowing herself to be overcome by her troubles. When she heard that her close associate, John of the Cross, was imprisoned and being punished as a renegade from the Carmelite Order, she wrote, “God has a terrible way of treating his friends, and in truth he does them no wrong, since that was the way he treated his own Son, Jesus Christ.” If Christ, then, the all-holy Son of God, submitted to suffering and death, then we, his servants, cannot expect to be treated any differently from our Master. Fr. Stan Swamy, an Indian Jesuit, struggled and died in prison for working towards bringing social justice to the Northern tribes. And thus, he states quite categorically. “Anyone who does not carry his cross and come after me, cannot be my disciple.” In every sphere of life, a Christian is called upon to count the cost. The sacraments like Baptism, Marriage, and Ordination are not to be entered upon lightly or unadvisedly, but thoughtfully, reverently, and in the fear of God.

We should not picture God as being one who takes an unholy delight in seeing his children suffer. At the end of the creation story in Genesis 1:31, we are told, “God saw all he had made and indeed it was good.” We can therefore say that everything is good insofar as it serves God’s purpose. Nowhere do the gospels suggest that Jesus wanted suffering for its own sake. His prayer in Gethsemane was, “Father, if it be possible, let this chalice pass from me” (Mt 26:39). But the example of Jesus, as well as that of his sinless mother, shows us that it is impossible, even for just and virtuous people, to avoid suffering and the effects of sin in the world. When Paul begged God to cure him of his ailments the answer he got was, “My grace is all you need.” (2 Cor 12:9). Later he would write: “I gladly suffer for you, and in my body do what I can to make up all that has still to be undergone by Christ for the sake of his body, the Church” (Col 1:24).

“Darkness yields before the coming of the light, and grace exchanges legalism for freedom” (St Andrew of Crete)

Humility is the seed of Justice Sir 3:17-18,20,28-29; Heb 12:18-19,22-24; Lk 14:1,7-14 (22 /C)

 

Humility is the seed of Justice

Sir 3:17-18,20,28-29; Heb 12:18-19,22-24; Lk 14:1,7-14 (22 /C)

“Late have I loved you, Beauty so ancient and so new, late have I loved you!” (DO)

 

The Word of God today calls us to humility, not only as a personal virtue but also as the foundation of how we live together as a society and a Church. The book of Sirach tells, “My child, conduct your affairs with humility, and you will be loved more than a giver of gifts” (Sir 3:17; Prov 23:22). In Jewish wisdom, humility meant walking in truth before God and in justice before others.  Jesus teaches, “When you are invited, go and take the lowest place… Who exalts himself will be humbled, and the one who humbles himself will be exalted” (Lk 14:10-11). He goes even deeper: “When you hold a banquet, invite the poor, the crippled, the lame, the blind. Blessed indeed will you be, because they cannot repay you” (Mt 5:46-47). The dignity of the human person lies in realizing that all are created in the image of God.

Here, Jesus teaches not only personal humility but also the preferential option for the poor. A society, a parish, and a Christian life are judged not by how one treats the powerful, but by how one uplifts the vulnerable. St. Augustine says, “The first virtue of the Christian is humility.” Humility is not self-neglect but self-gift. In the same way, St. Gregory the Great writes, “Pride is the seed of injustice, but humility is the seed of true justice, because it opens our hearts to serve others”. These Fathers of the Church anticipated the development of modern Catholic Social Teaching. The Church reminds us that we are one family in God, called to lift one another.

To be humble means standing with migrants, the poor, the sick, the unborn, the elderly, and the forgotten like Boaz to Ruth (Ruth). The Catholic Social Teaching reminds us that every policy, every institution, and every community must be measured by how it protects human dignity and promotes the common good. Humility challenges us to see beyond ourselves, building communities where no one is excluded from the banquet of life. True humility is not feeling bad about oneself or thinking oneself inferior to others. Such humility frees us from preoccupation with ourselves, whereas a low self-opinion tends to focus our attention on ourselves. Humility is truth in self-understanding and truth in action. Viewing ourselves truthfully, with sober judgment, means seeing ourselves the way God sees us (Ps 139:1-4). A humble person makes a realistic assessment of oneself without the illusion of being something one is not.

We see this most beautifully fulfilled in the Eucharist. Every Mass is the banquet of the Kingdom where the high and the lowly, the rich and the poor, the weak and the strong are gathered together—not because we earned a place, but because God’s mercy invites us. Before Communion, we pray: “Lord, I am not worthy that you should enter under my roof…” This is humility. And at that very moment, the Lord of heaven stoops down to feed us with his very body and blood. This is solidarity in its deepest form: God uniting himself with humanity so that humanity might be lifted into God’s life. He emptied himself, taking the form of a servant, becoming obedient unto death, even death on a cross (Ph 2:7-8). The Lord Jesus gives grace to those who seek him humbly. Our world constantly pushes us to seek recognition, power, and honor. Yet Jesus invites us to take the “lowest place”—not just as a personal spiritual act, but as a social responsibility. Do you want to be a servant as Jesus served? 

“…this very light made me, and I was below it because by it I was made” (St Augustine)

వినయం న్యాయానికి బీజం సిరాకు 3:17-18,20,28-29; హెబ్రీ 12:18-19,22-24; లూకా 14:1,7-14 (22 /C)

 

 

వినయం న్యాయానికి బీజం

సిరాకు 3:17-18,20,28-29; హెబ్రీ 12:18-19,22-24; లూకా 14:1,7-14 (22 /C)

“చాలా పురాతనమైన మరియు నూతనమైన సుందరి, ఆలస్యంగా నేను నిన్ను ప్రేమించాను!” (పునీత అగుస్టిను)

 

దేవుని వాక్యం నేడు మనల్ని వినయానికి పిలుస్తుంది. ఇది వ్యక్తిగత సద్గుణంగా మాత్రమే కాకుండా, మనం ఒక సమాజంగా, ఒక సంఘంగా ఎలా కలిసి జీవిస్తామనే దానికి పునాదిగా వుండడానికి పిలుస్తుంది. సిరాకు గ్రంథం ఇలా చెబుతుంది, “నా బిడ్డా, నీ వ్యవహారాలను వినయంతో నిర్వహించు. అప్పుడు నీవు బహుమతులు ఇచ్చేవాడి కంటే ఎక్కువగా ప్రేమించబడతావు” (సిరాకు 3:17; సామెత 23:22). యూదు జ్ఞాన సంస్కృతిలో, వినయం అంటే దేవుని ముందు సత్యంలోనూ, ఇతరుల యందు న్యాయంలో నడవడం. యేసు ఇలా బోధిస్తాడు, “నిన్ను ఆహ్వానించినప్పుడు, వెళ్లి అత్యల్ప స్థానంలోకి వెళ్లు... తనను తాను హెచ్చించుకునేవాడు తగ్గించబడతాడు మరియు తనను తాను తగ్గించుకునేవాడు హెచ్చించబడతాడు” (లూకా 14:10-11). ఆయన ఇంకా లోతుగా ఇలా అంటాడు: “నీవు విందు ఏర్పాటు చేయునప్పుడు, పేదలను, అంగహీనులను, కుంటివారిని, గ్రుడ్డివారిని ఆహ్వానించుము. వారు నీకు ప్రతిఫలము ఇవ్వలేరు గనుక నీవు ధన్యులవుదువు” (మత్త 5:46-47). మానవుని గౌరవం అనేది అందరూ దేవుని స్వరూపములోనే  సృష్టించబడ్డారని గ్రహించడంలో ఉంది.

ఇక్కడ, యేసు వ్యక్తిగత వినయాన్ని మాత్రమే కాకుండా ‘పేదలకు ప్రాధాన్యత’ అనే ఎంపికను కూడా బోధిస్తున్నాడు. ఒక సమాజం, ఒక విచారణ లేదా క్రైస్తవ జీవితం అన్నది ఒక వ్యక్తి ధనంలో బలవంతులైన వారితో ఎలా ప్రవర్తిస్తారనే దాని ద్వారా కాదు కానీ, అన్ని విధాల బలహీనులైన వారిని ఎలా ఉద్ధరిస్తారనే దాని మీద నిర్ణయించబడుతుంది. "క్రైస్తవుడి మొదటి సద్గుణం వినయం. వినయం స్వీయ నిర్లక్ష్యం కానే కాదు. అది స్వీయ బహుమతి” అని పునీత అగుస్టిను అంటాడు. అదే విధంగా, పునీత గ్రెగొరీ ది గ్రేట్ , "గర్వం అన్యాయానికి విత్తనం. కానీ వినయం నిజమైన న్యాయానికి విత్తనం. ఎందుకంటే అది ఇతరులకు సేవ చేయడానికి మన హృదయాలను తెరుస్తుంది" అని వ్రాశాడు. ఇటువంటి తిరుసభ పితృపాదులు ఆధునిక కథోలిక సామాజిక బోధనాభివృద్ధిని (development of modern Catholic Social Teaching) ముందుగానే ఊహించారు. మనం దేవునిలో ఒకే కుటుంబం అని, ఒకరినొకరు ఉద్ధరించడానికి పిలువబడ్డామని ఈ బోధన  మనకు గుర్తు చేస్తుంది.

“వినయం”గా ఉండటం అంటే వలస వచ్చినవారు, పేదలు, రోగులు, పుట్టబోయే పిల్లలు, వృద్ధులు మరియు అణగారిన వారివైపు/తరపున రూతు గ్రంథంలోని బోవజు వలే నిలబడటం/ఆదరించడం లేదా పోరాడటం. ప్రతి రాజకీయ విధానం, ప్రతి సంస్థ మరియు ప్రతి సమాజం మానవ గౌరవాన్ని ఎలా రక్షిస్తుంది లేదా సాధారణ మంచిని (common good) ప్రోత్సహిస్తుంది అనే ప్రమాణాల ద్వారా పరిణామాలను కొలవబడాలని కథోలిక సామాజిక బోధన మనకు గుర్తు చేస్తుంది. వినయం అనేది మనల్ని మనం మించిపోయి నడవడానికి లేదా ‘జీవిత విందు’ నుండి ఎవరూ మినహాయింపుకు గురికాని సమాజాలను నిర్మించడానికి మనల్ని సవాలు చేస్తుంది ఈ బోధన. నిజమైన వినయం అంటే తన  గురించి తాను చెడుగా భావించు కోవడం లేదా తనను తాను ఇతరుల కంటే తక్కువగా భావింకోవడం లాంటి న్యూనతను కలిగి వుండడం అసలే కాదు. అలాంటి వినయం మనల్ని మనపైనే స్వార్ధ దృష్టిని సారించనివ్వకుండా విముక్తి చేస్తుంది. అయితే స్వీయ న్యూనతాభిప్రాయం మన దృష్టిని మనపైనే కేంద్రీకరిస్తుంది. వినయం అనేది స్వీయ-అవగాహనలో నిజం మరియు దినచర్యలో నిజాన్ని కలిగిస్తుంది. మనల్ని మనం నిజాయితీగా, స్ప్రుహ తీర్పుతో  సింహావలోకనం చేసుకోవడం అంటే దేవుడు మనల్ని ఎలా చూస్తున్నాడో, అలా మనల్ని మనం చూసుకోవడం (కీర్తన 139:1-4). వినయపూర్వకమైన వ్యక్తి తాను అనే “తన” భ్రమనుండి విముక్తి చెంది తనను తాను వాస్తవికంగా అంచనా వేసుకుంటాడు.

ఇది అతి సుందరంగా మన నేటి దివ్య సత్ర్పసాద వేడుకలో నెరవేరడం మనం గమనిస్తున్నాము. ప్రతి సంఘారాధన అనేది యేసు రాజ్య విందు. ఇక్కడ ఉన్నతమైనవారు తక్కువారు, దీనులు ధనవంతులు,  మరియు బలవంతులు బలహీనులు అని తేడా లేకుండా కలిసి సమావేశమవుతారు. ఒక గొంతున సంఘటిత మవుతారు. ఇది ఒకరు సాధించిన పరపతితోనో లేదా తమ తమ స్థానాన్ని బట్టి కాదుకానీ దేవుని కృపాదయ మనల్ని సమానంగా ఆహ్వానిస్తుంది కాబట్టి. దివ్య సత్ర్పసాద స్వీకరణ ముందు, “ప్రభూ! మీరు నా ఇంట ప్రవేశించడానికి నేను అర్హుడిని కాదు..." అని మనం ప్రార్థిస్తాము. ఇది వినయం. మరియు ఆ క్షణంలోనే, పరలోక ప్రభువు తన శరీరరక్తాలతో మనల్ని పోషించడానికి వినయముగ్ధుడౌతాడు. ఇటువంటి దయా వినయం దాని లోతైన రూపంలోని సమసంఘీభావాన్ని మనకు పంచుతాడు. మానవుణ్ణి తనలోనికి హెచ్చించుకోవడానికి దేవుడు తనను తాను మన మానవత్వంతో ఏక పరచుకుంటున్నాడు. అతను తనను తాను ఖాళీ చేసుకున్నాడు, సేవకుడి రూపాన్ని తీసుకున్నాడు. మరణం వరకు, సిలువపై మరణం వరకుకునూ విధేయుడయ్యాడు (ఫిలి 2:7-8). ప్రభువైన యేసు తనను వెతుకుతున్న వారికి దయను ఇస్తాడు. మన ప్రపంచం నిరంతరం గుర్తింపు, శక్తి మరియు గౌరవాన్ని కోరుకునేలా మనల్ని లోకం లోనికి నెట్టివేస్తుంది. అయినప్పటికీ యేసు మనల్ని “అత్యల్ప స్థానం” తీసుకోవాలని ఆహ్వానిస్తున్నాడు. వినయమనేదానిని ఒక ప్రత్యేక వ్యక్తిగత ఆధ్యాత్మిక దినచర్యగా మాత్రమే కాకుండా, సామాజిక బాధ్యతగా యేసు చేసినట్లు మనం చేయగలమా?

"...ఈ వెలుగు నన్ను తయారు చేసింది. నేను దాని క్రింద ఉన్నాను. ఎందుకంటే దాని ద్వారా నేను తయారు చేయబడ్డాను" (పునీత అగుస్టిను)

పరలోక యాత్ర

 

పల్లవి: పరలోక యాత్ర పరిపూర్ణ యాత్ర

మహిమా కిరీటం దైవాను శరణం

చరణం: బంధాలవన్నె అనుబంధాల సొమ్మే

కష్టాలమన్నే సుఖ కన్నీళ్ళ వమ్మే 

రాలేవుగా నాకడ  రాలేవుగా

ఆరాటమే నా గోతి ఆర్భాటమే 

చరణం: రత్నాలు ఎన్నో మణి రత్నాలు ఎన్నో

వన్నెలు ఎన్నో రాగద్వేషాలు ఎన్నో 

రాలేవుగా నాకడ రాలేవుగా

కడ తీర్పుయే మరి మరులోక సొప్నం

చరణం: పోటీలపోరే కొట్లాట గెలుపే

పంతాల కడలే పరువాల కెరటం 

రాలేవుగా నాకడ రాలేవుగా

నా పయనమే ఇక యేసయ్య రూపం

 

 

రెండు మార్గాలలో ఒకటి మాత్రమే యెషయా 66:18-21; హెబ్రీ 12:5-7,11-13; లూకా 13:22-30 (21 / C)

 

రెండు మార్గాలలో ఒకటి మాత్రమే

యెషయా 66:18-21; హెబ్రీ 12:5-7,11-13; లూకా 13:22-30 (21 / C)

 

స్వర్గ ప్రమాణాలు భూమి ప్రమాణాలు కావు (“ఆనందానికి ఆశాకిరణం నువ్వే”/గౌదియం ఎత్  స్పెస్)

 

"ఇరుకైన ద్వారం గుండా ప్రవేశించు" (మత్త 7:13-14) అనే యేసు ఉపమానాన్ని సువార్తికుడు లూకా ద్వారా మాతృ శ్రీసభ ధ్యానిస్తుంది. "ఇరుకైన ద్వారం" లేదా "సూది కన్ను/బెజ్జం" (మార్కు 10:25)  అనే అలంకారం నేటి ఉపమానపు చివరి వచనాలను ప్రతిబింబిస్తుంది. ఇది యెషయా 43:5-6లోని పరలోక విందు సన్నివేశంలో, దేవుడు ఇశ్రాయేలు వారసులను తూర్పు మరియు పడమర, ఉత్తరం మరియు దక్షిణం నుండి తిరిగి తీసుకురావడం గురించి మాట్లాడుతూ, అతను తన పవిత్ర పర్వతంపై ఉన్న ప్రజలందరికీ గొప్ప ఆహార పదార్ధాలను ఉత్తమమైన ద్రాక్షాసరాయిములతో కూడిన విందును అందిస్తాడు (యెష 25:6) అని గుర్తు చేస్తుంది. ఆ విందులో పాల్గొనడానికి, యేసు తన శిష్యులను “జీవన మార్గం మరియు మరణ మార్గం” (కీర్త 1) అనే రెండు మార్గాల మధ్య ఎంపికకు పిలుస్తున్నాడు. "జీవమును మరణమును, ఆశీర్వాదమును శాపమును మీ యెదుట ఉంచితిని. కాబట్టి, జీవమును ఎన్నుకొనుడి" (ద్వితీ 30). ఇరుకు ద్వారము మరియు వెడల్పు ద్వారపు స్పష్టమైన రూపకాన్ని చిత్రీకరిస్తూ యేసు ఈ బోధను పునరుద్ఘాటిస్తున్నాడు.

యేసు కాలంలోని నగరాల్లో, వాటి ద్వారాలు నేటి ప్రహరీలు రెండు గేట్లు కలిగి వుండే బిల్డింగుల్లా ఉండేవి. ఆ నగరాల్లోనికి జనసమూహాలు, వ్యాపారులు మరియు రథ నావిక జంతువులు సులభంగా దాటగలిగే విశాలమైన ద్వారాలు ఉండేవి. వాటితో పాటుగా గిలకల గేటులాంటి చిన్న చిన్న ద్వారాలు కూడా వుండేవి. అక్కడ ఒక వ్యక్తి మాత్రమే ఒకేసారి ప్రవేశించగలడు. తరచుగా వంగి లేదా పెద్ద పెద్ద లగేజీలను పక్కన పెట్టి ఒక్కో వ్యక్తి మాత్రమె లోనికి ప్రవేశించ గలిగేవారు. ఇదంతా ఒక్కసారి పొద్దు వాలి పోయిన తరువాత జరిగే దిన చర్య. అందుచేతనే ప్రయాణికులందరు పోద్దుపోకముందే నగర ప్రవేశం చేసేవారు. “ఇరుకైన ద్వారపు” శిష్యత్వం అంటే సర్వలోక సర్వభూయిష్టమైపోవడం లేదా ఈ ప్రపంచంలోని ప్రతి (అను)బంధాన్ని మోయడం గురించి కాదని సూచిస్తుంది. పరలోక నగరంలోనికి ప్రవేశించడానికి, క్రైస్తవుడు వినయం కలిగి, గర్వం, పాపం మరియు అనవసరమైన అహంకార తెల్ల నల్ల సామానులను వదిలివేయాలి. క్రీస్తును అనుసరించాలని వ్యక్తిగత నిర్ణయం తీసుకోవాలి. ఈ చిత్ర రూపాన్ని ఉపయోగించడంలో, యేసు తన స్వంత హృదయాన్ని వెల్లడిస్తున్నాడు. ఆయన ఒక ఇరుకైన ద్వారం. ఆయన ఇలా ప్రకటిస్తున్నాడు, "నేనే ద్వారం. నా ద్వారా ప్రవేశించేవాడు రక్షింపబడతాడు" (యోహా 10:9). ఈ ద్వారంలోకి ప్రవేశించడం అంటే ఆయన జీవన విధానాన్ని స్వీకరించడం. ఆయన శిలువ జీవితాన్ని జీవించడం. అయినప్పటికీ శిలువపు సంకుచితత్వం పునరుత్థానం మరియు శాశ్వత ఆనందంపు విశాలతలోకి తెరుచుకుంటుంది.

లూకా సువార్తకుని రచనలో యేసు, “ఇరుకైన ద్వారం గుండా ప్రవేశించడానికి కష్టపడండి” (లూకా 13:24) అని అంటాడు. మూల గ్రీకులోని “అగోనిస్తె” అనే పదం తెలుగులో  “పోరాడండి” అనేది “వేదన”/”ఆవేదన” అనే భావం నుండి పుట్టుకొస్తుంది. అంటే శిక్షణలో ఆటగాని వలే పోరాడటం లేదా కుస్తీ పడటం. పునీత పౌలు “నేను మంచి పోరాటం పోరాడాను, నేను పరుగు పందెం పూర్తి చేశాను, నేను విశ్వాసాన్ని కాపాడుకున్నాను” (2 తిమోతి 4:7) అని చెప్పినప్పుడు అదే భావాన్ని వ్యక్త పరుస్తున్నాడని మనం గుర్తించుకోవాలి. క్రైస్తవ జీవితం సులభమైన మార్గంలో యాదృచ్ఛిక నడక కాదు. కానీ ఓర్పు, అప్రమత్తత మరియు క్రమశిక్షణ అనే విలువలు పరుగు పందెంనకు అవసరమయ్యేవి. అవి ఎల్లప్పుడూ దేవుని కృప ద్వారా శక్తివంతం అవుతాయి. ఇరుకైన మార్గం మొదట్లో కష్టమని పునీత అగుస్టిను బోధిస్తాడు. ఎందుకంటే “అది అస్తవ్యస్తమైన శారీరక కోరికలను అణిచివేస్తుంది. దేవుని ప్రేమలో హృదయం విస్తరించబడిన తర్వాత, అది ఆనందంతో మధురంగానూ మరియు విశాలంగా మారుతుంది”. పునీత గ్రెగొరీ ది గ్రేట్ , “ఇరుకైన ద్వారపు త్యాగంలో వ్యక్తీకరించబడినది దేవుని ప్రేమ తప్ప మరొకటి కాదు. ఎందుకంటే అది మన స్వంత ఇష్టా ఇష్టాలు కాకుండా ఆయన ఇష్టాన్ని మాత్రమె  ఇష్టపడాలి” అని మనకు గుర్తుచేస్తున్నాడు.

నేడు, ఈ బోధన అంతే అత్యవసరంగా ఉంది! విశాలమైన ద్వారం ప్రపంచానికి మార్గం - త్యాగం లేని ఓదార్పు, సత్యం లేని స్వేచ్ఛ మరియు బాధ్యత లేని ఆనందం. ఇది ఆకర్షణీయంగా ఉంటుంది. ఎందుకంటే ఇది తక్కువగా మనలను డిమాండ్ చేస్తుంది. కానీ అది శూన్యంలో ముగుస్తుంది. ఇరుకైన ద్వారం క్రీస్తు పట్ల విశ్వాసపాత్రమైన మార్గం. అది ప్రార్థన, నిజాయితీ, క్షమాపణ, పేదల పట్ల దాతృత్వం, వివాహ జీవితంలో విశ్వాసం, ప్రజాదరణ పొందనప్పుడు కూడా సత్యాన్ని జీవించే ధైర్యం. సువార్త ద్వారా యేసు దాని పరిపూర్ణతకు ఏకైక మార్గాన్ని మనకు చూపిస్తున్నాడు. ఇరుకైన ద్వారం దుఃఖం కాదు. క్రీస్తు ప్రేమ, అతని వాక్యం, అతని శరీరం మరియు ప్రశస్త రక్తంచే పోషించబడింది. ఇరుకైనదిగా కనిపించేది దేవుని ప్రేమ విస్తారమైన స్వేచ్ఛకు మరియు అతని రాజ్యపు శాశ్వత ఆనందానికి మార్గం. ప్రతీనాటి దీన చర్యలో ఏ ద్వారంను మనం ఎంచుకుంటున్నాము? దేవుని కృపతో, ధైర్యంతో ఇరుకైన ద్వారంను ఎంచుకుందాం. దాని ద్వారా ప్రవేశించమని మనల్నిపిలిచేవాడు నిత్యజీవానికి మనతో కూడా నడుస్తున్నాడని తెలుసుకుందాం.

“కొత్త భూమిపై మన ఆశ బలహీనపడ కూడదు..." (“ఆనందానికి ఆశాకిరణం నువ్వే”/గౌదియం ఎత్  స్పెస్)

Only One of Two Paths Is 66:18-21; Heb 12:5-7,11-13; Lk 13:22-30 (21 / C)

 

Only One of Two Paths

Is 66:18-21; Heb 12:5-7,11-13; Lk 13:22-30 (21 / C)

The standards of heaven are not the standards of earth (Gaudium et Spes)

 

The evangelist Luke brings forth Jesus’ parable of “enter through the narrow gate” (Mt 7:13-14). This image of the “narrow door” or “the eye of a needle” (Mk 10:25) reflects the final verses of the parable, the image of the heavenly banquet at Is 43:5-6, speaking of God’s bringing Israel’s descendants back from the east and the west, the north, and the south. He provides a feast of rich foods and choice wines for all peoples on his holy mountain (Is 25:6). To partake in it, Jesus calls his disciples to a choice between two paths: the way of life and the way of death (Ps 1); “I have set before you life and death, blessing and curse; therefore, choose life” (Dt 30). Jesus reiterates this teaching, portraying the vivid metaphor of the narrow and the wide gate.

In the cities of Jesus’ time, gates varied in size. There were wide gates where crowds, merchants, and animals could easily pass, but there were also smaller gates where only one person could enter at a time, often only by stooping or laying aside burdens. The image of the narrow gate suggests that discipleship is not about moving with the crowd or carrying every attachment of this world. To enter it, one must bow in humility, let go of pride, sin, and unnecessary baggage, and make a personal decision to follow Christ. In using this image, Jesus is revealing his own heart. He is the narrow gate. He declares, “I am the gate; whoever enters through me will be saved” (Jn 10:9). To enter this gate means to embrace his way of life, living the pattern of his Cross. Yet the narrowness of the Cross opens into the vastness of Resurrection and eternal joy.

In Luke’s version, Jesus says, “Strive to enter through the narrow door” (Lk 13:24). The word “strive” in the original Greek is agonizesthe, the root of our word “agony,” meaning to struggle or wrestle like an athlete in training. St. Paul uses the same language when he says, “I have fought the good fight, I have finished the race, I have kept the faith” (2 Tim 4:7). Christian life is not a casual walk on an easy road, but a race that requires endurance, vigilance, and discipline, empowered always by grace. St. Augustine teaches that the narrow way is difficult at first, because it restrains disordered desires, once the heart is enlarged by the love of God, it becomes sweet and wide with joy”. St. Gregory the Great reminds us that “the narrow gate is nothing other than love of God expressed in sacrifice, for it requires preferring his will above our own”.

Today, this teaching remains as urgent. The wide gate is the way of the world—comfort without sacrifice, freedom without truth, and pleasure without responsibility. It is attractive because it demands little, but it ends up in emptiness. The narrow gate is the path of fidelity to Christ—prayer, honesty, forgiveness, generosity to the poor, faithfulness in marriage, courage to live the truth even when unpopular. Jesus, through the Gospel, is showing us the only way to its fullness. The narrow gate is not misery but love of Christ to walk with him, nourished by his Word and his Body and Blood. What appears narrow is the path to the vast freedom of God’s love and the eternal joy of his kingdom. Which gate are we choosing each day? May we, with God’s grace, choose the narrow gate with courage, knowing that the One who calls us to enter also walks with us to everlasting life. 

“Our hope in a new earth should not weaken…” (Gaudium et Spes)