దేవుని రాజ్యంలో ఆవగింజంత శక్తి హబక్కూకు 1:2-3; 2:2-4; 2 తిమోతి 1:6-8,13-14; లూకా 17:5-10 (27 /C)

 

దేవుని రాజ్యంలో ఆవగింజంత  శక్తి

హబక్కూకు 1:2-3; 2:2-4; 2 తిమోతి 1:6-8,13-14; లూకా 17:5-10 (27 /C)

ప్రభువు తన మాటలన్నిటిలో నమ్మకమైనవాడు మరియు తన క్రియలన్నిటిలో ప్రేమగలవాడు. అల్లెలూయా.

 

ఈరోజు మొదటి పఠనం ప్రవక్త హబక్కూకు గ్రంథం నుండి చదువుకున్నాము. హబక్కూకు ప్రభువుకు దాదాపు 650 సంవత్సరాల ముందు జీవించాడు. అది ఒక భయంకర హింస కాలం. బాబిలోనియన్లు అస్సీరియన్లను జయించారు మరియు యూదా రాజ్యంతో సహా మిగిలిన ప్రపంచాన్ని బెదిరించి దాడి చేశారు. యూదులు నిరంతరం ఒకరిపై ఒకరు దాడి చేసుకుంటూనే ఉన్నారు. ద్వేషం మరియు హింసను జీవితంలో ఒక భాగంగా చూశారు. దానిని అంగీకరించారు కూడా. హబక్కూకు సమాజం మన నేటి సమాజం కంటే పెద్ద భిన్నంగా లేదు. ఇక్కడ హింస మరియు శక్తి అనేవి శ్లాఘింపబడి బలహీనులను అణగ ద్రోక్కాయి. అందుకే అతని సమాజం, “ఓ ప్రభూ, ఎంతకాలం? నేను సహాయం కోసం అంగలారుస్తున్నాను, కానీ నువ్వు వినవు! నేను నీకు మొరపెట్టుకుoటున్నాను. “హింస!” కానీ నీవు జోక్యం చేసుకోవు..." అని ప్రార్దించారు.

నేటి సువార్త పఠనం అపొస్తలుల విన్నపం - “ప్రభువా, మా విశ్వాసాన్ని పెంచుము!” మరియు ఆవగింజ గురించి యేసు ఇచ్చిన అద్భుతమైన సమాధానంతో ప్రారంభమవుతుంది. ఈ విన్నపం మన అంతర్గత జీవితాన్ని మాత్రమే కాకుండా, న్యాయం, సంఘీభావం మరియు ప్రేమ ద్వారా సమాజంలో మనం ఎలా విశ్వాసాన్ని జీవిస్తున్నామో కూడా మాట్లాడుతుంది. విశ్వాసం అనేది పరిమాణంలో కాదు, జీవన శక్తి శైలిలో కొలవబడుతుంది. ఆవగింజ లాంటి కొంచెం విశ్వాసం, నిజాయితీగా జీవిస్తే జీవితాలను మార్చగలదు. ఆధ్యాత్మికంగా, మనం ప్రతిరోజూ అపొస్తలుల వలె “మా విశ్వాసాన్ని పెంచుము!” అని ప్రార్థించమని ఆహ్వానించబడ్డాము. అది మనకోసం అద్భుతాలు చేయడానికి కాదు. కానీ క్షమించడంలో, ప్రేమించడంలో మరియు పట్టుదల కలిగిన ఆశలో ఉండటంలో నమ్మకంగా ఉండటానికి మాత్రమె. విశ్వాసం అనేది దేవుని బహుమతి మరియు మన ప్రతిస్పందన కలబోసుకొనిన రెండు ప్రతిమలు. ప్రతి వ్యక్తిని దేవుని స్వరూపంలో సృష్టింపబడినట్లు చూడమని విశ్వాసం మనల్ని పిలుస్తుంది. మన సేవ కేవలం విధి కాదు, ఇతరులలో క్రీస్తును గుర్తించడం (మత్త 25:40). విశ్వాసం పర్వతాలను కదిలించగలిగినట్లే, ఇతరుల బాధలలో వారి సహవాసంలోకి మనల్ని కదిలించాలి (CCC 2448). అదే ప్రవక్త ఆమోసుని ప్రవచనం (ఆమో 7).

"ఆవాలు గింజ" ఉపమానం కూడా విశ్వాసం సేంద్రీయమైనదని, సృష్టిలాగే - నాటబడినది, పోషించబడినది మరియు పెరుగుతున్నది అని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. మనకు అప్పగింపబడిన జీవాధారిత భూమిని జాగ్రత్తగా పరిరక్షించువడానికి మన విశ్వాసం మనలను నిర్బంధింస్తుంది. ఫ్రాన్సిసు పోపు గారు  తన "లౌదాతో మీ సిన్యోరే" (“స్తుతింతును నిన్నే నా దేవా”) అనే తన ఉద్భోదనలో దేవుని సృష్టిని మనమే పరిరక్షించు కోవాలని ప్రపంచానికి పిలుపు నిచ్చాడు. సేవకుడి ఉపమానం “విశ్వ జనుల కాంతి” (లూమెన్ జెంత్సియుం – నెం  31) లో ప్రతి క్రైస్తవుడు - మతాధికారులు, మతపరమైనవారు మరియు సామాన్యులు - ప్రతిఫలాన్ని కోరుకోకుండా, దేవుణ్ణి మహిమపరచడం ద్వారా వినయపూర్వకమైన సేవ ద్వారా ప్రపంచాన్ని పవిత్రం చేయాలని పిలుపు నిచ్చింది మాతృ శ్రీసభ ఉల్లేఖనం. పునీత అగుస్తీను విశ్వాసాన్ని దాతృత్వానికి పునాదిగా చూశాడు. ఎందుకంటే విశ్వాసం లేకుండా ప్రేమ వృద్ధి చెందదు కాబట్టి. విశ్వాసం పూర్తిగా మేధోపరమైనది కాదు లేదా పూర్తిగా భావోద్వేగ వైఖరి కాదు. దాని మేధోపరమైన వైపు నుండి, మనం నిజమని నిర్ధారించే దానిని మాత్రమె ప్రకటిస్తుంది. ఇది మన:/స్పర్శ భావాలకు ప్రతిస్పందించే విషయం. ఇవి దేవునికి మనల్ని మనం ఇచ్చుకోవడానికి మనల్ని ప్రేరేపించే ఆత్మ బహుమతి. మనం మనకోసం మాత్రమే అనే భ్రమను వదిలేస్తే, అది మనకు అంతర్గత ఆధ్యాత్మిక వృద్ధి మార్గాన్ని తెస్తుంది. ఆ విశ్వాసం మనలో లోతైన అవగాహనను తాకుతుంది. దేవుని సన్నిధి మనకు మార్గనిర్దేశం చేస్తుంది మరియు సహాయపడుతుంది. అది మన జీవితాంతం వరకు మనతోనే ఉన్నప్పటికీ మన బాల్య విశ్వాసం మనల్ని యుక్తవయస్సులో నిలబెట్టలేదు. ఇది నిరంతర అధ్యాత్మక శిక్షణా ప్రక్రియ. అబ్రహం జీవితంలో ఉన్నట్లుగానే మనం పెరిగేకొద్దీ పెరుగుతుంది, మారుతున్నకొద్దీ మారుతుంది, పరిణతి చెందేకొద్దీ మనం పరిణతి చెందుతుంది.

మన ప్రపంచం సజీవమైన విశ్వాసం కోసం ఏడుస్తుంది. అర్ధం కాని మూలుగులతో మొరపెడుతుంది. విశ్వాసం వ్యక్తిగత ప్రార్థనలో దాగి ఉండిపోదు. అది శత్రువులను క్షమించడంలో చేతన కలిగి వుంటుంది.  పేదలకు సేవ చేస్తుంది. సృష్టిని రక్షిస్తుంది మరియు మానవ గౌరవాన్ని కాపాడుతుంది. అది ఒక దయగల చర్య అయినా, ఒక క్షమాపణ మాట అయినా, లేదా న్యాయం కోసం ఒక నిర్ణయం వంటి చిన్న చిన్న ప్రారంభాలకు భయపడుతూ న్యూనతకు లోను కాకూడదు. ఆవగింజ వలే, ఈ చిన్న చిన్న క్రియలు  దేవుని రాజ్యానికి గొప్ప సంకేతాలుగా పెరుగుతాయి. మనం ఇతరులకు సేవ చేసినప్పుడు, మనం దేవునికి సహాయం చేయడం లేదని గుర్తుంచుకుందాం. "మేము అనర్హమైన సేవకులం. మేము మా విధిని మాత్రమే చేసాము" అని తెలిసిన శిష్యులుగా మనం మన క్రైస్తవ ధర్మాన్ని జీవించూదాము. రాజకీయ, ఆర్థిక కుటుంబం, వృత్తిపరమైన మరియు సామాజిక జీవితమoతా ఈ  స్ఫూర్తితో నిండి ఉండాలి. "మీరు దేవునికి ఉపయోగకరంగా ఉండాలనుకుంటే, సేవ చేయండి" అని పునీత  జోస్ మరియ  ఎస్క్రివా నొక్కిచెప్పారు. "ఉపయోగకరంగా ఉండటం" అంటే మానవ గౌరవ పొగడ్తలు, కోరుకోకుండా ఉదారమైన సేవ జీవితాన్ని గడపాలని ఆయన కోరుకున్నాడు. ప్రపంచానికి సేవ చేసే మరియు మార్పు తెచ్చే మన వినయపూర్వక విశ్వాసాన్ని ప్రభువు పెంచుగాక! అప్పుడు మన హృదయాలలో నాటిన ఆవగింజ కుటుంబాలలో, సమాజంలో మరియు సృష్టిలోనే ఫలాలను ఇస్తుంది.

“ప్రభూ, నీవు ఎప్పటికీ స్తుతించబడాలి. స్తుతించబడాలి. అల్లెలూయ”.

 

 

 

 

 

 

The Vitality of the Mustard Seed in the Kingdom: Hab 1:2-3; 2:2-4; 2 Tim 1:6-8,13-14; Lk17:5-10 (27 /C)

 

The Vitality of the Mustard Seed in the Kingdom

 

Hab 1:2-3; 2:2-4; 2 Tim 1:6-8,13-14; Lk17:5-10 (27 /C)

The Lord is faithful in all his words and loving in all his deeds. Alleluia.

 

Today’s first reading comes from the Prophet Habakkuk.  Habakkuk lived around 650 years before the Lord.  It was a time of violence.  The Babylonians had conquered the Assyrians and were threatening or attacking the rest of the world, including the Kingdom of Judah.  The Jews themselves were continually assaulting each other.  Hatred and violence were seen as part of life, even accepted. Habakkuk’s society was not all that much different than ours, where violence and might are glorified and the weak are kept in their place. His society cried, “How long, O Lord? I cry for help, but you do not listen! I cry out to you, “Violence!” but you do not intervene…”

 

Today’s Gospel begins with the apostles’ plea: “Lord, increase our faith!” and Jesus’ striking reply about the mustard seed. This plea speaks not only to our inner life, but also to how we live faith in society—through justice, solidarity, and love. Faith is not measured in size but in vitality. A little faith, like a mustard seed, can transform lives if lived sincerely. Spiritually, we are invited to pray like the apostles every day: “Increase our faith!”—not to perform wonders for ourselves, but to remain faithful in forgiving, loving, and persevering in hope. Faith is both God’s gift and our response. Faith calls us to see every person as created in God’s image. Our service is not just duty, but a recognition of Christ in others (Mt 25:40). Solidarity, just as faith moves mountains, must move us into communion with the suffering of others as a preferential option (CCC 2448) as the Prophet Amos proclaimed (Am 7).

 

Even the “mustard seed” image reminds us that faith is organic, like creation itself—planted, nourished, and growing.  Our faith that obliges us to care for the earth is entrusted to us. Pope Francis, in his “Laudato Si” exhorted us to take our stewardship of God’s creation. The parable of the servant echoes Lumen Gentium (no. 31): every Christian—clergy, religious, and lay—is called to sanctify the world by humble service, not seeking reward but glorifying God. St. Augustine viewed faith as the foundation of charity, as without faith, love cannot flourish. Faith is neither a purely intellectual nor a purely emotional attitude. From its intellectual side, it professes what we judge to be true. It is a matter of responding to feelings. These are a gift of the Spirit that moves us to give ourselves to God. If we let go of the illusion of being only for ourselves, it can bring us inner spiritual growth. Faith touches an awareness deep within us, an awareness of God’s presence guiding and helping us. It is an ongoing process, growing as we grow, changing as we change, maturing, and we mature as it was in the life of Abraham. Our childhood faith cannot sustain us in adulthood. It develops into something that lasts with us till the end of our lives.

 

Our world cries for faith that is alive. Faith does not hide in private prayer; it forgives enemies, serves the poor, protects creation, and defends human dignity. Let us not fear small beginnings—whether it is one act of kindness, one word of forgiveness, or one decision for justice. Like a mustard seed, these small acts grow into great signs of God’s Kingdom. And let us remember that when we serve others, we are not doing God a favor. We are simply living our vocation as disciples who know: “We are unworthy servants; we have only done what was our duty.”  All our family, professional, and social life, in the political, economic world, etc., has to be imbued with this spirit. “If you want to be useful, serve”, asserted St. Josemaría Escrivá; he wanted us to understand that “to be useful” we have to live a life of generous service without seeking honors, human glory, or applause. May the Lord increase our humble faith that serves and transforms the world. Then the mustard seed planted in our hearts will bear fruit in families, in society, and in creation itself.

 

May you be praised, Lord, and extolled for ever. Alleluia.

లాజరులో క్రీస్తు శరీరాన్ని గౌరవించుదాం ఆమో 6:1,4-71; 1 తిమో 6:11-16; లూకా 16:19-31 (26 /C)

లాజరులో క్రీస్తు శరీరాన్ని గౌరవించుదాం

ఆమో 6:1,4-71; 1 తిమో 6:11-16; లూకా 16:19-31 (26 /C)

“నా నామమున మీకు నీళ్లు త్రాగనిచ్చువాడు తన ప్రతిఫలమును కోల్పోడు అని ప్రభువు చెప్పుచున్నాడు” (DO) 

లూకా సువార్తను తరచుగా పేదల సువార్తగా సూచిస్తారు వేద శాస్త్రులు. కారణం, ఈ సువార్త పేదల పట్ల దేవునికి ఉన్న కనికర ప్రేమ ప్రాధాన్యతను సుస్థిరంగా ప్రతిబింబింప చేస్తుంది (లూకా 4:18; 6:20) కాబట్టే! దీని ప్రకారంగా, సువార్తనంతట పేదలు మరియు అణగారిన వారి బాధనే ప్రతిబింబిoప చేస్తాడు లూకా. నేటి సువార్తలోని “లాజరు” అనే పేరు హీబ్రూ పేరు ఎలీయెజరు నుండి తీసుకోబడింది. లాజరు అంటే “దేవుడు నా సహాయం” లేదా “దేవుడు సహాయం చేస్తాడు” అని అర్థం. ఊర కుక్కల మధ్య రసి కారే పుండ్లతో దేహి అని అరచే లాజరు అనే బిచ్చగాడి పాత్ర, పరలోకంలో అబ్రాహాము వక్ష: స్థలంలో కూర్చోనడం చూపిస్తే, మరోప్రక్క నరకంలో హింసల పాలవుతున్న ధనవంతుడిని చూపిస్తున్నాడు లూకా. ఎందుకు అలా జరిగింది? లాజరును తన ఇంటి ద్వారం చెంత నుండి గెంటి వేసే క్రూరుడైన ధనవంతుడిగా చూపించడు లూకా సువార్తికుడు. తన పంచ పక్ష భోజన బల్ల నుండి జారిపడిన రొట్టె ముక్కలను అందుకొన సాహసించే లాజరును అతను గెంటి వేయనూ లేదు. అందునా అతను ఉద్దేశపూర్వకంగా అతనిపై ఎలాంటి క్రూరాత్వాన్ని చూపించనూ లేదు. మరి ఆ ధనవంతుడు చేసిన పాపం ఏమిటి?

మానవ శాస్త్ర (Anthropological) దృక్కోణం నుండి, ఈ ఉపమానం ప్రతి మానవుడు దుర్బలుడు, పరిమితుడు మరియు మరణానికి సిద్దుడు అని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. “జాతస్య మరణం దృవం” అని జ్ఞాపకం చేస్తుంది. లాజరు పాత్ర – ధనిక ద్వారం వద్ద పడిపోయిన, నయంకాని వైరస్ జబ్బులతో నిండిపోయిన, లోకంచే నిర్లక్ష్యం చేయబడిన పేదలు, అణగారిన వారి  బాధలను, బలహీనులను, ఆకలితో మల మలలాడే, చివరకు విస్మరించబడిన వారిని సూచిస్తూ దేవుని బిడ్డలుగా వారి గౌరవ ప్రతిష్టలను నిలుపుతుంది. ధనవంతుని పాత్ర తనతోటి మానవ సంబంధ స్వభావాన్ని (nature of human relation) మరచిపోయి, స్వయం సమృద్ధిలో తనను తాను మూసుకుపోయే హీన స్వభావాన్ని సూచిస్తుంది. వాటికను రెండవ మహాసభ అందించిన “ఆధునిక కాలంలో తిరుసభ పరిచర్య నిబంధనా నిర్మాణo: ఆనందం మరియు ఆశ” (Gaudium et Spes) అనే సిద్ధాంత బోధనలో "మనిషి... తనను తాను నిజాయితీగా ఇచ్చుకున్న బహుమతి ద్వారా తప్ప తనను తాను పూర్తిగా కనుగొనలేడు" (GS 24) అని మనకు గుర్తు చేస్తుంది. ధనవంతుని విషాదం ఏమిటంటే, అతను సంపదను కలిగి ఉండటం కాదు, కానీ అతను తన ద్వారం వద్ద వ్రణములతో పడి ఉన్న తన తోటి మానవ సోదరుని వైపు కనీస కంటి చూపు లేకపోవడం. ధనవంతులుగా వుండడం అనేది ఎన్నడు ఖండించబడలేదు పరిశుద్ధ గ్రంథంలో. కానీ అతని ఇంటి ముంగిట వారి బాధలను గ్రహించకుండా అంధుడిగానూ మూగ వానిగా తన కష్టాలలో తనను వదిలివేసి తన కాళ్ళ మీద తనను తాను నిలబడడానికి సహాయం చేయడంలో తాను విఫలవ్వడంలోనే ఖండించబడ్డాడు. అటువంటి వారికి మోషే, ఆమోసు లాంటి ప్రవక్తలు మరియు దయాకనికర, న్యాయ స్పందన కోసం పిలుపునిచ్చే దేవుని వాక్యం అందించబడింది. కానీ వారు పెడచెవిన పెడుతున్నారు. కాబట్టి, తన వారు ఒకరు మృతులలో నుండి లేచి వచ్చి బోధించినా, వారు నమ్మరు. అందుకే దైవ స్వరాన్ని ఆలకించే మారు మనస్సుకు సమయం ఇప్పుడే, రేపు కాదని ఈ ఉపమానం మనకు ఒక హెచ్చరిక చేస్తుంది.

ఈ ఉపమానం ఒక సుస్థిరమైన సందేశాన్ని ప్రతిధ్వనిస్తుంది. దేవుడు పేదలను ఉద్ధరిస్తాడు మరియు గర్విష్ఠులను పడగొడతాడు (లూకా 1: కీర్తన 113: 7). రెండవ వాటికను మహాసభ  “దేవుని వాక్య సమృద్ధి దాని అధికారం” గురించి ప్రతి ఘటిస్తుంది. “దేవుని వాక్యం” (Dei Verbum) అనే తన అధికార పత్రంలో,  "మన రక్షణ కోసం" ఈ వుల్లెఖనం ఇవ్వబడిందని మనకు చెప్పబడింది (DV 11). అయినప్పటికీ ధనవంతులు తమ హృదయాలను కఠినతరం చేసుకుంటున్నారు. మహత్కార్య సంకేతాల కోసం వేచి ఉండకూడదని, ప్రతి ఆదివారం మనం వినే వాక్యం ఇప్పుడే ఇక్కడే మన మనస్సు మార్పు చెందనివ్వాలని మనకు హెచ్చరిక చేస్తుంది. తిరుసభ సామాజిక బోధనా (Social Teachings of the Church) దృక్కోణం నుండి, ఈ  ఉపమానం మరింత అత్యవసరతను సంతరించుకుంటుంది. “ఆనందం మరియు ఆశ” (Gaudium et Spes) సిద్ధాంత బోధనలో, "ఈ యుగపు మనుషుల ఆనందాశలు, దుఃఖాలు, ఆందోళనలు, ముఖ్యంగా ఎలాంటి బాధలకైనా గురి అయ్యే పేదల బాధసాధాకాలన్నీ క్రీస్తును అనుసరించే శిష్యులవే! అని బోధిస్తుంది (G.S 1). పుడమిన దేవునిచే సృష్టింపబడిన సమస్త సహజ వనర సంపద అందరికీ సరి సమాన ఉపయోగార్ధంగా వర్తింప ఉద్దేశించబడినదని ఈ కౌన్సిలు నొక్కి చెబుతుంది (G.S 69). కాబట్టి ఒకరికి కలిగిన సంపద అనేది తన గృహనిర్వాహకత్వపు బాధ్యతే గానీ, అది ఒక ప్రైవేట్ కోట కాకపోవచ్చు. లాజరును విస్మరించడం అంటే లాజరులోని క్రీస్తును విస్మరించడమే కదా! అటువంటి లాజరును గౌరవించడం అంటే తనను తాను తన కాళ్ళ మీద నిలబడి తన జీవనోపాదిని సుస్థిరం చేసుకోవడానికి ఉత కర్రను అందించాలే కానీ తన జీవితాంతం పరాన్నజీవిగా మార్చి బిచ్చగానిగా మార్చడం కాదు.

పునీత జాన్ క్రిసోస్టమ్, “మీరు క్రీస్తు శరీరాన్ని గౌరవించాలనుకుంటున్నారా? ఆయన నగ్నంగా ఉన్నప్పుడు ఆయనను నిర్లక్ష్యం చేయవద్దు. బయట చలిలో నగ్నత్వంతో బాధపడుతున్నప్పుడు తనను నిర్లక్ష్యం చేస్తూ, ఇక్కడ చర్చిలో పట్టు వస్త్రాలతో ఆయనను గౌరవించవద్దు” అని హెచ్చరించాడు. ఈ హెచ్చరిక పేదలను మేల్కొల్పి సహాయం అందించే దాతలుగా జాగురుత పరుస్తుందే కానీ నిత్యం చేయి చాచే వాళ్ళుగా మలచదు. “విశ్వ జనుల కాంతి” (Lumen Gentium) అనే తిరుసభ సిద్ధాంత ప్రకటనలో - ‘తిరుసభ దేవునితో ఐక్యత’ అనేది ఒక దివ్య సంస్కారమనీ, అలాగునే ‘సమస్త మానవ జాతి ఐక్యత’ కూడా ఒక దివ్య సంస్కారమనీ మనకు గుర్తు చేస్తుంది (LG 1). తిరుసభ “తాను నిజంగా మానవాళితోనూ మరియు దాని చరిత్రతో లోతైన బంధాలలో/ ద్వారా ముడిపడి ఉందని మనకు గుర్తు చేస్తుంది” (GS 1). మనం నిజంగా క్రీస్తులో ఒకే శరీరం అయితే, లాజరు మన శరీరమే లేదా సోదరుడు. అతని బాధ మన బాధ్యత. ఈ ఉపమానం మనల్ని భయపెట్టడానికి కాదు, మనల్ని మేల్కొల్పడానికి ఇవ్వబడింది.  శాశ్వతత్వంలో ధనవంతుడిని మరియు లాజరును వేరు చేసిన గొప్ప అగాధం చరిత్ర జీవితంలో ఇప్పటికే ఉదాసీనత, అంధత్వం, నిర్లక్ష్యం మరియు హృదయ కాఠిన్యం ద్వారా తవ్వబడింది. కానీ నేటి సువార్త మనకు ఆశను అందిస్తుంది. నేడు, ఆ అగాధాన్ని మన జీవితంలో, విద్యా చైతన్యం, దాతృత్వం, సంఘీభావం మరియు మారు మనస్సు ద్వారా దాటవచ్చు. క్రీస్తులో అనేకమంది లాజరులను  స్వీకరించడానికి ఆయనే స్వయంగా తన శాశ్వత విందుకు మనలను స్వాగతిస్తూ, ఆ విందు కొరకు సిద్ధం కావడానికి మనకు కృపను ఇస్తాడు.

“ఈ అత్యల్పులలో ఏ ఒక్కనికి మీరు ఏమి చేసితిరో, అది నాకు చేసితిరని నిశ్చయముగా మీతో చెప్పుచున్నాను” (మత్త 25:45)

 

 

Honoring the Body of Christ in Lazarus Am 6:1,4-71; 1Tim 6:11-16; Lk 16:19-31 (26 /C)

 

Honoring the Body of Christ in Lazarus

Am 6:1,4-71; 1Tim 6:11-16; Lk 16:19-31 (26 /C)

“Whoever gives you a drink of water in my name, will not lose his reward, says the Lord” (DO)

 

The Gospel of Luke is often referred to as the Gospel of the poor. It consistently highlights God’s preferential love for the poor (Lk 4:18; 6:20). Accordingly, the whole gospel reflects upon the poor and the marginalized. The name Lazarus in today’s gospel is taken from the Hebrew name Eliezer, meaning “God is my help” or “God will help”. The scene of the Gospel is presented as Lazarus, the beggar, covered with ulcerated sores, amid the dogs, sitting in the bosom of Abraham, and the rich man in torment. Why was it so? Luke the evangelist does not show the rich man chasing Lazarus out of his gate. Neither did he object to his receiving the bread flung away from his table, nor was he deliberately cruel to him. What was the sin of the rich man, then?

From an anthropological perspective, this parable reminds us that every human being is fragile, finite, and destined for death. Lazarus, lying at the gate, covered in sores, ignored by the world, represents the poor, suffering, frail, hungry, and finally ignored, retains the dignity of a child of God. The rich man represents a humanity that forgets its relational nature, closing itself in self-sufficiency. Vatican II reminds us in Gaudium et Spes that “man… cannot fully find himself except through a sincere gift of himself” (GS 24). The tragedy of the rich man is not that he had wealth, but that he failed to give at least some attention and concern to his fellow human brother to make him better himself at the gate. The rich man is not condemned for being wealthy, but for being blind and deaf, to make him stand by himself in sufferings. He had the voice of Moses, Amos, the prophets, and the Word of God calling for mercy and justice, but he neglected them. And so, even if one were to rise from the dead, he would not believe. This is a warning for us to be attentive to the word of God. The time for grasping it is now, not tomorrow.

Secondly, this parable echoes the consistent message. God lifts the poor and casts down the proud (Lk 1: Ps 113:7). Vatican II insists on the sufficiency and authority of God’s Word. In Dei Verbum, we are told that Scripture is given “for our salvation” (DV 11). We are warned not to wait for signs, but to let the Word we hear each Sunday transform us now. From the lens of the Church’s social teaching, the parable becomes even more urgent. Vatican II teaches that “the joys and the hopes, the griefs and the anxieties of the men of this age, especially those who are poor or in any way afflicted, are the joys and hopes, the griefs and anxieties of the followers of Christ” (Gaudium et Spes, 1). The Council also emphasizes that the goods of the earth are destined for all: “God intended the earth with everything contained in it for the use of all human beings and peoples” (Gaudium et Spes, 69). Wealth, therefore, is a stewardship, not a private fortress. To ignore Lazarus is to ignore Christ himself. Respecting Lazarus is to help the poor become independent breadwinners and not dependent beggars for life.

St. John Chrysostom asked: “Do you want to honor the body of Christ? Do not neglect him when he is naked. Do not honor him here in the church with silken garments while neglecting him outside suffering from cold and nakedness.” It calls for love of conscientizing the poor to become contributors rather than recipients. Lumen Gentium reminds us that the Church is a sacrament of unity with God and of the unity of the whole human race (LG 1). She “recognizes that she is truly linked with mankind and its history by the deepest of bonds” (GS 1). If we truly are one Body in Christ, then Lazarus is our body or brother. His suffering is our responsibility. The parable is not given to frighten us but to awaken us. The great chasm that separated the rich man and Lazarus in eternity was dug already during life by indifference, blindness, neglect, and hardness of heart. But the Gospel offers us hope. Today, in this life, that chasm can still be crossed by the love of education, solidarity, and conversion. May the Lord give us the grace to receive them in Christ and thus prepare for the eternal banquet where he himself will welcome us.

“Truly I tell you, whatever you did for one of the least of these, you did for me” (Mt 25:45)

Green Leaf of Righteous Wealth Am 8:4-7; 1 Tim 2:1-8; Lk 16:1-13 (25/ C)

 Green Leaf of Righteous Wealth 

Am 8:4-7; 1 Tim 2:1-8; Lk 16:1-13 (25/ C)

“Christians should handle the affairs of temporal life with an eye toward eternal life.”

 

The relation of the steward to the rich man in today’s Gospel calls for application to our relationship with God. It is to be seen in the use of our talents of stewardship entrusted by God. The term “steward” is applied here to indicate this relation. Each of us is endowed with a charge of God’s property. That is our own constitution—physical, mental, moral—is a trust. All our endowments—talents, money, relationships, social positions are properties of which we are farmers. If we think that we can do as we like with them, it would be false to our creator and false to ourselves. God has given us the power of dominance in the right way (Ps 8:4) to govern them. Do we realize this, or do we sadly forget the fact of stewardship? Are we not, in many ways, changing the tenant into the master, the steward into the owner?

Christian stewardship is the administration of the Christian life. When we are depressed about the trade of something, of hard, dull times, the prophecy of the Prophet Haggai is reflected, “Give careful thought to your ways. You have planted much, but harvested little. You eat but never have enough. You drink but never have your fill. You put on clothes but are not warm. You earn wages, only to put them in a purse with holes in it” (Hag 1:5-6). Augustine of Hippo says, “Even though you possess plenty, you are still poor. You abound in temporal possessions, but you need things eternal” (Sermon 56, 9). Regarding Christian objects, what should be the steward’s prudence in the conduct of benevolent enterprises? Competition is healthy in certain limited areas. Diffuse causes not only ill health: it might become a scandal.

Pope Leo XIV, in a recent interview with a Catholic News site, said that the polarization in society is being driven in part by a “wider gap between the income levels of the working class and the money that the wealthiest receive”. Mammon is meant to be an instrument for the accomplishment of our stewardship. The things of this world are the mammon of unrighteousness, or the false mammon. Christ insists we cannot serve both (Lk 16: 13). God requires us to spend mammon on the needy while the world demands spending on one’s own lusts. It is impossible to reconcile their services. The only faithfulness to the one is to break with the other. Do we need to make ourselves of the mammon of unrighteousness, as the steward with his lord’s goods made his lord’s tenants his friends to inherit the life of comfort?

Luke concludes the parable of Jesus with a lesson that stands as a question: Who is the master in charge of our lives? Our “master” is that which governs our thought-life, shapes our ideals, and controls the desires of the heart and the values we choose to live by. We, as farmers, need to cultivate Christ’s spirit-oriented values and, as stewards, surrender them on his return when we meet him at our resurrection. Our money, time, and possessions are precious resources and gifts from God. Those who trust in their riches will fall, but the righteous will thrive like a green leaf (Pro 11:28). We can guard them jealously for ourselves alone or allow them for the benefit of the needy in his kingdom.

“Those who can be trusted in small things can also be trusted in great things.”