Ruler of the Kings of the Earth 2 Sam 5:1-3; Colos 1:12-20; Lk 23:35-43 (C )

Ruler of the Kings of the Earth

 

2 Sam 5:1-3; Colos 1:12-20; Lk 23:35-43 (C )

 

“He will judge the world with justice, and the peoples with equity”

 

Today we celebrate the great solemnity of Our Lord Jesus Christ, King of the Universe, a feast that stands like a crown on the final Sunday of the liturgical year. Although it sounds ancient, this feast is surprisingly modern. Pope Pius XI established it in 1925 through his Encyclical Quas Primas (In the first). The world at that time was shaken by rising nationalism, totalitarian regimes, and the growing belief that humanity could save itself without God. People placed their faith in political ideologies, military power, and human progress. Pius XI saw clearly that when Christ is pushed out of public and personal life, confusion and violence take his place. So he instituted this feast to remind the world that only Christ is the true King who brings peace, justice, dignity, and freedom.

 

Today’s Scripture presents us “the ruler of the kings of the earth” (Rev 1:5), completely unlike the rulers of this world and “one like a Son of Man coming on the clouds of heaven” (Dan 7:13) to establish an indestructible kingdom beyond time, history, and creation. But most strikingly, we see Jesus reigning not from a golden throne but from the Cross. His crown is made of thorns, his robe of precious blood, and his scepter of a nail-pierced hand. And yet, from this throne, he exercises his kingly authority: “Today you will be with me in Paradise” (Lk 23:43). His kingship is not domination but self-giving love, not coercion but compassion. The Church teaches that Christ is King by nature, the only Son of God, who conquered victory over sin, the powers of darkness, and death. He transforms souls that enlighten families, communities, and societies. He liberates everyone by his precious blood, sustaining them through the Eucharist and their minds. The early Church Fathers, St. Augustine and St. Ambrose said that Christ reigns in a kingdom of truth where no lie can enter, restoring the divine image in each person.

 

 Today, many false kings claim our attention with political ideologies, social media platforms, material success, and even our own ego. These kings promise freedom but often deliver emptiness and addiction. Only Christ the King offers what the human heart truly longs for. In a world of violence, he is the Truth, peace, and reconciliation. In a world of loneliness, he is Emmanuel (God with us). In a world of moral confusion and despair, he is the Way and hope. To proclaim Christ as King in today’s world is to refuse the dictatorship of relativism, the slavery of consumerism, and the illusion of self-sufficiency. It is to declare that our lives belong not to passing trends or shifting ideologies but to the eternal Lord of history. As we end the liturgical year, Christ the King invites each of us to a very personal reflection: Who truly reigns in my life? Christ does not impose his kingship upon us. Like the repentant thief, we are invited to say, “Jesus, remember me when you come into your kingdom.” And like a true and merciful king, Jesus responds, “Today you will be with me in Paradise, the blissful heaven.

 

May Christ reign in our hearts, in our families, in our Church, and in our world.

విశ్వ రాజుల పాలకుడు 2 సమూయేలు 5:1-3; కొలొస్సయులు 1:12-20; లూకా 23:35-43 (C)

 

విశ్వ రాజుల పాలకుడు

 

2 సమూయేలు 5:1-3; కొలొస్సయులు 1:12-20; లూకా 23:35-43 (C)

"ఆయన లోకానికి న్యాయంగానూ, ప్రజలకు న్యాయంగానూ తీర్పు తీరుస్తాడు"

 

ఈ రోజు మనం విశ్వానికి రాజు అయిన మన ప్రభు యేసుక్రీస్తు రాచరికపు వేడుకను జరుపుకుంటున్నాము. ఇది అర్చన కాల సంవత్సరపు చివరి ఆదివారం గొప్ప కిరీటంలా నిలచి వుంది. ఇది పురాతనమైనదిగా అనిపించినప్పటికీ, ఈ వేడుక మాత్రం ఆశ్చర్యకరంగా ఆధునికమైనదే! 11 వ భక్తినాధ పోపు గారు దీనిని 1925లో తన “క్వాస్ ప్రిమాస్” అంటే “మొదటిది” ఆనే విశ్వలేఖ బోధనా ద్వారా స్థాపించారు. ఆ సమయంలో ప్రపంచం పెరిగిపోతున్న జాతీయవాదం, నిరంకుశ పాలనలు మరియు “దేవుడు లేని మానవత్వం” మరియు తనను తాను రక్షించుకోగలననే నమ్మకాలతో ఊయలలూగి పోతున్న రోజులవి.   రాజకీయ సిద్ధాంతాలు, సైనిక శక్తి మరియు మానవ పురోగతిపై ప్రజలు తమ విశ్వాసంను నిలుపుకున్నారు. ప్రజలు తమ వ్యక్తిగత జీవితం నుండి క్రీస్తు ప్రభువును బయటకు ననెట్టి వేసినపుడు, గందరగోళం, హింస అతని స్థానంలోకి వస్తాయని 11 వ భక్తి నాధ పోపు గారు స్పష్టంగా సమాజ భవితను చూశారు. కాబట్టి శాంతి, న్యాయం, గౌరవం మరియు స్వేచ్ఛను తెచ్చే నిజమైన రాజు క్రీస్తు మాత్రమే అని ప్రపంచానికి గుర్తు చేయడానికే అతను ఈ పండుగను  స్థాపించారు.

 

నేటి లేఖనాలు మనకు "భూలోక రాజులకు అధిపతి" (ప్రకటన 1:5) క్రీస్తు ప్రభువే అని ఉద్బోధన చేస్తుంది. అతను ఈ లోక పాలకులకు పూర్తి భిన్నంగానూ మరియు "ఆకాశ మేఘాలపై వస్తున్న మనుష్యకుమారుడు" (దానియేలు 7:13). కాలం, చరిత్ర మరియు సృష్టికి అతీతంగా వినాశనం కాని రాజ్యాన్ని స్థాపిస్తాడు ఈ రాజు. కానీ చాలా అద్భుతంగా, యేసు బంగారు సింహాసనం నుండి కాకుండా శిలువ నుండి పరిపాలిస్తున్నట్లు సువార్తలు మనకు చూపిస్తున్నాయి. అతని కిరీటం ముళ్ళతో తయారు చేయబడింది. అతని విలువైన రక్తపు వస్త్రం రాజ వస్త్రం. మేకులతో గుచ్చబడిన చేతులే తన  రాజదండం. అయినప్పటికీ, అటువంటి సింహాసనం నుండే అతను తన రాజ్య అధికారాన్ని పాలిస్తాడు. "ఈ రోజే నీవు  నాతోపాటు స్వర్గంలో ఉంటావు" (లూకా 23:43) అన్న ప్రమాణం ఈ నీతి పాలనను మనకు గుర్తు చేస్తుంది. అతని రాజ్యం ఆధిపత్యం కాదు, స్వీయార్పణ  ప్రేమ, బలోపేత పెత్తనం అంతకంటే కాదు, అది కరిగిపోని కరుణ. క్రీస్తు స్వభావరీత్యా అతను రాజు అనీ, దేవుని ఏకైక కుమారుడనీ మరియు  పాపం, చీకటి శక్తులు, మరణంపై విజయం సాధించాడని మాతృ తిరుసభ మనకు బోధిస్తుంది. అలాగునే అతను కుటుంబాలు, సంఘాలు సమాజాలను ప్రకాశవంతం చేసేటటువంటి  ఆత్మలుగా మన ఆత్మలను  మారుస్తాడు అని విస్వసిస్తుంది. అతను తన విలువైన రక్తం ద్వారా ప్రతి ఒక్కరినీ విముక్తి చేస్తాడు. దివ్య సత్ర్పసాద వరం ద్వార మన మనస్సులను నిలబెడతాడు. తిరుసభ పితృ పాదులు, పునీత అగుస్టిను  మరియు పునీత ఆంబ్రోసు లాంటి వారు, క్రీస్తు సత్యపు రాజ్యంలో పరిపాలిస్తున్నాడు కాబట్టి, అక్కడ అబద్ధం ప్రవేశించలేదనీ, ప్రతి వ్యక్తిలో దైవీక ప్రతిరూపo మాత్రమె పునరుద్ధరింప బడుతుందని బోధించారు.

 

నేడు, చాలా మంది నకిలీ రాజులు తమ రాజకీయ సిద్ధాంతాలతో, సోషల్ మీడియా వేదికలతో, భౌతిక విజయాలతో మన దృష్టిని ఆకర్షిస్తున్నారు. దానికి మన స్వంత అహం కూడా జోడి అవుతుంది. ఈ రాజులు స్వేచ్ఛను మనకు వాగ్దానం చేస్తున్నారు. కానీ అది తరచుగా శూన్యత మరియు వ్యసన జీవితం మాత్రమె. మానవ హృదయం నిజంగా కోరుకునేది క్రీస్తు రాజును మాత్రమే. హింస ప్రపంచంలో, ఆయన సత్యం, శాంతి మరియు ఒక ప్రామాణికమైన సయోధ్య. ఒంటరితనంలో ఉన్న ప్రపంచంలో, ఆయన ఇమ్మానుయేలు (మనతో ఉన్న దేవుడు). నైతిక గందరగోళం మరియు నిరాశతో కూడిన ప్రపంచంలో, ఆయనే మనకు మార్గం మరియు ఆశ. నేటి ప్రపంచంలో క్రీస్తును రాజుగా ప్రకటించడం అంటే సాపేక్షవాదపు  నియంతృత్వాన్ని, వినియోగదారుల బానిసత్వాన్ని మరియు స్వయం సమృద్ధి భ్రాంతిని తిరస్కరించడమే కదా! మన జీవితాలు గడచిపోయే ధోరణులకు లేదా మారుతున్న సిద్ధాంతాలకు చెందినవి కావు. కానీ శాశ్వత ప్రభువుకు చెందినవని. మనం అర్చనా సంవత్సరాన్ని ముగించేటప్పుడు, క్రీస్తు రాజు మనలో ప్రతి ఒక్కరినీ తన వ్యక్తిగత ప్రతిబింబానికి ఆహ్వానిస్తున్నాడు. ఈ తరుణంలో మన ముందు నిలిచే పెద్ద ప్రశ్న,  నా జీవితాన్నినిజంగా ఎవరు పరిపాలిస్తున్నారు? క్రీస్తు తన రాజరికపు ఆంక్షలను మనపై విధించడు. పశ్చాత్తాపపడిన దొంగ, "యేసు, నీవు నీ రాజ్యంలోకి వెళ్లి నప్పుడు నన్ను గుర్తుంచుకో" అని అడిగినట్లు మనం కుడా అలా అర్ధించడానికి ఆహ్వానించబడ్డాము. అపుడు దయగల విశ్వ పాలకుల రాజు యేసు మనతో, “ఈ రోజు నువ్వు నాతో పాటు పరదైసులో, ఆనందకరమైన స్వర్గంలో ఉంటావు” అని  దయ చూపుతాడు.

 

“క్రీస్తు మన హృదయాలలో, మన కుటుంబాలలో, మన సంఘంలో మరియు మన ప్రపంచంలో రాజ్యం చేయుగాక!”

“మీ రాజ్యము వచ్చును గాక!

The Sun of Righteousness Mal 3:19-20; 2 Thes 3:7-12; Lk 21:5-19 (C 33)

 

The Sun of Righteousness

 

Mal 3:19-20; 2 Thes 3:7-12; Lk 21:5-19 (C 33)

“The sun of righteousness will rise with healing in its wings” (Mal 4:2)

 

Today, the Gospel speaks to us about the final coming of the Son of Man. As the liturgical year draws to a close, the Church sets before us the mystery of the Parousia, and at the same time invites us to reflect on the “last things”: death, judgment, hell, or heaven. The Greek term “Parousia” combines the prefix “para” meaning “beside,” with “ousia,” meaning “essence,” indicating a presence alongside. Its literal meaning is “presence,” “coming,” or “arrival.” It is often used in the New Testament to refer to the Second Coming of Christ. There is a conception of the day of Lord in the Jewish scriptures. The Jews regarded time as being in two ages. First, there was the age that was altogether evil, incapable of being cured, and fit only for destruction. There will be a golden age of God to come. But in between the two there would be the day of the Lord, which would be a terrible time of cosmic upheaval and destruction, the desperate birth-pangs of the new age. However, it also reflects the Parousia, the Lord’s day.

 

The Old Testament presents us that the Lord’s day would be a day of terror, “Behold the day of the Lord comes, cruel with wrath and fierce anger, to make the earth a desolation and to destroy its sinners from it” (Is 13:9; compare Joel 2:1-2; Amos 5:18-20; Zep 1:14-18). It would come suddenly. “The day of the Lord will come like a thief in the night” (1 Thes 5:2; compare 2 Pet 3:10). It would be a day when the world would be shattered. “The stars of the heavens and their constellations will not give their light; the sun will be dark at its rising and the moon will not shed its light.... Therefore…the heavens tremble, and the earth will be shaken out of its place in the day of his fierce anger” (Is 13:10-13; compare Joel 2:30-31). In the same way, the day of the Lord was one of the basic conceptions of religious thought in the time of Jesus presented by the evangelist (Lk 21:9; 21:11; 21:25-26).

 

God is just and gives each person what he or she has earned on earth. He neither punishes nor rewards arbitrarily. He respects our freedom. Yet we must keep in mind that once we leave this world, we will no longer have the freedom to choose. “To die in mortal sin without repenting and accepting God’s merciful love means remaining separated from him forever by our own free choice” (CCC 1033). In the second part of today’s Gospel, Jesus warns that his followers will face persecution for their beliefs. Luke presents persecution as an opportunity for the followers of Jesus, for “It will lead to your giving testimony” (Lk 21:13). In persecution, God’s wisdom and power will be shown in the example of followers of Jesus. Perseverance in the face of persecution will lead us to salvation. Here, Jesus assures us that God is present to all believers, even in times of trouble. Ultimately, as disciples of Jesus, we try to follow his example, trusting in God’s mercy and protection even when we face difficulties.

 

 

 

“He will judge the world with equity and the peoples in his truth”

నీతి సూర్యుడు రానై యున్నాడు మలాకీ 3:19-20; 2 థెస్స 3:7-12; లూకా 21:5-19 (C 33)

 

నీతి సూర్యుడు రానై యున్నాడు

 

మలాకీ 3:19-20; 2 థెస్స 3:7-12; లూకా 21:5-19 (C 33)

“మీకు నీతి సూర్యుడు ఉదయించును. అతని రెక్కలు ఆరోగ్యము కలుగజేయును” (మలాకీ 4:2)

 

నేటి సువార్త మనుష్యకుమారుని రెండవ రాకడ గురించి హెచ్చరిస్తుంది. అర్చనా సంవత్సరం ముగిసే సమయానికి, మాతృ శ్రీసభ “పరూసియా” (క్రీస్తు పునరాగమనం) రహస్యాన్ని మన ముందు ఉంచుతుంది. అదే సమయంలో "అంతిమ  విషయాలు" - మరణం, తీర్పు, నరకం లేదా స్వర్గం వంటి విషయాల గురించి ఆలోచించమని మనల్ని ఆహ్వానిస్తుంది. గ్రీకు పదం “పరూసియా” అనేది  “పారా” (ప్రక్కన) మరియు “ఊసియ” (సారాంశం) అనే రెండు పదముల కలియకే “పరూసియా”. దీని సాహిత్యపరమైన అర్థం “ఉనికి,” లేదా “రాక”. ఈ “పరూసియా” నూతన నిబంధనలో తరచుగా “యేసు రెండవ రాకడ”ను అందునా ఆదిమ క్రైస్తవ్యం సుమారు క్రీ. శ. 64 దశకంలోనూ మరియు నేటి సిద్దాంతిక వేదాంతం సూచిస్తూ వుంటుంది. యూదుల లేఖనాలలో “ప్రభువు రోజు” అనే భావన ఒకటి ఉంది. ఆయా లేఖనాలు “సమయం” రెండు యుగాలలో ఉన్నట్లుగా భావిస్తున్నాయి. అది మొదట, పూర్తి చెడుగానూ, నయం చేయలేనిదిగానూ మరియు నాశనానికి మాత్రమే అర్హమైన యుగంగానూ  ఉంటుంది. రెండవది రాబోయే దేవుని స్వర్ణయుగం. కానీ ఈ రెండింటి మధ్య “ప్రభువు రోజు/గడియ”  అనేది ఉంటుంది. ఇది విశ్వ తిరుగుబాటు మరియు విధ్వంసం. ఇది ఒక నూతన యుగపు తీరనీ, ప్రసవ వేదనల భయంకరమైన సమయంగానూ సూచిస్తుంది. దీనినే మన క్రైస్తవ్యం “పరూసియా”లేదా “ప్రభువు రోజు” అని ప్రతిబింబింప చేస్తుంది.

 

అది ఒక భయానక దినం. “ఇదిగో ప్రభువు దినము వచ్చును. అది క్రూరమైనది, ఉగ్రతతోను, తీవ్రమైన కోపముతోను, భూమిని నాశనం చేయుటకును పాపులను దానినుండి నశింపజేయుటకును వస్తుంది” (యెష 13:9; యోవే 2:1-2 పోల్చండి; ఆమో 5:18-20; జెఫా 1:14-18). అది అకస్మాత్తుగా వస్తుంది. “రాత్రి దొంగ వచ్చునట్లు ప్రభువు దినము వచ్చును” (1 థెస్స 5:2; 2 పేతు 3:10 పోల్చండి). అది లోకము ముక్కలైపోయే దినం అవుతుంది. “ఆకాశ నక్షత్రములును వాటి నక్షత్రరాసులును తమ కాంతిని లోల్పోతాయి. సూర్యుడు ఉదయించినప్పుడు వెలుగు లేకుండా చీకటిగా ఉండును. చంద్రుడు తన కాంతిని కోల్పోవును.... కాబట్టి, ఆయన ఉగ్రమైన కోప దినమున ఆయన ఉగ్రత వలన భూమి తన స్థానము నుండి కదలింపబడును” (యెష 13:10-13; యోవే 2:30-31; 2 పేతు 3:10). యేసు కాలంలో యూదు మతపరమైన ప్రాథమిక భావనలలో లూకా సువార్తికుడు మనకు సమర్పించే  “ప్రభువు దినం” అందులో ఒకటి (లూకా 21:9; 21:11; 21:25-26).

 

దేవుడు న్యాయవంతుడు మరియు ప్రతి వ్యక్తికి అతను భూమిపై సంపాదించిన దానినే (బట్టే) ఇస్తాడు. ఆయన ఏకపక్షంగా శిక్షించడు. ప్రతిఫలం దానిని బట్టే వుండును. ఆయన మన స్వేచ్ఛను గౌరవిస్తాడు. అయినప్పటికీ మనం ఈ లోకాన్ని విడిచిపెట్టిన తర్వాత, మనకు ఇకపై ఎంచుకునే స్వేచ్ఛ ఉండదని మనం గుర్తుంచుకోవాలి. "పశ్చాత్తాపపడకుండా మరియు దేవుని దయగల ప్రేమను అంగీకరించకుండా ప్రాణాంతకమైన పాపంలో చనిపోవడం అంటే మన స్వంత స్వేచ్ఛా ఎంపిక ద్వారా ఆయన నుండి శాశ్వతంగా వేరుగా ఉండటం" (సత్యోపదేశం లేదా CCC 1033).

 

నేటి సువార్త రెండవ భాగంలో, తన అనుచరులు తన ఎడల కలిగిన తమ నమ్మకాల వలన హింసలను ఎదుర్కొంటారని యేసు హెచ్చరిస్తున్నాడు. లూకా సువార్తికుడు హింసను యేసు అనుచరులకు ఒక అవకాశంగా ప్రతిపాదిస్తున్నాడు. ఎందుకంటే “ఇది మీకు సాక్ష్యమివ్వడానికి దారితీస్తుంది” (లూకా 21:13). కాబట్టి హింసల కాలంలో దేవుని జ్ఞానం మరియు శక్తి యేసు తన అనుచరులకు ఒక ఉదాహరణగా చూపబడుతుంది. హింసను ఎదుర్కొనే పట్టుదల వారి రక్షణకు దారి తీస్తుంది. కష్ట సమయాల్లో కూడా విశ్వాసులకు తాను అండగా ఉన్నాడని ఇక్కడ యేసు తన అనుచరులకు హామీ ఇస్తున్నాడు. చివరికి, యేసు తన మరణంతోనే దీనికి సాక్ష్యమిస్తున్నాడు. యేసు శిష్యులుగా, మనం కష్టాలను ఎదుర్కొన్నప్పుడు దేవుని దయా రక్షణను విశ్వసిస్తూ, ఆయన మాదిరిన అనుసరించడానికి ప్రయత్నిoచుదాము.

 

“ఆయన లోకమునకు న్యాయమునుబట్టియు, తన సత్యమునుబట్టి జనములకు తీర్పు తీర్చును”

 

 

You are God’s Temple: Ezk 47:1-2,8-9,12; 1 Cor 3:9-11,16-17; Jn 2:13-22 (C 32)

 

You are God’s Temple

 

Ezk 47:1-2,8-9,12; 1 Cor 3:9-11,16-17; Jn 2:13-22 (C 32)

 

“How delightful is your dwelling-place, Lord, God of hosts!” (Ps 84:1)

 

The Biblical Jerusalem that we hear about in today’s Liturgy holds a very special place in the history of salvation. It was King Solomon, around 966 years before Christ, who first established Jerusalem as the royal and religious center of Israel by building the magnificent First Temple — the dwelling place of God among his people. That Temple, however, was destroyed by the Babylonians in 586 BC, and the natives were deported into exile. Later, under Zerubbabel’s leadership, the exiles returned from Babylon and began rebuilding the Temple. It was completed and dedicated in 516 BC, during the reign of King Darius of Persia, at the time of the prophets Haggai and Zechariah. Centuries later, King Herod the Great renovated and expanded that same Temple into a massive and splendid structure — the pride of Israel. But as Jesus himself foretold, it was destroyed by the Romans in the year 70 CE.

 

In today’s Gospel, we hear the story of Jesus’ anger cleansing the same Temple. The evangelist Luke presents it in two parts. First, Jesus’ action in the Temple driving out the money changers and the merchants; and second, his prediction about the destruction of the Temple, saying, “Destroy this temple, and in three days I will raise it.” At first, people were shocked because the Temple was the heart of Jewish life, the visible sign of God’s presence. And Jesus was speaking of himself as the true Temple — the living dwelling place of God. It was the time of the Passover, when thousands of pilgrims came to Jerusalem to offer sacrifice. For their convenience, animals were sold in the Temple precincts, and money changers exchanged Roman coins for the Temple tax. These practices, though practical, had turned God’s house into a place of trade. This is the cause of Jesus’ anger.

 

When Jesus drove out the merchants, he was not condemning the Temple itself, but he was purifying its purpose. He wanted the people to understand that worship cannot be mixed with greed or self-interest. He was pointing to a new reality: God no longer dwells in stone buildings, but in living hearts — first in His own Body and now in His Church, his living Body on earth. The river flowing from the Temple, spoken of by the prophet Ezekiel (Ezk 47), is a powerful image of the Holy Spirit. This river flows from Christ and his Church, bringing life, healing, and renewal to the whole world. Through the sacraments, especially Baptism and the Eucharist, we receive this living water — cleansing us from sin and giving us new life in the Spirit.

 

His anger is a reminder that we ourselves are called to be temples of God. That is why Saint Paul says, “Do you not know that you are God’s temple and that the Spirit of God dwells in you?” (1 Cor 3:16). Just as Jesus cleansed the physical Jerusalem Temple, so too our hearts and souls often need cleansing — from selfishness, pride, jealousy, or indifference. Our relationship with God is not a transaction; it is a relationship of love, like that of children toward their loving Father. God desires not our bargains, but our hearts. Our God is the God of the living; then our worship must also be alive — sincere, joyful, and active. When we participate in the Holy Mass, we are not spectators; we are offering our lives on the altar along with Christ in the person of the priest. Finally, this Gospel challenges us to look at our community of faith as a living temple. Each one of us is a living stone, and together we form the dwelling place of God. Let us therefore keep our temple holy by our reverence, unity, and service. Let us offer our time, talents, and treasures to build up the Body of Christ — our parish, our community, our families.

 

“Baptism makes every one of us into a temple of God”  (St Caesarius of Arles)

మీరు దేవుని ఆలయం: యెహె 47:1-2,8-9,12; 1 కొరింథీ 3:9-11,16-17; యోహా 2:13-22 (C 32)

 

మీరు దేవుని ఆలయం

 

యెహె 47:1-2,8-9,12; 1 కొరింథీ 3:9-11,16-17; యోహా 2:13-22 (C 32)

“సైన్యములకధిపతియగు యెహోవా, నీ నివాసస్థలము ఎంత మనోహరమైనది!” (కీర్త 84:1)

 

నేటి మన అర్చన పఠనాలలో మనకు కన్పించే జెరూసలేం దేవాలయం రక్షణ చరిత్రలో చాలా ప్రత్యేకమైన స్థానాన్ని కలిగి ఉంది. క్రీస్తు పూర్వం 966 సంవత్సరాల క్రితం సొలోమోను మహా రాజు,  దేవుని అద్భుత నివాస స్థలమైన మొదటి ఆలయాన్ని యేరుసలేములో తన ప్రజలమధ్య నిర్మించాడు. దాని ద్వారా జెరూసలేము ఇజ్రాయేలీయుల రాజరిక మరియు మత కేంద్రంగా మొదట రూపు దిద్దుకొన్నది. అయితే, ఆ ఆలయాన్ని క్రీస్తుపూర్వం 586 సం.లో బాబిలోనియన్లు నాశనం చేస్తూ స్థానికులను తమ దేశానికి బానిసలుగా తరలించారు. తరువాత నాయకుడు జెరుబ్బాబెలు నాయకత్వంలో, ఆ యూదులు బాబిలోను నుండి తిరిగి వచ్చి తమ పవిత్ర ఆలయాన్ని పున:నిర్మించడం ప్రారంభించుకున్నారు. ఇది క్రీస్తు పూర్వం 516 సం.లో, పర్షియా రాజు డారియుసు I పాలనలో, ప్రవక్తలు హగ్గయి మరియు జెకర్యా కాలంలో పూర్తికాబడి మరొకసారి సర్వాధిపతి దేవునకు అంకితం చేయబడింది. శతాబ్దాల తరువాత, హేరోదు రాజు అదే ఆలయాన్ని పునరుద్ధరించి మరి కొంతగా విస్తరింప చేశాడు. అది ఇజ్రాయేలీయుల  ప్రతిభకు గర్వకారణం! కానీ యేసు మాత్రం దాని  భవిష్య పతన వాణిని చెప్పినట్లుగా, రోమన్లు దానిని సుమారు క్రీ. శ. 70 సం.లో ​​సర్వ నాశనం చేశారు.

 

నేటి సువార్తలో,  అదే ఆలయాన్ని శుభ్రపరిచే యేసు కోపాగ్ని కథను మనం వింటున్నాము. సువార్తికుడు లూకా దానిని రెండు భాగాలుగా ప్రస్తావిస్తున్నాడు. మొదటిగా, ఆలయ ప్రాంగణంలో డబ్బును చిల్లరిగా మార్చేవారిని మరియు వ్యాపారులను యేసు తరిమికొట్టడం, మరియు రెండవదిగా, “ఈ ఆలయాన్ని నాశనం చేయండి, మూడు రోజుల్లో నేను దానిని తిరిగి నిర్మిస్తాను” అని ఆలయ విధ్వంసం గురించి ఆయన ప్రవచనం చేపినప్పుడు యూదులకు కోపం వచ్చింది. కారణం ఆ ఆలయం యూదు జీవితానికి గుండె. దాని నాశనం వారి వినాశనమే! ఆలయం దేవుని ఉనికిగా కనిపించే ప్రామాణిక సంకేతం కాబట్టి యేసు ప్రవచనానికి వారు ఆశ్చర్యపోయారు. మరియు యేసు తనను తాను దేవుని అసలైన నిజమైన ఆలయము గానూ, దేవుని నివాస స్థలంగానూ ప్రకటించు కున్నప్పుడు వారికి గొంతు మ్రింగుడు పడలేదు. అది పస్కా పండుగ సమయం. వేలాది మంది యాత్రికులు తమ తమ బలులను  సమర్పించు కోవడానికి యెరూషలేముకు వచ్చారు. అటువంటి సమయంలో వారి సౌలభ్యం కోసం, ఆలయ ప్రాంగణంలో జంతువులను అమ్మడం, తమ డబ్బును ఆలయ పన్ను కోసం రోమను నాణేలుగా మార్చుకోవడం జరిగేది. ఈ పద్దతులు ఆచరణాత్మకమైనవి అయినప్పటికీ, దేవుని ఇంటిని వాణిజ్య స్థలంగా మార్చి వేశాయి. ఇదే యేసు కోపానికి కారణమైనది.

 

యేసు ఆయా వ్యాపారులను వెళ్ళగొట్టినప్పుడు, ఆయన ఆలయాన్ని ఖండించలేదు కానీ ఆ ఆలయ ఉద్దేశ్యాన్ని శుద్ధి చేస్తున్నాడు. దైవారాధనను దురాశతో లేదా స్వార్థంతో ఏకం చేయకూడదనీ, ప్రజలు దానిని అర్థం చేసుకోవాలని ఆయన కోరుకున్నాడు. ఆయన ఒక కొత్త వాస్తవికతను నేర్పిస్తున్నది ఏమిటంటే  దేవుడు ఎన్నడూ రాతి భవనాలలో నివసించడు. కానీ మానవ సజీవ హృదయాలలో – మొదట ఒకరి స్వంత శరీరంలోనూ, మరియు విశ్వాస సంఘంలో వాసమై ఉంటాడు అని నేర్పిస్తున్నాడు. ప్రవక్త యెహెజ్కేలు చెప్పిన ఆలయం నుండి ప్రవహించే నది (యెహే 47) అనేది పవిత్రాత్మ శక్తివంతమైన ప్రతిరూపం. ఈ నది క్రీస్తు మరియు అతని పవిత్ర సజీవ సంఘం నుండి ప్రవహిస్తుంది. అది సమస్త ప్రపంచానికి జీవం, స్వస్థత మరియు పునరుద్ధరణను తీసు కొస్తుంది. పాపం నుండి మనల్ని శుద్ధి చేస్తుంది. ఆత్మలో మనకు నూతన  జీవితాన్ని ఇస్తుంది. దివ్య సంస్కారముల ద్వారా,  అందునా జ్ఞాన స్నానం, దివ్య సత్ర్పసాద సంస్కారముల ద్వారా, మనం ఈ జీవజలాన్ని పొందుతాము.

 

యేసు కోపం -  దేవుని ఆలయాలుగా మనం పిలువబడ్డామని గుర్తుచేస్తుంది. అందుకే , "మీరు దేవుని ఆలయమని మరియు దేవుని ఆత్మ మీలో నివసిస్తుందని మీకు తెలియదా?" (1 కొరింథీ 3:16) అని పునీత పౌలుడు అంటాడు. యేసు ఆ భౌతిక యేరూషలేము ఆలయాన్ని శుద్ధి చేసినట్లే, మన హృదయాలు మరియు ఆత్మలను కూడా తరచుగా స్వార్థం, గర్వం, అసూయ లేదా ఉదాసీనతల నుండి శుద్ధి చేయడం అవసరం. దేవునితో మన సంబంధం ఒక వ్యాపార లావాదేవీ కాదు. ఇది పిల్లలు తమ ప్రేమగల తండ్రి పట్ల కలిగి ఉన్న ప్రేమగల సంబంధంలాంటిది. దేవుడు మన బేరసారాలను కోరుకోడు. కానీ మన హృదయాలను కోరుకుంటాడు (కీర్త 51). మన దేవుడు జీవించే సజీవ  దేవుడు. అప్పుడు మన ఆరాధన కూడా సజీవంగా ఉండాలి కదా! నిజాయితీగా, ఆనందంగా మరియు చురుకుగా ఉండాలి. మనం పవిత్ర ప్రార్థనలో పాల్గొన్నప్పుడు మనం ఒక ప్రేక్షకులంగా కూర్చోకూడదు. గురువు చేసే పూజలో  క్రీస్తుతో పాటు బలిపీఠంపై మన జీవితాలను అర్పిస్తున్నామని మర్చి పోకూడదు. చివరగా, యేసు కోపం మన విశ్వాస సమాజాన్ని సజీవ ఆలయంగా చూడమని సవాలు చేస్తుంది. మనలో ప్రతి ఒక్కరూ సజీవ శిల. మరియు మనమందరము  కలిసి దేవుని నివాస స్థలాన్ని ఏర్పరుస్తున్నాము. కాబట్టి మన భక్తి, ఐక్యత మరియు సేవ ద్వారా మన ఆలయాన్ని పవిత్రంగా ఉంచుకుందాం. మన యేసు క్రీస్తు శరీరాలయమైన సంఘాన్ని నిర్మించడానికై మన విచారణను, మన సమాజంను, మన కుటుంబాలను,  మన సమయాన్ని, ప్రతిభను ప్రభువుకు సమర్పిద్దాం. దేవుడు మీకు తోడై వుండును గాక!!

 

“బాప్టిజం మనలో ప్రతి ఒక్కరినీ దేవుని ఆలయంగా చేస్తుంది” (పునీత సీజరియస్ ఆఫ్ అర్లెస్)

కాలం చేసిన వారందరి జ్ఞాపకార్థమై ఈ రోజు.... జ్ఞాన 3:1-9; రోమీ 5:5-11; యోహా 6:37-40 (C)

 

కాలం చేసిన వారందరి జ్ఞాపకార్థమై ఈ రోజు....

జ్ఞాన 3:1-9; రోమీ 5:5-11; యోహా 6:37-40 (C)

 

“నిష్క్రమించిన విశ్వాసుల ఆత్మలు శాంతితో విశ్రాంతి పొందును గాక!”

 

మన ఆదర్శ ఆధ్యాత్మిక చరిత్రను సంఘ ప్రార్థనలలో సజీవంగా ఉంచిన విధానం కథోలిక సంఘపు అందమైన అంశాలలో ఒకటి. అందునా సకల ఆత్మల సంస్మరణ ఈ చరిత్రలో భాగమైన ఒక మచ్చు తునక. ఇప్పటికీ మన చర్చిలో ఇది సజీవ వాస్తవికతకు అద్దం పడుతుంది. ఈ జ్ఞాపకార్థం లేదా సంస్మరణ పదకొండవ శతాబ్దం నాటిది. ప్రాన్సు దేశపు క్లూనీ ప్రాంతానికి చెందిన పునీత ఓడిలో అనే కథోలిక మఠ సన్యాసి తమ తోటి మఠ సన్యాసులందరు మరణించిన వారందరి ఆత్మల కోసం ఒక రోజు ప్రార్థనలో గడపాలని ఆజ్ఞ ఇచ్చాడు. కొంతకాలం తర్వాత, మరణించిన విశ్వాసులందరి ఆత్మలు దేవుని శాశ్విత ప్రేమను పొందుకొనుటకై ఈ ఆచారమును సమస్త కథోలిక సంఘమంతా ఒక రోజు ప్రార్థనాగా  జరుపుకోవాలని తన ఆధిపత్యం నుండి ఆజ్ఞ  పొందుకున్నది. పద్నాలుగో శతాబ్దంలో, నవంబరు 1న జరిగే “ఆల్ సెయింట్స్” లేదా సకల పునీతుల పండుగతో అనుసంధానించబడి ఒక స్మారక చిహ్నాన్ని నవంబరు 2కి మార్చింది మాతృ తిరుసభ ఆధిపత్యం. పరలోకంలో పునీతులు పవిత్రంగా ఉన్నట్లు, మరణం ద్వారా దేవుని వైపు బయలుదేరిన విశ్వాసుల ఆత్మలన్నియు పరలోకంలోనికి చేరుకోలేవని మనం సత్యోపదేశ పాఠాల్లోనే నేర్చుకొన్నాము. కానీ - ప్రార్థనలు, దివ్య పూజా ఫలాలు మరియు దేవుని కృపా సహాయంతో పరలోకానికి చేరుకోవడానికి తమను తాము సిద్ధం చేసుకుంటాయి ఆయా ఆత్మలు. డాంటే అలిఘీరి అనే పాశ్చాత్య కథల గ్రంథకర్త తన డివైన్ కామెడీ  “ది పుర్గటోరియో” (ఉత్తరించు స్థలం లేదా Purgatory) అనే తన రెండవ పుస్తకంలో – మరణించిన వారి ఆత్మలు  దేవుని సంపూర్ణ ప్రేమను అంగీకరించేoత వరకు దేవుని పర్వతాన్ని ఎక్కడానికి అర్హతను పొందుకోరు. కాబట్టి వారు ఆ పర్వతానికి క్రిందనే ఉండి పోతారని చక్కటి ప్రదర్శన చేసాడు డాం టే. అయినప్పటికీ భూమిపై నివసించే వారి వారి  ప్రియమైనవారి లేదా మనందరి ప్రార్థనలు, త్యాగ క్రియల సహాయత వలన వారు దేవుని ప్రేమాకరుణలకు నోచుకొని వారి అజ్ఞానాంధకార ముసుగు తెరలు తెరచుకొని నీతి కిరణాలను చూడగలవు అని మన నమ్మకం కదా!!

 

ఈరోజు, ఒక ప్రత్యేక పద్ధతిలో, మనం మన ప్రియమైన మృతులను జ్ఞాపకం చేసుకుంటున్నాము. మనం నిరంతరం చేసే విశ్వాస ప్రకటన లేదా విశ్వాస సంగ్రహం అనేది నిత్యజీవం కోసం మన ఆశను ఆధారితం చేసుకునే ఒక వాగ్దానమే. తన మరణ పునరుత్థానంలో యేసు తనను విశ్వసించే వారందరి కోసం మరణాన్ని జయించాడు. ఎందుకంటే, “నీతిమంతుల ఆత్మలు దేవుని చేతిలో ఉన్నాయి. ఎటువంటి హాని వారిని తాకదు" (జ్ఞాన 3:1). విశ్వాస లేదా సకల ఆత్మల కోసం మనం విశ్వాసంతో ప్రార్థించినప్పుడు, వారి ఆత్మలు ప్రక్షాళన పొందుకొని తద్వారా పరలోకంలోని నిత్యజీవానికి ప్రయాణిస్తున్నాయి. ఎందుకంటే యేసు వాగ్దానం, "నా దగ్గరకు వచ్చే వారెవరినీ నేను బయటకు త్రోసివేయను" (యోహా 6:37) అని మనకు భరోసా ఇస్తుంది కదా!!

 

దేవుని కృపలో మరణించిన వారందరూ, అందునా ఇప్పటికీ అసంపూర్ణంగా శుద్ధి చేయబడిన వారందరూ, శిక్షకు కాదు, దైవీక ప్రేమ అగ్నికి లోనవుతారని సత్యపదేశం మనకు బోధిస్తుంది (CCC 1030–1032). "పరలోకంలో ఉన్న సాధువులున్నూ, ఉత్తరించు స్థలంలో శుద్ధి గావించబడుతున్న ఆత్మలున్నూ, మరియు భూమిపై వున్న మనం ఒక గొప్ప కుటుంబంగా దేవునిచే ఏర్పాటు చేయబడినాము అని మర్చిపోకూడదు. “మనం చనిపోయినవారి కోసం ప్రార్థించినప్పుడు, మనం ఎపుడూ ఈ కమ్యూనియన్‌లోనే జీవిస్తున్నాము. అందుకే మనం వారికి ప్రార్ధనా సహాయం చేద్దాం. స్మరించుకుందాం... మన అర్పణలు వారికి ఓదార్పునిస్తాయి" అని పితృ పాదులు పునీత జాను క్రిసోస్టము  మనకు ఉద్భోదిస్తున్నారు. మన ప్రార్థనలు అనేవి కాల పరిమితులను మించిన దయా కనికరమైనటువంటి  చర్యలు. కాబట్టి మనం మన త్యాగ క్రియలతో వారికి సహాయం చేద్దాం. స్మరించుకుందాం. యోబు కుమారులు తమ తండ్రి త్యాగ బలి ద్వారా శుద్ధిగావింపగలిగినప్పుడు (యోబు 1:5), యూదా మక్కబీయుడు కొంత డబ్బు వసూళ్ళు చేసి యేరూషలేము దేవాలయంలొ, యుద్ధంలో మరణించిన తన సైనికుల ఆత్మలు దేవుని దరికి చేరుకోవడానికై తమ  నిమిత్తం పాప పరిహార బలిని సమర్పింప చేసిన (2 మక్కబీ 12:43-45) విధానంలో కలిగిన విశ్వాసం - చనిపోయినవారి కోసం మనం చేసే త్యాగార్పణలు మన వారికి దేవుని దయను తీసుకురాలేవా? మనం ఎందుకు సందేహించాలి?"

 

ఈరోజు, పవిత్ర తల్లి సంఘం స్మశానవాటికలను సందర్శించడం, చనిపోయినవారి కోసం ప్రార్థించడం మరియు పవిత్ర దివ్యపూజా బలులను సమర్పించడం వంటి పుణ్య క్రియల ద్వారా మరణించిన వారి పట్ల మనకున్న ప్రేమ చురుకైనదనీ మరియు ఫలవంతమైనదని మనకు తెలియ చేస్తుంది. మన ప్రియమైనవారి కోసం మరియు అనాథ ఆత్మల కోసం ప్రార్థించడంలో, వారి తరఫున దేవునికి కృతజ్ఞతలు తెలియజేస్తున్నాము. అలాగునే వారు మనకు చేసిన ఉపకారముల నిమిత్తం వారికి ధన్యార్పణ చేసుకుంటున్నాము. వారి ద్వారా ప్రభువు మనలను ఆశీర్వదించిన అన్ని విధాలుబట్టి దేవునికి కృతజ్ఞతలు తెలియజేసుకుంటున్నాము. "చివరి రోజున నేను వారిని లేపుదును" (యోహా 6:40) అని మనకు వాగ్దానం చేసిన రక్షక యేసు ద్వారా  మరణించిన మన ప్రియమైన వారిని దేవునికి మనం అప్పగించుదాము. మరణించిన వారి కోసం అర్పించే ప్రతీ దాతృత్వ చర్య, ప్రతీ ప్రార్థన, ప్రతీ జపమాల ప్రార్ధన వారి అంధకారములో ఒక చిన్నపాటి క్రొవ్వొత్తి వెలుగు లాంటిది. ఆ వెలుగు పరిపూర్ణ కాంతి వైపు చేరుకోవడానికి వారిని వేగవంతం చేస్తుంది.

"ఓ ప్రభూ! వారికి శాశ్వత విశ్రాంతిని ఇవ్వండి. వారిపై శాశ్వత కాంతిని ప్రకాశింపజేయండి"